Κυνηγώντας την ευτυχία

Κεφάλαιο 1ο

Ποτέ μου δεν θα μπορέσω να ξεχάσω πόσο όμορφα μύριζε η ευτυχία όταν ήμουν κοντά του.. Σαν να ήταν χθες το θυμάμαι το τότε. <<Καλημέρα Μικρή!>> Το πιο όμορφο καλωσόρισμα του κόσμου. Τότε ήμουν μόλις 13 και εκείνος 15 χρονών. Κάθε πρωί με το που θα άνοιγα τα μάτια μου θα σκεφτόμουν πότε θα ακούσω τον ήχο της φωνής του να με καλημερίζει χαζά για ακόμα μια φορά. Ο Άνταμ ήταν ο μοναδικός φίλος που είχα αλλά δεν χρειάστηκα ποτέ άλλους. Ήταν ζεστός και γλυκός ακόμα και όταν με πείραζε και πάντα ήταν πολύ προστατευτικός με μενα, ειδικά οταν τα άλλα παιδάκια με ενοχλούσαν...το χειρότερο του. Μια μέρα θυμάμαι είχα ενα καυγά με ενα αγοράκι στο σχολείο και ο Άνταμ ήταν αυτός που με γλύτωσε για ακόμα μια φορά. ''Δεν θα την ξαναπειράξεις, ούτε καν θα τολμάς να την κοιτάς πλέον'' Είπε και γύρισε και με κοίταξε με τα όμορφα καστανά του μάτια γνέφοντας μου να μην φοβάμαι..Τότε ήξερα πως θα ήταν εκεί, πάντα εκεί για μένα σε οτι και αν κάνω ή ακόμα και οπουδήποτε επόταν να μπλέξω, θα τον είχα δίπλα μου.

Καλοκαίρι του 2010.. Η μόνη μέρα που ξύπνησα πιο βαριά απο ποτέ. Σηκώθηκα απο το κρεβάτι με ενα πόνο στο στομάχι. Έριξα μια ματιά στον καθρέπτη και δεν με αναγνώριζα.. Το μαλλί μου δεν είχε την γνωστη μαύρη στρωτή μπουκλα, αντιθέτως ήταν τόσο φριζαρισμένο όσο μια σκούπα αυλής που κλείνει 10ετία. Τα μάτια μου ηταν θολά και κόκκινα και σε αντίθεση με το πράσινο ήμουν σαν να χα βγει απο ταινία τρόμου. ''Θεέ μου!'' Άκουσα την μάνα μου. ''Χλόη μωρό μου, καταλαβαίνω οτι σου είναι πολύ δύσκολο να φύγεις απο δω, απο τους φίλους σου, απο το σπίτι σου, αλλά σκέψου τι όμορφη που θα είναι η ζωή στην Γαλλία. Θα μάθεις καινούργιους τόπους, θα βρεις νεες παρέες και που ξέρεις.. ίσως ο έρωτας της ζωής σου να σε περιμένει στην καρδία του Παρισιού'' Άκουγα το παραλήρημα της μητέρας μου με απορία. Δεν μπορούσε να καταλάβει; Ναι ωραία, ο μπαμπάς επιασε πολύ καλή δουλειά εκεί αλλα εγώ; Εγώ θα έπρεπε έτσι απλά να ακολουθήσω; Βλέπετε δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο να παρατάς Την Νέα Υόρκη για να μετακομίσεις στο Παρίσι.. Ειδικά αμα υπάρχει και ο καλύτερος σου φίλος που θα μείνει πίσω.

Η μέρα είχε φθάσει και το αμάξι ήταν έτοιμο για να φύγουμε. Πόσο άδειο ήταν το σπίτι μου. Το μονο που είχε μείνει πίσω ήταν η πράσινη κούνια που είχαμε στον κήπο. Ακόμα και τα τριαντάφυλλα που τα έβλεπα πλεον απεριποίητα με μαράζωναν. ''Χλόη;'' Η χειρότερη στιγμή των εφηβικών μου χρόνων είχε ερθει. Ο Άνταμ στεκόταν εκεί με ενα θλιμμένο χαμόγελο, περιμένοντας να με χαιρετήσει. ''Ήρθες'' είπα και έτρεξα πάνω του. Πόσο όμορφος ήταν εκείνη την μέρα. Το δέρμα του μαυρισμένο όπως πάντα και τα καστανά του μαλλιά προσεγμένα χτενισμένα προς τα πίσω. ''Δεν θα σε άφηνα να φύγεις έτσι μικρή!'' Με το που τελείωσε την φράση του, ξέσπασα σε κλάματα. ''Σςς, σώπασε μην κλαίς. Δεν θρηνούμε σήμερα, σημερα γιορτάζουμε το νέο σου ξεκίνημα. Δεν θα χαθούμε θα το δεις.'' Είπε προφανώς θιγμένος με τον εαυτό του αφού δεν πίστεψε λέξη απο οτι ξεστόμισε!  Οι λέξεις του με έκαναν έξαλλη και καθώς παρορμητική δεν άντεξα. ''Τι ακριβώς δεν θρηνούμε Άνταμ; Που φεύγω απο την πατρίδα μου; Που πουλήθηκε το σπίτι που μεγάλωσα; Που χάνω την γειτονιά μου, τους συγγενείς μου, που χαν.. που χάνω εσένα;'' Άρχισα πλέον να κλαίω χωρίς σταματημό.. ''Στον διάολο να πάει το Παρίσι και η δουλεία εκέι. Στον διάολο να πάνε όλα. Δεν θα σε βλέπω πια, δεν θα σε αγγίζω πια. Είσαι ο μοναδικός φίλος που είχα και ο μοναδικός που θέλω να έχω και αφού δεν μπορώ.... Οπότε ναι! Θρηνώ απόψε και όπως μουντός είναι ο καιρός τούτη την ώρα, έτσι είναι κι η καρδιά μου. Κάθε νέο ξεκίνημα το ήθελα μαζί σου κι αφού μου το στέρησαν, θα κλαίω όσο θέλω!'' Άφησα μια ανάσα να φύγει απο το στομα μου. Με κοίταγε σαστησμένος γεμάτος λύπη και πόνο. Του φίλησα απαλά το μάγουλο του ψιθύρισα κάτι στο αυτί και έφυγα. Η θλίψη στο πρόσωπο του εξαφανίστηκε και φωτίστηκε η ελπίδα. Του έδωσα μια υπόσχεση. Μια υπόσχεση που ποτέ δεν κατάφερα να πραγματοποιησω..