Wojowniczka i wybraniec.( Adrienette science fiction)

Przygotowania

" Adrien"

Cóż. Minęło kilka dni od powrotu mamy. Wszystko byłoby fajnie, ale ona nigdy nie odpowiada na moje pytania związane z tą dziewczyną. To jest już wkurzające. Wciąż tylko " Nie pytaj!" i "Nie pytaj". Nienawidzę tajemnic.  Od jakiegoś czasu mama pilnuje mojego treningu, co jest nadmiernie denerwujące. Za każdym razem coś robię źle, nawet to co mam nabyte perfekcyjnie! Mam już dość. Czemu to wszystko spadło na mnie? Czy to jest naprawdę ważne????

No cóż przynajmniej mam rodzinę w komplecie. Wszystko jest tak jak dawniej...........................................

.............No może prawie, jeśli nie licząc tych dodatkowych treningów.

A tak z innej beczki czuję, że  to co ma się wydarzyć, wydarzy się już niebawem. Nie wiem jak to wyjaśnić. Mam po prostu takie przeczucie. Instynkt lub nieroztropne poczucie, że coś się wydarzy. Tak, więc powiedziałem o tym mamie i tacie w czasie obiadu, a oni co? Miny takie jakby coś się złego działo. Tylko od mamy usłyszałem tylko to:"Musimy zacząć trening, a najlepiej od razu..." No i tyle. I jesteśmy w punkcie wyjścia.
Odkąd zaczęliśmy treningi atmosfera w domu jest taka sama, jaka była przed powrotem mamy. Ponura i cicha. Przydałby mi się odpoczynek od tego wszystkiego. Na słowo " odpoczynek" przypomniało mi się, że dawno nie widziałem przyjaciół. Czyli Nina i Aly. Właśnie skończyłem trening z mamą. Może pozwoli mi wyjść na chwilę? Co? No dobra! Raz kozie śmierć!!!!!

- Mamo?- zawołałem donośnie i pewnie, ale jak zobaczyłem jej wyraz twarzy od razu pewność gdzieś wyparowała.

- Tak, synu?-????? Ok dobra. Dam radę!!!!

- Mógłbym wyjść na chwilę z przyjaciółmi gdzieś?- spytałem z nadzieją.

- Dobrze, idź.- powiedziała z uśmiechem.

- Co!! Mamo proszę cię......... Chwilkę ty się zgodziłaś?!- byłem totalnie zdumiony.

- Ciągle ćwiczysz i trenujesz. Przyda ci się chwilka wytchnienia. Tak jak nam wszystkim.- powiedziała wraz z wydechem.

- Dziękuję mamo!!! Naprawdę!!!! To co? Widzimy się wieczorem???

- Hyhmm. Tylko pamiętaj! Uważaj na siebie!!

- Dobrze. Będę pamiętał. Do zobaczenia!!- już wychodziłem, a usłyszałem jej głos....

- A przypadkiem nie chcesz się przebrać?- spytała z małym uśmieszkiem, a ja na to strzeliłem facepalma. I biegiem  wchodziłem po schodach słysząc po drodze jeszcze jej śmiech. No racja, bo w spoconym stroju to ja latać nie będę. Zanim zacząłem się ubierać wybrałem numer do Nina, aby się umówić z nim i Alyą. Po dwóch sygnałach odebrał.

- Hej Adrien!!! W końcu dzwonisz!! Co tam u ciebie stary????? Odkąd twoja mama wróciła wogule się nie odzywasz. Co się dzieje że nagle przypomniałeś sobie o kumplu????

- Wiem Nino, i przepraszam stary. Tak wyszło. Tak się cieszyłem, że mama wróciła, że kompletnie zapomniałem o wszystkim innym.

- Nie ma sprawy. Nie gniewam się- w słuchawce usłyszałem też inny głos chyba Alyi która powiedziała" ty się nie gniewaj, ale ja to mogę"- Ale nie tylko mnie musisz przekonać, stary- założę się, że się właśnie uśmiecha..

- Powiedz, że kupię jej ten najnowszy model Ifona- usłyszałem, że jej mówi, a dalej słyszałem krzyki Nino

- Już Ci wybaczyłam Adrien.- uśmiechnąłem się. Znów słyszę krzyki Nino przez telefon aby, mu go oddała.

- No Adrien. Nie wiem jak ty to robisz, ale teraz Alya cieszy się na maksa.- Może w końcu byśmy się spotkali gdzieś z Alyą, co?

- Po to dzwonię. Macie teraz czas?

- No jasne, stary. Może zobaczymy się w parku za 10 minut, co?

- Jasne, będę!- krzyknąłem z euforii.

- To pa!

Zacząłem się ubierać w ekspresowym tempie. Zbiegałem już ze schodów, no ale mama mnie zatrzymała......

- Tylko pamiętaj Adrien. Pilnuj się i uważaj na siebie dobrze?

- Dobrze mamo!!!- już chciałem wyjść, ale się wróciłem i z pędem wpadłem mamie w ramiona.- Kocham cie- wyszeptałem.

- Ja ciebie też, synku.- przez chwilę czułem,  jakbym miał znowu dziesięć lat.

- Pa!!! Niedługo będę z powrotem!!!!!!!!

I wybiegłem na zewnątrz..........

No i następny rozdział😊