Το αφεντικό

Το αγόρι της

Όταν έφτασα σπίτι ήταν αργά.Αφού άλλαξα ρούχα,έκατσα στο τραπέζι και σκεφτόμουν..."Τι θα κάνω τώρα...πιθανόν να θυμώσει και να μου ζητήσει να πληρώσω τη ζημιά...ίσως θα έπρεπε απλά να το παίξω αθώα...αυτό το κουτί έμοιαζε τόσο ακριβό...." κοίταζα τον μικρο μου αδερφό να παίζει..εξ αιτίας του έγινε ότι έγινε...!
Την προσοχή μου τράβηξε η τηλεόραση...ήταν μια εκπομπή μαγειρικής...ήταν η Τζέννυ...ήταν προφανώς καλεσμένη στην εκπομπή
"Θα μάθω να μαγειρεύω πολυ καλά με εσας" είπε η Τζέννυ στην σέφ της εκπομπής η οποία στην συνέχεια ρώτησε την Τζέννυ στον αέρα αν θέλει να μάθει να μαγειρεύει για το αγόρι της...
Η Τζέννυ κοίταξε την κάμερα χαμογελώντας "Είναι μυστικό" είπε και ξαναχαμογέλασε.
"Μου αρέσει που είπε ότι δεν είναι σε σχέση μαζί της κατα τα άλλα..." είπα εκνευρισμένη κοιτώντας την Τζέννυ και το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στο κουτάκι...προφανώς θα ήταν κάτι για την Τζέννυ...!
Την επόμηνη μέρα πήγα για δουλειά.Ετοίμαζα προσεκτικά το μεσημεριανό του διευθυντή όταν η Μαρίνα ήρθε πάνω απο το κεφάλι μου."Κάνεις πολύ προσεκτική δουλειά με το μεσημεριανό του Αθανασίου...της προάλλες πήγες και για φαγητό μαζί του...." μονολόγησε καθώς με κοιτούσε. "Αναρωτιέμαι...έχεις κάποιον απώτερο σκοπό με αυτό....;"
"Όχι βέβαια!!"Την διέκοψα αμέσως..."απλά είναι μια προσωπική πινελιά..."πιο πολύ το έκανα γιατί ένιωθα άσχημα για το ατύχημα με το κουτί...δεν ξέρω τι θα μου πεί μόλις τον δώ....
"Πώς σου φαίνεται;"Ρώτησα την Μαρίνα για το δημιούργημά μου.
"Δεν ξέρω τι θα πει ο Αθανασίου για αυτό..."είπε και έφυγε.
Ωστόσο όλες οι απορίες μου λύθηκαν όταν μπήκα στο γραφείο και ο διευθυντής άνοιξε το πακέτο με το μεσημεριανό του.
"Είμαι κανένα παιδάκι;"είπε με ειρωνεία.
"Κύριε Αθανασίου δεν--"
"Τότε τι είναι αυτό;Μήπως με αυτό μου λές οτι θες να βγούμε;"με διέκοψε και είπε σταυρόνωντας τα χέρια του.
"Ορίστε;!"ειπα σαστισμένη.Δεν ξέρω γιατί το λέτε αυτο"
"Είμαι σίγουρος οτι τέτοιο φαγητό δεν το φτιάχνεις για τον οποιονδήποτε"είπε κοιτώντας το φαγητό.
"Ναι αυτό είναι αλήθεια..δεν είναι ένα πιάτο χωρίς νόημα..." μονολόγησα σκεπτόμενη το κουτί...
"Ορίστε;" ρώτησε αυτός
"Τίποτα...." του απάντησα.
"Σου έχω πεί αν έχεις χρόνο για τέτοιες δουλειές τότε να συγκεντρώνεσαι στις δουλειές τις καφετέριας και όχι σε τέτοια πράγματα" μου είπε ψυχρά έχοντας ακόμα τα χέρια σταυρωμένα. 
"Εντάξει..."είπα και χαμήλωσα το κεφάλι.
Αυτός συνέχισε να με κοιτάει
"Γιατί μου είπες ψέμματα;" με ρώτησε ήρεμος.
Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στο χαλασμένο κουτί "Παρακαλώ;!" Είπα γουρλόνωντας τα μάτια.
