Eρωτας Σαν Τη Θαλασσα

Αιωνίως μαζί

Χρήστος pov
Τη βλέπω που πέφτει κάτω με αίμα στο φόρεμα της καθώς όλοι ουρλιάζουν απο τρόμο.
-Σου είχα πει πως η Αννα είναι δική μου! Αν δεν μπορώ να την έχω εγώ δεν θα την έχει κάνεις!!!! τον ακούω  να ουρλιάζει μανιασμένα και τον κοιτάω.
-Πάλι εσύ εδώ? τον ρωτάω καθώς τρέχω πάνω στην Αννα που είναι πιο μακρυά από τον Κώστα.
-Χρήστο...
-Όλα θα πάνε καλά μωρό μου, θα γίνεις καλά.
-Όχι,όχι. Άκουσε με. Θέλω τα μωρά μας να τα προσέχεις και να προχωρήσεις. Θα σας προσέχω απο εκεί ψηλά. Να βάζεις πάντα τη λίστα για το τι πρέπει να γίνει μετά το μπάνιο στο νιπτήρα όταν είναι τα κάνεις μπάνιο και να τους μιλάς το βράδυ για τον ύπνο. Θα τους πεις κάποια στιγμή την ιστορία μας?? Μου το υποσχεσε?? Και να τους διαβάσεις το βιβλίο Ερωτας Σαν Τη Θάλασσα,  μοιάζει πολύ με τη δική μας την ιστορία...
-Όχι μωρό μου, όχι!! Μαζί θα τα κάνουμε όλα αυτά, μαζί!!! Αννα θα μείνεις μαζί μου!!! Κάντο για τα παιδιά μας!!! Μου το είχες υποσχεθεί!!! Δεν θα ξαναφυγεις απο εμένα ,μου έδωσες το λόγο σου, τότε στις τουαλέτες, όταν τα ξαναβρήκαμε! Μετά την επιστροφή σου απο τη Γαλλία, μου το υποσχεθηκες!!!! Ενα ασθενοφόρο!! φωνάζω καθώς δάκρυα τρέχουν απο τα μάτια μου. Η μητέρα της και οι πολύ καλές της φίλες έχουν έρθει κοντά μου ενώ η Μαριάννα κλαίει και προσπαθεί να ησυχάσει τα παιδιά. Γυρίζω και κοιτάω τα μωρά μου και νιώθω την οργή να ξεφυλλίζει απο μέσα μου. Πέφτω πάνω του και βγάζω το κουμπουρι που είχα. Τον χτυπάω και προσπαθώ να του πάρω το όπλο.
Θα τον σκοτώσω!!!
Τον χτυπάω αλύπητα αλλα κάποια στιγμή το όπλο μου φεύγει από το χέρι και προσπαθώ να του πάρω το  δικό του, τη στιγμή που ακούω ενα ακόμα μπαμ και καταλαβαίνω πως με έχει πυροβολήσει. Πέφτω κάτω και αρχίζω να φωνάζω.
-Είδατε??? Να ένας ματωμένος γάμος Κρήτη, ακούς?!?!??? Η Άννα ήταν δική μου!! Δεν θα είναι ποτέ ξανά κάποιου άλλου!!!
-Κώστα είσαι τρελός!!!του φωνάζει η Ράνια
-Φύγε απο δω!!!
-Τώρα που έκανα τη δουλειά μου, πολύ ευχαρίστως! Αλλα για να δω. Ααα όχι δεν την έκανα ολοκληρωμένη, δεν γίνεται να σκοτώσω τους γονείς και όχι τα παιδιά, λέει με το αρρωστημένο του ύφος και τότε σκέφτομαι.
Τα μωρά μου!!!!
Τον βλέπω που έχει στρίψει τη σκανδάλη σε αυτά και τότε βρίσκω την ευκαιρία να αρπάξω το όπλο μου.
Τον πυροβολαω και πέφτω κάτω. Και μετά κενό.

Pov Φίλων.

Όλοι κλαίνε και θρηνούν. Ξέρουν τι ακολουθεί.
-Η κολλητή μου, λέει η Ρανια κλαίγοντας καθώς βρίσκεται μέσα στα δυνατά μπράτσα του Άνταμ.
Ο Άρης κλαίει, όπως και η υπόλοιπη παρέα τον αγοριών.
Η Αμαριλλις βρίσκεται πάνω απο την Άννα και κλαίει καθώς ο Μάριος την αγκαλιάζει και κλαίει και αυτός.
-Ήταν αυτή που με έκανε να βγω απο το καβούκι μου και να καταλάβω τι αξίζω. Σε έκανε και εσένα να με προσέξεις, του λέει και κλαίει ακόμα πιο δυνατά.
-Όχι μωρό μου, όχι. Δικό μου ήταν αυτό το λάθος απο το οποίο και με έσωσε. Θα της το χρωστάω για πάντα αυτό του ζιζανιου μου.

