I'm so done with you.

Hoofdstuk 34

Ella's POV

Toen ik dus zo laat thuis kwam, en 'daddy Jess' me had betrapt, eigenlijk niet, ik schreeuwde iets te hard, kreeg ik een preek. Niet een lange, en geen serieuse. Gewoon een preek over  'dat ik niet naar haar had geluisterd en ik nu niet meer uit mag gaan'.  Haar preek heeft niet geholpen of zoiets. Ik zit namelijk nu met Jess zelf in de Starbucks.

"Nee, en toen gingen we een film kijken en wachten tot jij thuis kwam, wat je niet kwam. Uiteindelijk zijn we in slaap gevallen, maar toen kwam jij binnen, schreeuwend." Ik lach even en klap in mijn handen. "Ja, ik kwam binnen, schreeuwend, problemen mee?" Ze schudt haar hoofd en lacht mee. 

"Hey girls!" hoor ik de stem van Nina als we beide onze bekers weggooien. "Nina! How long do you sleep!?" We hadden een briefje achtergelaten voor Femke en Nina, zeggende dat we naar de starbucks gingen. Nina grinnikt even en kijkt achter haar, waar Femke aan komt lopen. "Ugh, Nina wasn't getting up. I was alone for two hours!" Ik lach en we lopen de starbucks weer uit.

Als we bij het huis van Nina aankomen, ga ik eerst even langs mijn eigen huis, niet voor lang. Ik open de deur en roep een 'iemand thuis'. 

En dan zit je opeens op de bank met een krant onder je neus geduwt. "Wat is dit?" Ik pak de krant vast en kijk naar de kop.

Niall Horan, endlessly found his love? 

Onder de kop staat een grote foto van Niall en ik, beide omkijkend handen vast in het poortje naar het strandje. "Wat?" Ik hoor mijn broer de woonkamer binnen komen en kijk op. "Hey," zeg ik zacht waarna ik weer naar de krant kijk. Ik lees snel een stukje door. 

'When we entered the beach, they were gone.' wordt het bericht mee beeindigt. Ik kijk weer op, dit keer naar mijn moeder. "Ja, leg maar uit. Het is dat ik nog niet mag werken en ik de krant een keer aandachtig las. Maar anders had ik dit nooit gezien." Ik slik even en kijk weer kort naar het bericht. "Nou," begin ik. "Wie is die hele Niall, begin daar maar mee." 

"Oké, nou. Toen we dus gingen verhuizen hierheen, ging ik toch steeds naar het strand? Nou, een avond kwam ik daar maar toen was er een soort van concert. Sinds dat concert ben ik een soort van gestalkt. Niet erg of zoiets. Gewoon, mensen volgden me en ik ja. In ieder geval, het bleek dat het allemaal mensen voor Niall dus waren, om meer dingen over mij uit te zoeken. Ik weet niet waarom. Dus in ieder geval. Toen hij meer dingen over me had uitgevonden en wist dat ik vaak naar het strand ging kwam hij daar dus steeds vaker. Eerst dacht ik, stalker much, maar hij was heel aardig en alles en toen werden we vrienden, ik heb zelfs tweede kerstdag met hem de rest van One Direction en Nina enzo gevierd. Weet je nog? Maar okay, uiteindelijk heeft hij me laatst een keer op een date gevraagd, toen Jess en ik net in ons nieuwe appartement zaten. Wat trouwens ge-wel-dig is. Een eigen appartement. But, in ieder geval, gisteren hadden we dus weer een date, of we spraken gewoon af ik weet het niet precies. In ieder geval, we gingen toen naar het strand, en toen kwamen die mensen dus toen we weer weg wilden gaan. We hebben ergens tussen de stenen gelegen op het strandje, totdat ze weg waren. Wat trouwens erg lang duurde. Maar blijkbaar hebben ze deze foto gemaa-" we worden onderbroken door mijn telefoon. Ik sta op en pak hem uit mijn broekzak.

"Hello?" zeg ik vragend, omdat ik niet heb gekeken wie het is. "Ella! It's Niall. I am so sorry about the newspaper! If you've already read it. But I am so sorry! Sorry!" Ik onderbreek hem in zijn duizende sorry's. "Niall, stop it. It's no-" Ik word onderbroken door mijn moeder. "Is dat die Niall? Bedank hem maar lekker. Dankzij hem sta jij nu in de krant!" Ik zucht en rol met mijn ogen, terwijl ik het huis verlaat. "What I were about to say, it's not your fault Niall!" Hij zucht even. "It is, when people see you now they'll follow you, talking about the papz. So promise me if you feel like being followed call me and I'll come and pick you up. Okay?" Ik hum even en zucht. "Okay Ni, will do. Again, it is not your fault."