Amity Isn't Real {Tangled Minds Series #2}

XXVII: Pests and Sickness (Pestilence Part II)

6:34 p.m Thursday

Nathan's PoV

This is getting out of hand. I'll find a way to exposed that fucking killer.

I hope they're okay. Five hours have passed and they're not back yet.

Bumukas ang pinto ng dorm.

"Mr. Blackwell, it's getting dark, you should rest. We'll let you know if they're back." sabi ni Eric. Napaka-sunuring bata nito, isa sa mga naging estudyante ng isa pa akong guro. Pero nagkaroon sila ng problema, naging barumbado at nawalan ng pag-asa sa bahay.

Ngunit binago ko siya, binigyan ko ng trabaho. Isa siya sa mga staff dito sa Seiken Dormitory, buti malapit na kaibigan ko si Terry Seiken. At may partnership kami sa business.

"Salamat Eric. Sige kayo na bahala." sabi ko at pumasok na sa loob.

Pagpasok ko ay nakita ko si Terry na nakaupo lang at nagkakape. "How are the kids doing?" tanong niya. Tinignan ko lang siya at umalis na, wala lang ako sa mood makipag-usap.

"You really need to plan about that killer, you're losing them, they're suffering, they're dyin--" Hindi ko na pinagpatuloy ang mga pinagsasabi niya.

"I know what I'm doing Terry. I just need more time." matamlay kong sabi. Palakad na ako pero nagsalita na naman siya.

"I know that you still love those kids. After what they've done." Hindi ko na sinagot at umalis na ako.

Masyadong komplikado ang lahat. Hindi ko na alam kung sino ang bida at kontrabida.

Dito muna ako mag-iistay, hindi muna ako uuwi sa bahay.

Habang papunta sa kwarto ko nadaanan ng mata ko ang kwarto nina Aurora, Sandra at Ashley.

Pumasok ako muna sandali para kamustahin sila.

"Hey guys." sabi ko at napatingin sila sa akin.

"Good evening, Mr. Blackwell." pormal nilang bati. Ang impormal ko na ngang bumati pero nag mister pa sila, napangiti naman ako.

"Y'all okay?"

"We're fine, still recovering." sagot ni Sandra.

"You Ashley?" tanong ko.

"Yung bali ko po, medyo masakit pero gumagaling naman." sagot niya. Tumango ako at ngumiti. Aalis na sana ako ng nagsalita si Ashley.

"Sir? Nasaan po sila?"

"They're doing things, for everyone's sake." sagot ko.

"You mean surviving at the hands of the killer?" biglang sabi ni Sandra.

Hindi ako nakasagot, tinanguan ko sila.

"Sir, do you have any idea why we're suffering?" Nabigla ako sa tanong ni Sandra, at may mga luhang tumutulo sa mga mata niya. Umiling lang ako.

Napangiti siya. "Funny that WE even don't know why we're dying one by one. We're
suffering the consequences because of our unknown actions, and ironic that we're accepting it by our hearts."