Ruhlar Bile Ağladı Gidişine

Önsöz

Seversin birini, onun bir bakışı yeter seni mutlu etmeye. Onunla konuşurken titrer sesin, düzeltemezsin. Gözünden akan bir damla göz yaşı, acıtır canını. Sonra cesaretini toplar gidersin, söylersin duygularını, o günden sonra acıların esir olur duygularına, yaşadıklarının ağırlığı biner omuzlarına...

Doğrusu giden gitmiştir. Geri dönmez. Dönse bile, kapanan yaralarını tekrar açar, sonra sana bir yara bandı uzatır ve olay yerini terk eder ama bilmediği birşey vardır.
"Yara bandı yetmez bizim yaralarımı kapatmaya"

Her bir yaranın, ayrı bir acısı ve ayrı bir hikayesi vardır. Kime sorsan farklı cevap verir. Bana sorsalar, ben;
"Onun camdan olan kalbinin kırılıp, yaralarıma batmasıydı" derdim.

Peki, bazı anlar vardır bilir misin?
Zaman hiç ilerlemez, saatler durur. Bazen ise zaman öyle bir ilerler ki nasıl geçtiğine anlam veremezsin. İşte ben bu anları her gün, her saat, her dakika, yaşıyorum ama benim zamanım ne duruyor, ne de ilerliyor.
"Çünkü o zamanımı aldı ellerimden"...

Siz bu yazıları okurken, ben çok uzaklarda bir tatil köyünde acılarımı unutmayı yeğlicem. