Life² || h.s. [dutch]

17- The messed up lyrics of my life

17- The messed up lyrics of my life --

“Ik kan het uitleggen,” mompelde ik.

Maar dat kon ik niet. Of toch niet helemaal. De hele waarheid kon ik haar niet geven.

“Echt Harry,” begon Aline, “ik had nooit van je verwacht dat je me al zo snel beu zou zijn, dat ik al zo snel aan vervanging toe zou zijn. Ik dacht écht dat alles supergoed ging tussen ons. Maar ik heb me blijkbaar nógmaals vergist.”

Ze had geprobeerd haar stem kordaat en emotieloos te houden, maar hier en daar sloeg haar stem over van de ingehouden emoties.

“Aline,” fluisterde ik, “je moet me geloven; ik hou alleen van jou.”

Ik schrok van haar blik. Haar felblauwe ogen schoten haast vuur.

Als ik niet beter wist hoe zachtaardig ze werkelijk was, zou ik nu doodsbenauwd zijn en vrezen voor mijn leven.

“Leg me dan eens uit waarom je vannacht enkele keren de naam Cindy kreunde,” vuurde ze op me af.

Ik slikte.

Nee! Dit meende je niet! Ik zweer het; ik drink nooit nog een glas teveel… Maar nu was het kwaad al geschied.

Enkele seconden was het muisstil. De spanning was te snijden.

“Wel dan,” zei ze onverschillig, “ik ben nu wel echt benieuwd naar je uitleg.”

Nog voordat ze naar me wilde luisteren, had ze haar conclusies dus al getrokken.

Ik wist dat dit een haast onmogelijke strijd zou worden om te winnen. Zeker zonder de volledige waarheid uit de doeken te kunnen doen… En dan nog… Was ik nu echt zo schuldig? Oké, ik hád me laten verleiden tot een nietsbetekenende one-night-stand met een meid zonder inhoud -met een halve barbie nota bene-. Maar… Ik had Aline niet bedrogen. Integendeel, op die manier had ik haar net proberen te vergeten. Omdat zij samen was met Jens, en ik al mijn kansen aan mijn neus voorbij zag gaan. Op het moment dat het gebeurde, had ik niets te verliezen. Wist ik veel dat deze oude koeien weer uit de gracht zouden gevist worden!

“Het was voor wij samen waren,” zei ik zacht, mijn ogen in de hare borend om haar zo van mijn onschuld proberen te overtuigen.

Ze keek me spottend aan, alsof ze zo’n antwoord al had verwacht.

Gohja, het was ook een cliché antwoord. Maar het was wel de waarheid. Alleen wist ik absoluut niet hoe ik Aline daarvan kon gaan overtuigen…

“Wie is ze?” beet ze me toe.

Natuurlijk, we waren al lang bevriend. En inderdaad, ze had nog nooit van een zekere Cindy gehoord. Uiteraard niet, ze bestond hier niet eens… Maar leg dat maar eens uit zonder de hele uitleg te mogen doen. Kon ik maar de hele waarheid vertellen, dat zou veel makkelijker zijn... Alhoewel, stel je eens voor.

'Ik heb een one-night-stand gehad aan de andere kant; een verborgen wereld waar jij niet kan komen. Dus nee, je kent haar niet. En nee, ja zal haar ook nooit per ongeluk tegen komen, want hier bestaat ze niet eens. Ohja, en nog één dingetje: ik dook bij haar in bed omdat ik jou probeerde te vergeten. En vermits Louis, Liam, Zayn, Niall en ik aan die andere kant nogal euhm- beroemd zijn, is dat daar niet zo heel moeilijk.'

Misschien toch maar beter niet...

“Iemand die ik kende van vroeger,” probeerde ik zo oprecht mogelijk te klinken, “ik kwam haar tegen net nadat ik wist dat je iets had met die Jens.”

Ze kneep haar ogen tot spleetjes en keek me onderzoekend aan.

