Boş depoda dolanmaya başladım. Selin gelmediği zamanlarda da buraya geliyorum. Evde olmaktan çok daha iyi olduğu kesin. Pek kullanmadığımız eski dolaba gidiyorum. Buradaki her şey eski, demir ve paslanmış. Tıpkı olması gerektiği gibi. Benim gibi.
Bir tuval çıkararak çizmeye başladım. Resmin fazla kasvetli olmamasına özen gösterdim. Minik öğrencilerimin psikolojilerini bozmak istemem.Cumartesi günleri küçük çocuklar için resim kursu veriyorum. Pastanedeki işimden hemen sonra. Hafta sonları görünmez değilim çünkü para kazanmam gerekiyor.
Saatler ilerlerken içimdeki sıkıntı giderek artıyor. Eve giden yol gözümde büyüyor. Yarın kendime küfredeceğimi bildiğim halde kendimi büyük metal masaya bırakıyorum. Yüksek sesli müziğin beynimi yiyen böcekleri öldürmesine izin veriyorum.
¥¥¥ ¥¥¥ ¥¥¥ ¥¥¥ ¥¥¥ ¥¥¥
Hafta sonu oldukça yoğun geçiyor. Pastanın üstünü krem şantiyle süslerken, meraklı gözler üzerimde tuvalleri renklendiriyorken bana eziyet çektiren düşüncelerin kısa bir an için beni bıraktığını hissediyorum. Pazartesinin gelmesini istemiyorum. Zamanı kontrol edebilmeyi dilerdim. Son beş yılı hiç yaşamamayı. Ama nasıl bir yaramazlık yaptıysam dileklerim asla gerçek olmuyor. Okula gidiyor ve tekrardan görünmezlik rolüne bürünüyorum. Bugünün tek iyi yanı Selin'i görecek olmam. Eve uğramadan direk depoya geçiyorum. Selin'i beklerken biraz elektrik çözmeye karar veriyorum. Lise bitince belki elektrikçi olarak çalışabilirim. Geçen yazdan deneyimim de var. Belki de atölyede kendime güzel bir ölüm hazırlarım.
Selin gelince havalı olduğunu tahmin ettiğim bir gülümseme takınıyor ve masaya uzanıyorum. Masanın soğukluğu bile içimi ürpertmeye yetiyor. Acıyı bekliyorum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Üşengeç -Bir ara final yazmayı umuyorum.-
Teen FictionBir kız düşünebilir misiniz? Oldukça sevimli bir kız. Siz karanlıklar içerisinde boğulmuşken, nefes almayı unutmuşken birden çevrenizde dolaşmaya başlayan, parıldayan bir kız. Bir tek kişiyi umursayan ve sadece bir tek kişiye karşı zırhını kaldıran...