"Το παλτό μου.Είπες ότι το πέταξες"
"Α...σχετικά με αυτό...φαινόταν τόσο ακριβό που δεν μπορούσα να το πετάξω" είπα ανακουφισμένη...για μια στιγμή το μυαλό μου πήγε στο κουτί...είχα ξεχάσει τελείως οτι εκείνη την μέρα είχα πάρει το παλτό του μαζί μου για να του το επιστρέψω...
"Αυτός είναι ο μόνος λόγος;οτι είναι ακριβό;" με ρώτησε
"Ναι"του απάντησα και αυτός φάνηκε ενοχλημένος κοιτώντας γύρω γύρω..
Σκεφτόμουν ξανά και ξανά το κουτί και συνέχεια του έλεγα συγνώμη ενώ αυτός με κοιτούσε με απορία.
"Έκανες κάτι που δεν έπρεπε;" με ρώτησε
"Ο..όχι...τίποτα!"απάντησα αμέσως.
"Μπορείς να φύγεις τώρα..." μου είπε και έφυγα απο το γραφείο του.
Έπρεπε να κάνω κάποιες εξωτερικές δουλειές και να παραλάβω κάποια υλικά για το μαγείρεμα οπότε ετοιμάστηκα στα γρήγορα.Όταν γυρνούσα είδα την Τζέννυ να βγαίνει...κράτησα καλά τα πράγματα και συνέχισα να περπατάω..Αυτή με κοίταξε με ένα ειρωνικό χαμόγελο...νόμιζα οτι απλά θα συνεχίσει να περπατάει μα μόλις με πλησίασε,σταμάτησε μπροστά μου.
Δεν το περίμενα και παραλίγο να πέσω πάνω της. "Συγνώμη" της είπα αδιάφορα και πήγα να την προσπεράσω αλλά πάλι μπήκε μπροστά μου...τι θέλει πιά...!
"Γιατί ακριβώς λυπάσε;" με ρώτησε."Μπαινοβγαίνεις ακόμα στο γραφείο του Άρη;" με ρώτησε με ύφος.
"Η δουλεία μου είναι να μπαινοβγαίνω στο γραφείο του" της απάντησα."αυτό είναι όλο."
"Καλώς θα πιστέψω αυτό που λές.." απάντησε ειρωνικά για ακόμα μία φορά."Μην περάσεις τα όρια λοιπόν"είπε σηκώνοντας το ένα φρύδι και έφυγε.
Με έκανε να νιώσω πολύ άσχημα...δεν καταλαβαίνω τι θέλει αυτή απο μένα...
Το βράδυ ενώ ετοίμαζα το βραδινό του Άρη,μου έστειλε ένα μήνυμα οτι δεν θα φάει...αναρωτιόμουν τι τον έκανε να μην θέλει να φάει...να έχει σχέση με το κουτί....να το είδε..;
Μετά την δουλειά πήγα στο μαγαζί του Αλέξανδρου...κρατούσε τον αδερφό μου αγκαλιά
"Κοιμάτε ο μικρός; που είναι η μαμά μου;" τον ρώτησα...
"Είχε να πάει σε μια δουλεία και μου τον άφησε για λίγο" απάντησε ο Αλέξανδρος. "Α..Λυδία,μήπως έχεις δεί το αρκουδάκι του μικρού;το έψαχνα όλη μέρα..το ζητούσε ο μικρός.." με ρώτησε.
"Θα το ψάξω εγώ αύριο..δώσε μου να τον κρατήσω εγώ" του είπα..ήμουν κουρασμένη να σκεφτώ που είναι το αρκουδάκι του..
Μόλις έκανα ένα βήμα να πάρω τον αδερφό μου,το κινητό μου χτύπησε.."Μισό λεπτό" είπα στον Αλέξανδρο και πήγα πιο πέρα να το σηκώσω.
"Παρακαλώ;"
"Που είσαι τώρα...;" απάντησε μια αντρική φωνή.Ήταν ο Άρης.
"Στο..στο σπίτι μου" απάντησα..δεν ήμουν σίγουρη τι ακριβώς συμβαίνει..
