Καθώς φυσούσε ο αέρας και τα κλαδιά τον δέντρων κουνιόνταν υπήρχε ένα παιδί μέσα στο σκοτάδι των μικρών στενών της γειτονιάς του.Τον λέγανε Χάνσετ.Ήταν μόνος,φοβισμένος μέσα στο σκοτάδι.Δεν είχε φίλους,ήταν μόνος του...κανένας δεν ήθελε να τον κάνει παρέα γιατί φερόταν περίεργα.Μα,ήταν ο μόνος που μπορούσε να νιώσει το κακό που ερχόταν...σε εκείνη την όμορφη πόλη.Μια ηλιόλουστη μέρα καθώς οι ηλιαχτίδες του ήλιου έλαμπαν πάνω του ένα παιδί ο Δημήτρης τον πλησίασε και τον ρώτησε:Γιατί κάθεσαι μόνος σου εδώ πέρα;
Ο μικρός Χάνσετ απάντησε με μια αδύναμη φωνή: Κανείς δεν με πιστεύει...
Ο μικρός Δημήτρης ξαφνιάστηκε ήταν γεμάτος περιέργεια να μάθει τι εννοούσε ο μικρός Χάνσετ.Και έτσι εφου γνωρίστηκαν καλύτερα έγιναν φίλοι...ο μικρος Χάνσετ τα εξήγησε όλα στον μικρο Δημήτρη μα δεν τον πίστευε.Όμως μετά από 3 μέρες κάτι πολύ παράξενο συνέβη...
Μέρος 2 στις 30/5❤
YOU ARE READING
Alone
PoetryΉταν ένα παιδί το οποίο ήταν μοναχό με τον φόβο ότι η γη θα κατακτηθεί από τέρατα και μάγους...ζούσε μόνο του μέσα στο σκοτάδι...χωρίς φίλους,χωρίς τίποτα...!!
