Φταίει η ηλικία ;

Κεφάλαιο 20

Ναταλια:" Δέχομαι"
Πάτερ:" Υπάρχει κάποιος που να έχει ένσταση για αυτό το γάμο;"
Μάνος:" Εγώ"
Άγγελος:" Εγώ"
Χρήστος:" Εγώ"
Πάρης:" Εγώ"
Όλοι τους κοιτάξαμε με αγωνία και απορία χωρίς να ξέρουμε τι συμβαίνει ξεκίνησε να μιλήσει ο
Μάνος:" Θέλω να κάνω και εγώ μια πρόταση, Νεφέλη με παντρεύεσαι;"
Άγγελος:" Μυρτώ με παντρεύεσαι;"
Χρήστος:" Δάφνη με παντρεύεσαι;"
Πάρης:" Ιόλη με παντρεύεσαι;"
Κοιτάζονταν όλοι ξανά και με μια φωνή είπαμε
Όλες μαζί:" Ναι!!!"
Ο γάμος μας θα γινόταν σε δύο μήνες και φυσικά το ταξίδι του μέλιτος της Ναταλίας αναβλήθηκε γιατί θα πηγαίναμε όλοι μαζί. Εκείνη τη μέρα ο Γιώργος χώρισε με την Ειρήνη που τον είχε ζαλίσει γιατί αυτός δε της έκανε πρόταση και εξαφανίστηκε, δε τον ξαναείδα. Ο Αχιλλέας έφυγε​ φαντάρος και αφού τελείωσε τη θητεία του μετακόμισε μόνιμα στη Γερμανία. Ο Άρης δεν άντεξε το γεγονός ότι έχασε τη Δάφνη μια για πάντα για αυτό την ίδια στιγμή πριν ολοκληρωθεί ο γάμος έφυγε για Καναδά και δε γύρισε ποτέ. Τέλος η Έλλη και η Δανάη είχαν αλλάξει κατά πολύ και είχαν ζητήσει συγγνώμη από όλους μας, φυσικά τις συγχώρεσα με δε γινόταν και αλλιώς αφού η Έλλη τα έφτιαξε με το Στέλιο. Ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι και όλα κυλούσαν όμορφα δύο ωρε πριν το γάμο μου που θα γινόταν μαζί με τον υπολοίπων έλαβα ένα γράμμα από το Γιώργο.
Αγαπητή Νεφέλη
Άργησα να καταλάβω τα συναισθήματα μου για σένα με αποτέλεσμα να σε χάσω μια για πάντα από τη ζωή μου. Σε αγάπησα όσο τίποτα άλλο και θα ήθελα να το ξερεις. Ξέρω πως σήμερα είναι ο γάμος σου και προς θεού δεν θέλω να σου καταστρέψω τη πιο όμορφη μέρα της ζωής σου. Όμως δε θα άντεχα στην ιδέα ότι δεν έκανα μια τελευταία προσπάθεια για αυτό αν με αγαπάς ακόμα θα σε περιμένω σε μισή ώρα στη θάλασσα αν δε έρθεις θα φύγω οριστικά από τη ζωή σου και δε θα σε ξανά ενοχλήσω. Σε αγαπάω Γιώργος!
.............................................................
Οι σκέψεις μου είχαν κομπλαρει ενώ ήμουν σίγουρη πως με το Μάνο θα ζήσω τη ζωή που ονειρευόμουν το Γιώργο δε μπόρεσα να τον ξεπεράσω ποτέ. Δεν ήξερα τι να κάνω έπρεπε να φύγω μαζί του ή να μείνω στην ασφάλεια που μου προσφέρει ο Μάνος. Είχα λίγη ώρα να σκεφτώ αλλιώς θα τον έχανα για πάντα. Δε μίλησα σε κανέναν έφυγα χωρίς να το καταλάβει κανείς άφησα ένα γράμμα μονάχα στην Ιόλη για να το δώσει στον Μάνο. Πολύ θα διαφωνείτε για την απόφαση μου αλλά όταν ερωτευτείτε πραγματικά θα με καταλάβετε. Χωρίς αυτόν δε θα μπορείτε να αναπνεύσετε, θα νιωθετε κενό να διαπερνάει τη σκέψη και το μυαλό σας, θα θα το καταλάβετε να είστε σίγουροι. Εγώ αυτό ένιωθα με το Γιώργο όχι πως το Μάνο δε τον αγαπούσα αλλά τελικά ο έρωτας είναι πιο δυνατός από την αγάπη. Την ώρα που έφευγα τα κορίτσια με κοιτούσαν ήταν στο μπαλκόνι, δεν έκαναν τίποτα ούτε μίλησαν ούτε τίποτα απλά κοιτιωμασταν ώσπου με ένα νεύμα των κεφαλιων τους μου έδωσαν την " άδεια " να φύγω. Έφυγα τρέχοντας ήμουν πλέον ήσυχη που ήξερα πως οι κολλητές μου με στήριζαν.
.............................................................
Τον πλησίασα ήταν εκεί έτοιμος να φύγει. Με κοίταξε και χαμογέλασε.
Γιώργος:" Ήρθες."
Νεφέλη:" Δε θα άφηνα ποτέ τη καρδιά μου να φύγει"
Γιώργο:" Φύγαμε"
.............................................................
5 χρόνια μετά
Εγώ ήμουν 27 χρόνων παντρεμένη με το Γιώργο και ερωτευμένη ακόμα. Είχαμε δύο υπέροχα παιδιά τον Μάνο και την Διώνη. Ζούσαμε στην Αθήνα φυσικά ήμουν ακόμα κολλητή με τα κορίτσια οι οποίες ήταν όλες παντρεμένες με δύο παιδιά εκτός από την Ναταλια που είχε ενα, ακομα. Ο Μάνος δε μου κράτησε κακία το είχε καταλάβει πως η καρδιά μου ήταν αλλού. Παντρεύτηκε τη Δανάη δε με πείραξε καθόλου αφού ήταν ευτυχισμένοι μαζί εγώ περισσευω. Ζούσαν στη Σκιάθο δε έφυγαν ποτέ από εκεί. Ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι και αυτό μου έφτανε για να συνεχίζω να πιστεύω στα έρωτα και να πιστεύετε όλοι στον έρωτα μας κρατάει ζωντανούς!!!!!
............................................................. Ευχαριστω την υποστήριξη όλων των αναγνωστών που από την αρχή έως τώρα με στήριξαν με τα σχόλια, τις ψήφους τους κι τα μυνήματα τους! Θα ήθελα πολύ να μάθω αν σας άρεσε η ιστορία μου περιμένω τα σχόλια σας!!

...................... ΤΈΛΟΣ..........................