Διπλο Μπέρδεμα 2

Κεφάλαιο 1 - Δημήτρης

Ένιωσα ένα φιλί στον λαιμό μου. Χαμογέλασα. Ήξερα ποια ήταν. Μουρμουρισα καλημέρα χωρίς να ανοίξω τα μάτια μου. Δεν ήμουν ακόμα έτοιμος.

"Καλημέρα" άκουσα την λεπτή της φωνή. Την έσφιξα πάνω μου. Ήξερα πως έπρεπε να φύγει αλλά δεν ήθελα. "Να πάω να φτιάξω πρωινό;"

"Όχι. Εσύ θα πας να κάνεις ένα ντουζακι να χαλαρώσεις. Όλα τα άλλα άστα σε εμένα"

"Τι ετοιμάζεις;" ρώτησε παιχνιδιάρικα και χαμογέλασε. Αυτό το χαμόγελο είναι που έχω ερωτευτεί.

"Θα δεις" είπα και την φίλησα.

Σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο. Με την σειρά που πήγα στην κουζίνα. Πήρα ένα δίσκο και έβαλα μέσα κρουασανακια, κέικ και μπισκότα. Μετά πήρα δύο πορτοκάλια και τα έκοψα στον νεροχύτη. Κοίταξα από το παράθυρο. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από φοιτητές που πήγαιναν στις σχολές τους. Επέστρεψα το βλέμμα μου στα πορτοκάλια αλλά η μορφή μιας κοπέλας με έκανε να ξανακοιταξω, αυτή την φορά όμως δεν ήταν πουθενά.

Έμοιαζε τόσο πολύ σε εκείνη. Δεν πρέπει να την σκέφτομαι άλλο, την αγάπησα αλλά την έχασα. Την έχασα για πάντα. Τώρα είμαι με την Νατάσα και είμαι τρομερά χαρούμενος που την έχω. Είμαι ερωτευμένος μαζί της και μου στάθηκε σε όλα τα δύσκολα. Όπως τον θάνατο του πατέρα μου, ή μάλλον του θείου μου, τελος πάντων.

Κουνησα το κεφάλι μου για να φύγει από το μυαλό μου και επικεντρωθηκα στα πορτοκάλια. Αφού ο δισκος ήταν έτοιμος πήγα στο δωμάτιο. Είχε ντυθεί και ήταν μπροστά στον καθρέφτη να λύνει τα μαλλιά της. Ηταν τόσο όμορφη... Τόσο που καθόμουν στηριγμένος στην πόρτα να την χαζεύω.

Γύρισε και με κοίταξε. Το χαμόγελο της απλώθηκε σε όλο της το πρόσωπο. Το έχει αυτό. Κάθε φορά που χαμογελάει λάμπουν και τα μάτια της από ευτυχία. Είναι αληθινή! Χωρίς να το σκεφτώ δάγκωσα το κάτω χείλος μου. Δεν μπορω παρά να χαμογελάω όταν είμαι δίπλα της. Μεταφέρει σε όλους την θετική της ενέργεια.

"Ποιος θα τα φαει όλα αυτά;" αστειευτηκε και μου έδωσε ένα φιλί. Έπιασα τον δίσκο με το ένα χέρι, εύκολο για εμένα με την δουλειά που έχω, και με το άλλο την τράβηξα από το χέρι προς το κρεβάτι. Καθησαμε και αρχίσαμε να τρώμε.

"Νομίζω πως πρέπει να αρχίσεις να έρχεσαι στην σχολή" μοιράστηκε μαζί μου την σκέψη της και ανασηκώθηκα.

"Έχεις δίκιο αλλά δεν γίνεται"

"Το ξέρω ρε μωρό μου αλλά αν έχεις ένα χαρτί στα χέρια σου θα είναι χρήσιμο για το μέλλον. Θα είναι πιο εύκολο να βρεις μια δουλειά. Μια καλή δουλειά"

"Και τι γίνεται με το παρόν;"

"Ξέρω πως τα πράγματα είναι δύσκολα από τότε που πέθανε ο κύριος Πέτρος, αλλά θα τα καταφέρουμε μαζί" με ενθάρρυνε και μου έπιασε το χέρι.

"Ευχαριστώ"

"Σου το έχω πει πως δεν χρειάζεται"

"Νατάσα, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα" είπα και ένωσα τα χείλη μας.

"Θα το σκεφτείς;"

"Ναι"

"Πρέπει να πάω στην σχολή"

"Και εγώ στην δουλειά"

"Εγώ φεύγω, θα τα πούμε το βράδυ"

"Εντάξει"

Αφού άκουσα την πόρτα να κλείνει έπεσα και πάλι στο κρεβάτι. Καλυψα το πρόσωπο μου με τις παλάμες μου. Τι θα έκανα? Τα έξοδα ήταν πολλά και ο μισθός μου μικρός. Ωστόσο για το Πολυτεχνείο; Το είχα παρατήσει. Δεν είχα χρόνο, έπρεπε να δουλεύω υπερωρίες.

Ανοιξα την οθόνη του κινητου και κοίταξα την ώρα. Είχα ήδη αργισει. Πετάχτηκα από το κρεβάτι και φόρεσα την πρώτη βερμούδα που βρήκα μπροστά μου. Εχωσα το χέρι στην ντουλάπα και πήρα μία μπλούζα χωρίς καν να την κοιτάξω, την φορεσα, πήρα κινητό πορτοφόλι και κλειδιά και έφυγα.

Έφτασα σχεδόν πετώντας στην δουλειά. Μπήκα στην πολυσύχναστη αυτή καφετέρια και κοίταξα γύρω μου. Ευτυχώς δεν ειχε έρθει ακόμα ούτε το αφεντικό ούτε η υπεύθυνη-κορη του. Φόρεσα το τσαντάκι για τα χρήματα και έπιασα κατευθείαν δουλειά.

"Παρατριχα" μου είπε ο Νίκος και με σκουντηξε. Γύρισα και είδα τους κερβερους να μπαίνουν στο μαγαζί. Για αφεντικά καφετέριας είναι πολλοί αυστηροί. Φαιρονται σαν να είναι διευθυντές καμιας τεράστιας βιομηχανιας.

Πήρα βαθιά ανάσα και άρχισα να παίρνω παραγγελίες. Γενικά πάντα έχουμε κόσμο αλλά σήμερα γινόταν ο κακός χαμός. Άρχιζε το πρώτο εξάμηνο στα πανεπιστήμια και όλες τις σχολές και μετά από αυτό όλοι οι φοιτητές πήγαιναν για καφέ.

"Δημήτρη, είναι μια κοπέλα εκεί και περιμένει ώρα για παραγγελία" μου είπε ο Νίκος και μου έδειξε μια κοπέλα με καστανά μαλλιά στο βάθος.

"Ευχαριστώ μπρο δεν την είχα δει"

Πλησίασα το τραπέζι και την ρώτησα τι θα ήθελε κοιτώντας το κινητό στο οποίο θα εγραφα την παραγγελία. Δεν έλαβα απάντηση. Σήκωσα τα μάτια μου να δω τι συμβαίνει και πάγωσα

"Νεφέλη;"

"Δημήτρη;"

1ο κεφάλαιο!!! Τι λέτε?

Είμαι πολύ χαρούμενη!! Μέσα σε λίγες ώρες είχα μαζέψει τα 10🌟 που ζητούσα!!! Σας ευχαριστώ❤❤❤

Το επόμενο κεφάλαιο θα ανέβει όταν το κεφάλαιο πάρει 15🌟!!! Ανυπομονώ!!!!

Φιλιααα μέχρι τότε💞