“Dus omdat je mij niet kon krijgen, besloot je maar om de lakens met de eerste de beste sloerie te delen?” beet ze me beschuldigend toe.

Ik haalde beschaamd mijn schouders op. Daar kwam het in essentie inderdaad op neer. Ik had het inderdaad gedaan omdat ik Aline niet kon krijgen.

“En stel dat ik je geloof,” begon ze.

Ik zag twijfel ik haar ogen, die toch leek over te hellen naar mijn kant.

“Stel dat ik probeer je te geloven, stel dat ik je zodadelijk aan de deur zet omdat ik over dit alles wil nadenken,” ging ze verder, nog steeds met een blik vol twijfel.

“Ja?” spoorde ik haar aan te zeggen wat er echt in haar omging.

Mijn hart ging als een razende tekeer, ik wist mezelf geen houding te geven. Ik was zo bang voor hoe dit zou gaan aflopen.

“Hoe weet ik dan zeker dat je straks niet weer in bed beland met één of andere troela omdat je je afgewezen voelt door mij?” beet ze me toe.

Ik slikte.

Ik snapte haar argwaan. Maar ik wist dat dat absoluut niet zou gebeuren. Ik wist dat. Maar hoe kon ik haar daarvan overtuigen? 

Ik keek haar recht in de ogen aan, hopend dat het diepste van mijn ziel zichtbaar zou zijn; dat ze kon zien dat ze de wereld voor mij betekende.

“Ik kan je alleen beloven dat dat niet zal gebeuren,” zei ik zacht, hopende dat het het effect had dat ik wenste.

Ik hoopte uit de grond van mijn hart dat ze door me heen kon kijken. Dat ze zag hoeveel ze voor mij betekende. Dat verdere woorden overbodig zouden zijn om mijn liefde voor haar bevattelijk te maken.

"En vertel me eens," zei ze luid, "waarom dat nu niet meer zou gebeuren?"

Fronsend keek ik haar aan.

"Wat is er nu zo anders? Toen hield je toch ook van me? Als ik je mag geloven," beantwoordde ze mijn vragende blik.

De arrogante ondertoon in haar stem deed me onwillekeurig huiveren. Dit was niet de Aline die ik kende. Maar waarschijnlijk deed ze zo omdat ze wilde tonen dat ze niet met zich liet sollen. En eerlijk? That I like!

Ik haalde diep adem.

"Alles is anders," zei ik dramatisch.

Ze kneep haar bloeddoorlopen ogen -nog steeds door het huilen- afwachtend tot spleetjes.

"Ik wist toen niet eens dat je om me gaf!" ging ik verder, hopend een beetje op haar gevoel te spelen.

Ik weet het, het is laag. Maar ik wist niet wat te doen. En als ik één ding wilde vermijden, was het Aline voorgoed kwijtraken.

Ze opende haar mond om wat te zeggen, maar ik brak haar af nog voordat er ook maar één woord over haar lippen was gerold.

"Ik dacht dat ik niets voor jou betekende," zei ik zacht - maar dat meende ik wel, ik heb dat echt gedacht.

Ik keek haar recht in de ogen.

"Hoe kon ik nu weten dat je het me zou kwalijk nemen als ik je je geluk gunde met die Jens en gewoon verder zou gaan met mijn leven, mijn leven zonder jou in het middelpunt," ging ik verder, zonder het oogcontact tussen ons te verbreken.

Ze slikte.

Een krop in haar keel? Alsjeblieft. Laat haar me vergeven.

De fractie van een seconde dat ik moest wachten op haar reactie leek haast een eeuwigheid te duren.

____________________

Zo, de laatste van mijn drie boeken geupdate vandaag :) Vooral over dit boek vraag ik me af of jullie hem nog leuk vinden... Maar dankjewel Casmiray en irisjuhh_x voor het trouwe lezen en comments geven :) Vooral voor jullie schrijf ik deze verder! Jullie zijn schatjes! <3

Dankjewel voor het lezen!

Vote? 

Comment? 

Follow?

Alsjeblieft...

/eeuwige dank