Μικρή Βαλίτσα

13. Η Βιτρίνα

             13. Η Βιτρίνα

«Κύριε Οικονόμου,» του είπε ο γιατρός από τη διπλανή αίθουσα. «Οι εξετάσεις της μητέρας σας είναι αρκετά καλές. Ίσως θα μπορούσαμε να μειώσουμε τη δόση των φαρμάκων.»

Ένα κύμα ανακούφισης τον κυρίευσε. Οι ουδέτεροι τοίχοι του ιατρείου έμοιαζαν πια πολύ ελπιδοφόροι. Ίσως πια είχε έρθει ο καιρός να φύγει. Θα μπορούσε να βρει χιλιάδες δικαιολογίες και ακλόνητα επιχειρήματα. Την υγεία της μάνας του, τη δουλειά ή οτιδήποτε άλλο μπορούσε να τον απαλλάξει. Το μαγαζί πήγαινε καλά. Του επέτρεπε να καλύπτει τα βασικά έξοδα και με το παραπάνω, να συντηρεί ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο και μία μηχανή. Ίσως πια να μπορούσε να καλύπτει και τα ιατρικά έξοδα.

Όταν ο καρκίνος χτύπησε τη μάνα του τρία χρόνια πριν, ο μισθός του στην οργάνωση ήταν ήδη υψηλός. Έτσι μπορούσε να χρηματοδοτήσει τα νοσήλια, τα φάρμακα, τα έκτακτα έξοδα. Αλλιώς θα είχαν σοβαρά προβλήματα. Αφού η μάνα του ήταν νοικοκυρά, δεν είχε δική της ασφάλεια. Η μακροχρόνια ασθένεια της θα τους γονάτιζε οικονομικά εκτός από ψυχολογικά. Πιθανότατα ο πατέρας του να αναγκαζόταν να πουλήσει το μαγαζί και η Λυδία να σταματούσε τις σπουδές. Ο αδερφός του ζούσε μακριά, είχε την δική του οικογένεια και εξ αρχής είχε επιλέξει να απέχει από τα οικογενειακά προβλήματα.

Με τα δάχτυλα να παίζουν ρυθμικά επάνω στα χείλη του, παρακολούθησε το γιατρό να έρχεται στην αίθουσα και να κάθεται με μεγαλοπρέπεια στην καρέκλα του. Κάπου επάνω στο γραφείο παρατήρησε σε μια φωτογραφία την κόρη του γιατρού να χαμογελά με το πτυχίο στο χέρι. Θα ήταν πάνω κάτω στην ηλικία της Νιλ.

Το είχε αποφασίσει. Μετά το τέλος των εκλογών, οι ξένοι δεν θα είχαν καμία χρησιμότητα για τον αρχηγό. Θα τους ελευθέρωναν κι εκείνος θα έβρισκε την ευκαιρία και θα την έβγαζε από εκεί μέσα. Ένα μήνα υπομονή ήθελε. Υπομονή και σωστές κινήσεις, ώστε να μπορέσει κι εκείνη να τον καταλάβει και να τον εμπιστευθεί.

«Όπως σας έλεγα, οι εξετάσεις είναι ικανοποιητικές και η κλινική εικόνα της ασθενούς καλή. Ωστόσο, καλό θα ήταν να δοκιμάσουμε μια νέα πολύ δραστική θεραπεία ώστε η κατάσταση να εξομαλυνθεί και ο οργανισμός της να δυναμώσει.»

Το βλέμμα του γιατρού έμοιαζε ανάλγητο και απαθές. Για εκείνον ήταν μια τυπική διαδικασία, ενώ για τον Ορέστη, όλη του η ζωή εξαρτιόταν από αυτό το ραντεβού.