(un)willingly arranged marriage

2/4

Obiad się oficjalnie zakończył, więc Minseok był bardzo zadowolony. Z kolei Luhan nadal nie mógł się otrząsnąć po tym co...przeczytał. Przecież niecodziennie ma się kontakt z osobą która nie jest w stanie nic powiedzieć.

- Minseok, jak wrażenia po chwili sam na sam z Luhanem? – zapytała pani Lu z uśmiechem na twarzy.

„Czułem się jakbym był w jakimś piekle, ale no ok, i tak nie mogę wam tego powiedzieć" – pomyślał Minseok. Kiwnął tylko głową i się leciutko uśmiechnął, po czym wrócił do swojego świata. W takich sytuacjach zawsze było lepiej schować dumę i własne uczucia w kieszeń. Jeszcze by spowodował jakąś niepotrzebną kłótnię i wszystko poszłoby na marne.

- Luhanku, a czy ty dobrze się bawiłeś? – zapytała ponownie pani Lu.

- Było w porządku, mamuś – powiedział z lekką ironią, akcentując ostatnie słowo.

- Och, to rozumiem! – pisnęła z ekscytacją. – Państwo Kim, następne spotkanie odbędzie się w przyszłym tygodniu. Pamiętajcie! – powiedziała i klasnęła w dłonie.

- Oczywiście! Jak byśmy mogli zapomnieć o tak ważnym wydarzeniu! Do widzenia za tydzień! – pożegnali się i już zbierali się do wyjścia, gdy pani Lu ich zatrzymała.

- Luhan, idź przytul swojego przyszłego męża! – powiedziała z wymuszoną słodyczą. Chwyciła swojego syna za przedramię i wręcz popchnęła w stronę niższego chłopaka, który się prawie chował za własnymi rodzicami.

Minseok i Luhan stanęli naprzeciwko siebie i powoli podeszli do siebie na tyle blisko, że ich rodzice byli w końcu zadowoleni. Luhan uścisnął mniejszego jakby był oślizgłą rybą, od której śmierdziało na kilometr. Minseok z kolei starał się nie dotknąć ramienia tego strasznego chłopaka. Po dosłownie 2 sekundach Luhan puścił starszego.

- Och, kochanie! Udało ci się to złapać na kadrze? To będzie ich pierwsze zdjęcie do ślubnego albumu! – paplała z przejęciem pani Kim, a młodzi mężczyźni ze zdziwieniem wsłuchiwali się w rozmowę, bo nawet nie wiedzieli, że ktoś ich fotografuje.

- Tak, tak. Zrobiłem zdjęcie – uspokajał ją jej mąż. – Do widzenia, życzymy miłego wieczoru, państwo Lu – powiedział i skinął głową w ich stronę.

- Dobrze pachnie – wymamrotał pod nosem Luhan, kiedy szedł w kierunku wyjścia. – Pachnie jak... truskawki? Jagody?

Mimo, że uścisk trwał krótko i praktycznie się nie dotykali to zapach Minseoka podziałał na zmysły Luhana. I to w sposób, który zaczął go niepokoić.

„On nawet dziwnie pachnie" – pomyślał Minseok. – „O kurde, zapomniałbym!"

Minseok zaczął biec w stronę rodziny Lu, szperając jednocześnie swoją prawą ręką w kieszeni swojego płaszcza, aby coś z niej wyciągnąć. Kiedy dotarł pociągnął lekko rękaw Luhana, aby zwrócić jego uwagę. Zrobił to trochę za mocno, ale nie było odwrotu.

- Co chcesz ma-och... Minseok! – Kiedy zauważył mniejszego na jego twarzy zaczął tworzyć się grymas. – Czego chcesz? – zapytał trochę niegrzecznie.

W końcu udało mu się wyciągnąć małe czarne pudełeczko, które chwilę potem wręczył Luhanowi. Na wierzchu pudełka była przyklejona mała notatka.

„Wiem, że nie znamy się za dobrze, ale może kiedyś, w niedalekiej przyszłości jakoś spróbujemy się zakolegować? Nie jako zaaranżowana para, ale wiesz... najlepsi przyjaciele czy coś w tym stylu? Ech...moja mama powiedziała, że powinienem kupić dla Ciebie pierścionek...ale to może stanowczo poczekać, nie? Ona i tak się uparła i powiedziała, że powinniśmy chociaż dać ci jakiś prezent, więc proszę. Nie wiem, czy Ci się spodoba, bo to zwykły zegarek. Ech... to wszystko co chciałem napisać, więc kończę..."