Het doet pijn!

de run

"Ritsel" "ritsel" De voetstappen van Nikeala weerklinken bij elke stap dat ze zet. Ze is de longen uit haar lijf aan het Lopen. Weer een dorp weer hetzelfde resultaat. Met tranen in haar ogen loopt ze verder. "Waarom houd er niemand van me" is de enige vraag die haar leven op zijn kop heeft gezet sinds haar ouders haar verstoten hebben. Hun gezichten vol afschuw staan voor de rest van haar leven gebrand op haar netvlies. Ze is omsingeld en er is geen uitweg meer!

~~~

"Nikeala lieverd! Het eten is klaar kom je naar beneden schat?"
"Ik ben er direct mama!"
Nikeala ruimde vlug haar poppen op en liep de trap af. Haar familie zat al aan tafel om haar 8e verjaardag te vieren.
"Fijne verjaardag mijn kleine engel": zei haar vader. Nikeala keek naar haar grote broer. Er klopte iets niet hij plaagde haar normaal altijd maar nu was hij stil. Ze keek rond toen haar oog viel op haar favoriete juweeltje dat ze van haar beste vriendin had gekregen vorig jaar. Niet veel maanden daarna is haar vriendin overleden aan de zonstraling die voor 10000 doden had gezorgt de voorbije maanden. Ze was er kapot van geweest voor maanden. Dat was het enige dat ze nog van haar vriendin over had. Het betekende de wereld voor haar. Daar lag het dan in stukken kapotgevallen op de vloer met haar broers ogen er op gericht. Ze had net een grote ruzie gehad met haar broer maat dit was haar teveel. Haar adem stokte in haar keel en de glimlach werd vervangen door een duivelse blik. Ze begon te gillen in de engste manier ooit. Ze werd overspoeld door haat emoties en haar kleine lichaam vulde zich met energie. Het was net als magie. De energie omplofte diep vanbinnen en kwam als een Vreselijke klap vol haat op haar broer af en toen gebeurde het. Haar broer werd omvergehamerd door een energiestraal en hij belande hard op de grond. Daar lag hij te creperen van de pijn en na een tijdje waren er alleen nog stuiptrekkingen, tot hij uitijndelijk bewusteloos viel van de pijn. Nikeala viel suf op de grond en haar ouders liepen op Mike, de grote broer af en keken vol afschuw en angst naar hun dochter. Dat is het laatste wat Nikeala gezien heeft voor ook zij bewusteloos viel.

~~~

Nikeala werd wakker in een ijzeren kamer. Ze had geen idee waar ze was of wat er de laatste paar dagen gebeurt was. Haar hoofd voelde zwaar aan net zoals haar benen. Ze probeerde recht te staan maar het lukte niet. Opeens ging het licht aan en kwam er een meneer in een witte jas binnen.
"Hallo Nikeala mijn naam is dokter Philip en ik ben hier om jou te onderzoeken.": Zei de man poeslief.
"Waar zijn mijn ouders?": Vroeg Nikeala bang.
"Ik ben bang dat je ze nooit meer gaat zien meisje, ze hebben je hier namelijk achtergelaten omdat ze bang zijn dat je hun pijn gaat doen." (Dokter Philip was nogal een flapuit en hij wist niet hoe hij slecht nieuws moest vertellen aan een kind.)
Nikeala begon te huilen want de gebeurtenissen begonnen stilaan terug te komen. Ze trok haar beentjes op tegen haar borst voor zover dat lukte en begon nog harder te huilen.
"Kom kom Nikeala je hoeft niet zo te huilen we gaan goed voor je zorgen hier." De dokter wilde haar aanraken maar ze sprong vlug weg en riep luid:" raak me niet aan! Ik wil je geen pijn doen!" De dokter lachte en was duidelijk niet bang van haar dus kwam weer dichter en legde zijn hand op haar schouder maar dat bleek niet zo een goed idee. Al zijn energie werd langzaam uit zijn lichaam gezogen. Nikeala gilde. Ze was doodsbang. Net op tijd kwam een verpleegster binnen om te kijken wat er aan de hand was. Ze trok de dokter van Nikeala af en droeg hem de kamer uit. Het licht ging uit en daar zat ze dan in het midden van de kamer te wenen. Ze was alleen. achtergelaten door haar ouders en versuft van de vreselijke gebeurtenis.