Πως να μην Πεθάνετε 2

Οταν ξυπνάς αλλού

Η ιστορία αυτή , ΔΕΝ περιέχει αληθινά πρόσωπα. ...η μήπως περιέχει?

/Το κεφλαλι του πονούσε.

Ηταν ιδρωμένος σαν να κοιμηθηκε με 3 κουβέρτες καλοκαίρι δίπλα σε σόμπα.

Τα μάτια του πονούσαν πολύ, σαν κάποιος να του τα είχε αφαιρέσει , παρόλα αυτά, αυτό θα ηταν παράξενο γιατι μπορούσε να δεί.

Αυτο όμως που τον απασχολούσε, ηταν το ΤΙ έβλεπε.(το οποίο δεν θα το πω γιατι μετα δεν θα έχει νόημα να διαβάσετε την ιστορία.)

"Πέτρο. " ακούστηκε μια παράξενη φωνή , η οποία ήταν ολόιδια με αυτή που έχουν όλοι οι εξωγηινοι σε ταινίες του 1980 - 2005 . 

Σηκώθηκε, κοίταξε γρήγορα γύρω του μα δέν είδε κανέναν. το μόνο που μπορούσε να δεί ήταν ένα μέρος...πως να το περιγράψω? χμμ.. εε.. σαν , ξερετε, εκείνα σε ταινίες με εξωγηινους του 1977- 2008.. κάτι τέτοιο τέλοσπαντων με τεχνολογία και σταφ λάηκ δατ...

"Τι.. πρέπει να κάνω?" είπε, ήταν το πρώτο πράγμα που του ήρθε να πεί.. 

(βασικά, η αλήθεια είναι πως πρωτα, ρώτησε αν έχει πεθάνει και είναι σε κάποιον παράδεισο, αλλα αυτο δεν το ανεφερα γιατι αυτή είναι μια σοβαρη ιστορία.)

Η Φωνή απάντησε. "Εχεις 7 μέρες."

Μια τρομερή λάμψη τον τύφλωσε και οταν κατάφερε ξανά να δεί , βρέθηκε στο δωμάτειό του.

η ώρα ήταν 1, Σηκώθηκε.

"γιατι κοιμήθηκα τοσο νωρίς?" σκεφτηκε, και έκατσε στο πισι του εφόσον είχε ξεχάσει το όνειρο που είδε, όπως οι κανονικοί άνθρωποι που δεν παίζουν σε ταινίες.

Το τηλέφωνο χτυπά. "ποιος να είναι τώρα" ?

Σηκώνει το τηλέφωνο, και ρωτά ποιος είναι. Μια φωνή ακούγεται να λέει "7 μερες" .

Τότε, ο Πέτρος ταράζεται, σηκώνεται όρθιος και πετάει κάτω ΟΛΑ του τα βιβλία , υστερα, βγάζοντας μια κραυγή πανικού  πιο ψηλη και απο σοπράνο της όπερας ΠΕΤΑΕΙ το κινητό του δυνατά στον τοίχο. Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα η μητέρα του. 

-Μητερα Πέτρου:Παιδι μου τι έπαθες?

-Πέτρος: (κρατάει ένα απίστευτα αψεγάδιαστο πόκερφεης) Τιποτα απολύτως.

-Μητέρα Πέτρου: Μα.. σε άκουσα να κραβγάζεις.

-Πέτρος: μπα, δεν είμουν εγώ, μαλλον θα κάνεις λάθος.

-Μητέρα: αυτό εκεί ειναι το κινητό σου?

-Πέτρος: ναι.. το κινητο μου.

-Μητέρα: ειναι..σπασμένο

-Πετρος: οι άνθρωποι πρεπει κάποια στιγμη στη ζωή τους να πέρνουν αποφάσεις...εμένα αυτή η στιγμή .. ήρθε στα 17 μου.

-Μητερα: να..σπασεις..το κινητο σου....

-Πετρος: και ΓΙΑΤΙ όχι μητερα. και γιατι όχι....

-Μητέρα: μάλιστα... εγω το έλεγα πως δεν πρέπει να κάνεις παρέα με τέτοιους μαλάκες αλλα ποιος με ακούει.(φεύγει)

-Πέτρος : ωραία, αυτό το κάλυψα τέλεια.  ..τώρα πρέπει να πάρω τηλέφωνο τον Κριστο, να του πώ όλα όσα συνεβησαν. 

(πληκτρολογεί νούμερα σε ένα άλο κινητό που για κάποιο λόγο είχε ακριβώς μπροστά του)

-Κριστο: γιατί με ενοχλείς.

-Πέτρος: ελα ρε, πως ήξερες οτι είμαι εγω?

-Κρίστο: δεν το ήξερα. αλλα με ενοχλείς.

-Πέτρος: ρε δεν θα ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ τι έγινε.

-Κριστο: αδιαφορω.(το κλείνει).

-Πέτρος: (ξαναπέρνει) 

-Κρίστο: (σηκώνει χωρίς να μιλίσει)

-Πέτρος: μου μίλησαν εξωγηινοι!

-Κρίστο: συναρπαστικο.

-Πετρος: ναι!!! μισο, το εννοείς?

-Κρίστο: οχι.(κλείνει)

-Πέτρος: (ξαναπέρνει) , "Ο αρηθμός που καλείτε, δεν χρησιμοποιήτε" τι στο... (στέλνει στο φέησμπουκ) "τι σκατά έκανες" ?

-Κρίστο: " κάτι που επρεπε να έχω κάνει απο καιρό."

-Πέτρος: ..χμμμ... γαμω, πάλι με μπλόκαρε...δε βαριέσαι, του το λέω άυριο στο σχολείο.

/Ετσι, ο Πέτρος ανενόχλητος έπεσε να κοιμηθεί. η ερώτηση είναι... θα έπρεπε να κοιμάται ησυχα οσο οι ώρες περνούν??? 

Καλησπέρα άνθρωποι που διαβάζετε τις ιστορίες μου. Αυτο είναι μία ιστορια σικουελ στο πως να μην πεθανετε . εε... νταξει.. δεν είναι ακριβώς η συνεχια μά... νομιζω θα καταλαβετε τι εννοω στην πορεία... 

ΛΟΙΠΟΝ. ελπίζω να σας αρέσει , σε αυτους που εχουν διαβασει το πρωτο, όσο το πρωτο, και σε όλους τους άλλους....ε... ξερω γω? απλα να σας αρεσει..(και να διαβασετε και το πρωτο αλλιως θα παρω εκδικηση)

Ισως αυτο το κεφαλαιο να ηταν καπως βαρετο αλλα...ξερετε...πρωτο κεφάλαιο....

και ναι, όπως καταλαβατε είμαι ο τυπος που εχει συνεχως ιδέες και του αρεσει να ξεκινα ιστοριες αλλα αργει πολλλυυυυυ να τις τελειωσει... 

δε βαριεσαι... κάποτε θα βρω τον ρυθμο μου και θα παψω να σπαμαρω ιστοριες. ως τοτε, ελπιζω να διασκεδασατε.