Üşengeç -Bir ara final yazmayı umuyorum.-

4.Bölüm- Görünmez

Multimedia:Burak

Depodan aklım karışmış bir şekilde çıktım. Ceketim onda kalmıştı. Eve kadar yağmurun altında yürüyecektim. Sağlıklı vücut!

Eve geldiğim gibi kendimi yatağa attım. Gözlerim kapanırken tek dileğim yarın tekrardan açılmamalarıydı.

Elbette öyle bir şey olmadı. Aynı beş yıl önce olduğu gibi ve beş yıldır olduğu gibi. Olabilecek en uyuz şekilde hazırlandım. Geç kalkmış olmama rağmen sıcak uzun bir duş aldım. Kiyafetlerimi yavaşça giyindim. Saçıma garip bir şekil verdim. Evden çıkarken çantamı alıp almamayı düşündüm. Sonra taşımak istemediğime karar verdim. Yolda iki simit alıp saniyeler içerisinde bitirdim. Dün akşam yemeği yemeyi unutmuştum. Okula vardığımda ikinci dersin son dakikalarındalardı. Sınıfa girdim hocadan özür dilemedim. Kimse bana bakmadı. Dersler boyunca uyumaya devam ettim. Bir ara resim atölyesine gittik. Katıldığım dersler de var. Gün boyunca kimse bana bir şey söylemedi. Resim hocası tebessüm etmişti sanki belki de ben öyle düşündüm. Resim hocası okulda sevdiğim sayılı kişilerdendi. Aynı zamanda adını bildiğim sayılı kişilerden... Okula başlamamla birlikte hazırlık sınıfında olmama ve dersime girmemesine rağmen benim sorunlarım olduğunu fark etmişti. Çevremdeki görünmezlik olayının başlamasının sebebiydi. Belki de bu yüzden ondan nefret etmeliyim. Ancak nefret etmek çok yorucu ve bazen görünmez olmak iyi gelebiliyor. Genellikle sinir krizleri geçirmeme ve önüme gelen ilk kişiyi sırf beni fark edebilsin diye öldüresiye dövme isteğiyle dolmama neden olabiliyor. Onun yerine metal soğuk bir masaya yatıp ömrümde gördüğüm en sevimli şeyin bana işkence çektirmeye çalışmasını izliyorum. Hissedebildiğiniz sınırlı duygu olduğu zaman onlara sıkıca sarılıyorsunuz. Bir şeyler hissedebilmenin verdiği huzuru verebilen bir şey daha yok. Onun verdiği huzuru verebilen bir şey daha yok. Ayaklarım beni depoya sürüklüyor. O yok...