-Το παιδάκι μου!!! έλεγε και ξανάλεγε η μαμά της, ενώ ο πατέρας της, της κρατούσε απαλά το κεφάλι καθώς τρανταζωνταν οι ώμοι του.

Συγγραφέας pov
Η Αννα και ο Χρήστος τους παρακολουθούσαν όλους απο ψηλά. Ήξεραν πως σε αυτή τη ζωή αγάπησαν και αγαπήθηκαν πολύ παρότι έφυγαν νεοι. Γνώριζαν πως όλα είχαν πάρει τη σωστή ροή και πως τα παιδιά τους, αυτά που θα πρόσεχαν απο εκεί ψηλά, πως ήταν σε καλά χέρια και πως θα ήταν αγαπητά απο πολλούς.
Αυτοί οι δύο ήταν φτιαγμένοι για να είναι μαζί, και τώρα πια αιώνια. Άλλωστε μερικοί άνθρωποι δεν έρχονται στη ζωή μας για να μείνουν αλλα για να την αλλάξουν. Να μας δώσουν ένα μάθημα και να την κάνουμε καλύτερη. Έρχονται με απώτερο σκοπό κάποια στιγμή στο μέλλον, έτσι αθόρυβα ή μη, να φύγουν γνωρίζοντας πως μας έχουν κάνει καλό. Και τώρα θα με ρωτήσετε τι κάνανε αυτοί οι δύο?
Η Αννα έμαθε σε μια κοπέλα πως  αξίζει πολλά και πως δεν αξίζει να κρύβεσαι σε αυτή τη ζωή, γιατί είναι πολύ μικρή. Ένωσε δύο παρέες οι οποίες τελικά αποδέχθηκαν σε φίλους αδελφικους.
Ο Χρήστος τους έδειξε πως όταν αγαπάς κάτι πρέπει να το διεκδικείς  και  να το αφήνεις να φύγει, όταν είναι η ώρα, έστω και απο ατύχημα, μόνο τότε θα καταλάβεις αν είναι και ήταν πραγματικά δικό σου. Αν επιστρέψει σε εσένα τότε ήταν απο πάντα, αν όχι δεν ήταν ποτέ.
Τα παιδιά θα προχωρήσουν τις ζωές τους κουβαλώντας τους πάντοτε μέσα στις καρδιές τους, άλλωστε όταν κάποιος πεθαίνει δεν μας αφήνει ποτέ. Αντίθετα είναι πάντοτε μαζί μας συνοδοιπόρος μας σε ότι και να κάνουμε. Εμείς μπορεί να μην τον βλέπουμε, αλλα εκείνος είναι πάντοτε εκεί. Χαίρεται με τις χαρές μας και λυπάται με τις λύπες μας.
Και μερικές φορές αυτό είναι καλύτερο.

Ce Fini!!!
Τέλος😭😭😭
Τα μωρά μου θα μου λείψουν πάρα πολύ!!!!! 
Το  Wattpad, όπως και εσείς με βοηθήσατε να περάσω μέσα απο μια πολύ δύσκολη περίοδο, με μόνο κέρδη, και σας αγαπώ γι'αυτό. Και αν κάποιος θέλει να ξεκινήσει μια ιστορία και διστάζει να θυμάται πάντα πως δεν θα ανακαλύψει ποτέ αν είναι καλός/η σε αυτό εαν δεν το δοκιμάσει.

Ελπίζω αυτά τα μηνύματα να τα θυμόμαστε πάντοτε όλοι μας όπως και τους χαρακτήρες αυτού του βιβλίου. Άλλωστε δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλα το ταξίδι μέχρι να φτάσεις σε κάτι. Θα μου λείψουν πάρα πολύ όλα τα comment και τα like σας, αλλα και εσείς οι ίδιοι που στηρίξατε αυτή την ιστορία.
Το επόμενο κεφάλαιο που θα μπει, είναι ο επίλογος και λογικά θα μπει μέσα στις επόμενες ημέρες.
Φιλάκια πολλά,
Σας αγαπώ σοκολατάκια μου, Αναστασία