É unha metáfora.
Hai dous corazóns. Están unidos, pero un atópase máis atrás que o outro e polo tanto vese máis pequeno. Séntese triste, melancólico, cohibido...
O que está diante tira del, pero ás veces deixa de facelo, aínda que sexa inconscientemente. Isto provoca no pequeno moita dor, porque calquera simple xesto lle afecta. Pero non sabe se falar do que sente, porque igual se arrepinte.
Así que déixao pasar.
E así sempre. Día si e día tamén.
E segue a ser unha metáfora.