"Βγες έξω σε παρακαλώ για λίγο...έχω κάτι που θέλω να σου πώ"
"Τώρα;" ρώτησα έκπληκτη
"Τώρα!!" Φώναξε..
"Δεν γίνεται να βγώ τώρα..μήπως γίνεται να τα πούμε αύριο;"
"Δεν μπορείς;πολύ καλά...τότε θα έρθω εγώ εκει!" Μου απάντησε με νεύρα και έκλεισε το τηλέφωνο πριν προλάβω να πώ κατι άλλο.
Τον περίμενα κάτω απο το σπίτι μου...ήρθε με το αυτοκίνητο και πρίν προλάβει να βγεί έξω ήδη με κοιτούσε με απειλητικό βλέμμα..
Μόλις βγήκε τον ρώτησα για πιο πράγμα θέλει να μιλήσουμε...αυτός έβγαλε το χέρι του πίσω απο την πλάτη του κρατώντας ένα αρκουδάκι.Το αρκουδάκι του μικρού!
"Δικό σου δεν είναι αυτό;" με ρώτησε..
Προσπάθησα να είμαι άνετη.."α...ώστε ήταν σπίτι σου...είναι του α..του σκύλου μου είναι!" Απάντησα αμέσως...δεν είναι ανάγκη να ξέρει τα οικογενειακά μου....
"Αυτο το βρήκα στο γραφείο μου" είπε.."μπήκες στο γραφείο μου;"
"Εγω..."
"Μην το γυροφέρνεις και δώσε μου μια απάντηση!" Είπε εκνευρισμένος.
Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς ολο αυτο γινόταν για το χαλασμένο κουτί...του έδωσα μια σακούλα που κρατούσα στο χέρι μου και του είπα οτι  λυπάμε "Προσπάθησα να βρώ ένα παρόμοιο...ξέρω πως το δικό σου πρέπει να ήταν ακριβό...συγνώμη..." του είπα κοιτώντας τα πόδια μου..
"Το άνοιξες έτσι;" με ρώτησε πιο εκνευρισμένος.."είδες τι έχει μέσα;!"
Τον κοίταξα για λίγο και μετά του απάντησα "και μόνο που το κοίταξα κατάλαβα οτι πρέπει να είναι πολύ μεγάλο..." σκεφτόμουν οτι πρόκειται για κάποιο κολιέ..με κάποιον πολύτιμο λίθο...
"Τι;!" Είπε αυτός και μετά άρχισε να μου φωνάζει λέγοντας ακαταλαβίστικα πράγματα
"Το διασκέδασες να με κοροϊδεύεις;!"  Με ρωτούσε..
"Μα δεν σε κορόιδεψα..για πιο λόγο.." του απάντησα..."ξέρω οτι ακούμπησα κάτι που δεν θα έπρεπε αλλά εσύ ήσουν αυτος που επέμενε να ερθω σπίτι του.." 
"Αρκετά!"φώναξε "νομίζεις με νοιάζει και αν το είδες;!είναι ασήμαντο!" Συνέχισε τις φωνες..
"Στάματα σε παρακαλώ!" Ακούστηκε μια φωνή.Ήταν ο Αλέξανδρος..περπάτησε γρήγορα και ήρθε δίπλα μου.Ο Άρης τον κοίταξε "ποιος είσαι εσύ;φύγε"
"Δεν μπορώ" απάντησε ο Αλέξανδρος.
"Αλέξανδρε...δεν πήγες σπιτι...;" τον ρώτησα...
Τότε ο Άρης με ρώτησε ποιός είναι αυτός.Τον κοίταξα και τότε ο Αλέξανδρος έβαλε το χέρι του γύρω μου και με έφερε κοντά του.Δεν πρόλαβα κάν να αντιδράσω..ο Άρης μας κοιτούσε περίεργα..
"Το αγόρι της είμαι!" Είπε ο Αλέξανδρος και τον κοίταξε στα μάτια.....

Γεια σας!!!!!Δεν έγραψα τίποτα όλη την βδομάδα γιατι έλειπα😔😔😔 ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο!!!πείτε μου στα κόμμεντς!!!! ❤❤❤❤
Και μια φωτογραφία για σας απο την βδομάδα που ήμουν απόν!❤❤

Petite France,Strasbourg France 😊❤❤