seviyorduk.
dağların ardına sığınan güneş gibi.. gün doğduğu anda o ışığını tutarken geceye; yüreğine sığınmış ben ise sevgimi tutuyordum benliğine. aydınlanıyordu gece, aydınlanıyordu benliğin. milim milim değerken benliğine sevgim.
güneş yüzüne dokunup gecemi aydınlatıyordu.
izliyordum. sabahım, güneşim, mahmurluğum.. sen oluveriyordun. gündüzümü geceye çeviren insanlar bol iken, gecemi gündüzleştiren bir sen vardın.
bir sen vardın; aydınlanınca gece, gökyüzünün büyüklüğünü görüp “işte bu denli seviyorum” dedirten.
bir sen vardın; gecenin hüznünü silip sabahın ilk ışıklarında kuşlarla yüreğime huzur gönderen.
bir sen vardın;karanlık gecemin gökyüzündeki parlak yıldız misali düşlerime takılıp aydınlatıveren.
bir sen vardın; sen'i, ben'i biz yapan.
bir sen vardın; gecemi aydınlatan.
ve bir sen vardın, seni bulmamı sağlayan..
