Na Księżyc

Rozdział III - Lądowanie

Załoga jest na miejscach. Gotowi są do lądowania. Kurs przesunięty o kilka kilometrów, gdyż manualne sterowanie statku po prostu... ssało. Inżynierowie tak bardzo skupili się na zdalnym sterowaniu, że zapomnieli o awaryjnej funkcji.
-Zaczynamy hamowanie, odpalić silniki na 10% ciągu - wydał rozkaz kapitan.
-Ustawione - odpowiedział Igor po wykonaniu polecenia
-Zuza, koryguj kąt na bieżąco, Igor podkręć do 15%, bo stworzymy kolejny krater.
-Tak jest - odrzekli jednocześnie.
Statek zaczął spowalniać nad powierzchnią Księżyca. Osiągneli niedużą prędkość.
-Zredukuj ciąg do 3% przez 10 sekund
Ciąg silnika powoli słabnął, aby prom nie uniósł się znowu do góry. Przy małej mocy powoli opadali na dół.
-Zuza, na wysokości względnej 30 metrów rozstaw stópki do lądowania.
-Przyjęłam.
Tak też uczyniła, powoli opadający, jakby w spowolnionym tempie prom delikatnie dotknął powierzchni Księżyca.
-Lądowanie zakończone pomyślnie, około 30 kilometrów rozbieżności od celu - powiedział z uśmiechem Łukasz - aktywujcie kombinezony i wyruszamy do celu. Igor, zapisz jeszcze koordynaty statku.
-Zapisane, możemy ruszać.
Drzwi powoli otworzyły się, statek przeszedł w tryb uśpienia i rozstawił panele słoneczne, aby się naładować. Astronauci wyszli: pierwszy stopą dotknął Księżyca kapitan Skabowski, potem Zuzka, a na koniec Igor. Drzwi równie wolno zamknęły się za nimi. Wszyscy z niewielką obawą, czy kombinezony działają ostrożnie oddychają. Działa. Na przenośnych komputerkach wbudowanych w stroje zaznaczyli swój cel i powoli do niego ruszyli. Początkowy stres przerodził się w wielką radość. Załoga skakała, bawiła się ze zmniejszoną grawitacją. Po stronie Księżyca na której aktualnie byli, było jasno. Według zegarów ciemność miała nastać za jakieś 4 godziny i 48 minut.
-Dobra panowie, musimy się streszczać. Mamy 30 kilometrów do przejścia, a musimy jeszcze wrócić.
-Mogli nas zaopatrzyć w łazik... - narzekając Igor przewrócił oczami.
-Nie marudź skarbie, dobrze Ci zrobi mały spacerek - zażartował kapitan pokazując palcem na brzuch.
Po dłuższym czasie nastąpiła ciemność.
-Coś jest nie tak, miało zajść za 3 godziny - z zaniepokojeniem powiedział kapitan.
-K... ka... aaa... kapitanie... - z wielkim strachem wyrzucił z siebie Igor
-Hm?
-C... co to jest? - ponownie powiedział z drżącym głosem wskazując palcem do góry
-O kurwa! - przeklął kapitan
-Ja pierdolę! - krzyknęła w tym samym czasie Zuza
Ostatnie smugi światła słonecznego przebijały się przez zamykające się, ogromne ściany kopuły. Zamknięci byli w tej bańce z nieznanego im materiału, z daleka wyglądającego na jakiś ciemny metal. Lokalizatory oszalały, pogubiły zasięg, liczniki zaczęły wariować. Kopuła na oko miała dziesięć kilometrów średnicy, załoga znajdowała się pięć od każdej ściany, a tajemniczy obiekt, który był ich celem prawdopodobnie znajduje się w jej wnętrzu.
-Co robimy? - spytała kapitana przestraszona Zuza
-Na razie nic nam nie grozi. Zachowajcie spokój. Inny kraj musiał na nas zostawić tą pułapkę... Tylko kto dałby radę zrobić coś takiego niepostrzeżenie? - już ze strachem w głosie, ale wciąż z opanowaniem powiedział kapitan.
W kopule panowała totalna ciemność. Jedynym źródłem światła były monitory komputerów w kombinezonach. Zapalili latarki. Dalej ruszyli w nieznane.

W tym samym czasie na Ziemi w bazie od momentu utraty łączności panował chaos i niepokój. Na początku starali się przywrócić połączenie, lecz na nic. Potem poddali się, bacznie obserwując statek z daleka.
-Zaczęli lądować.
-Dalej ich nie zobaczymy, znikają za Księżycem.
-Jakiekolwiek sygnały?
-Brak.
Od teraz baza nie ma już żadnego połączenia z promem. Nie widzą go, gdyż jest po drugiej stronie Księżyca. Pozostaje im modlitwa za bohaterów. Jeśli im się uda, zobaczą ich dopiero za niecały miesiąc lecących w stronę Ziemi. Mimo niezwykłej aparatury nic nie mogą zrobić. Bezsilnie przez kolejne dni patrzą w niebo i rozmyślają o załodze i misji. Satelita wykonująca zdjęcia tamtej strony Księżyca wyśle zdjęcia za tydzień. Będą mogli wtedy szukać ich. Da im to jakiekolwiek informacje na temat stanu misji. Teraz mogą jedynie czekać...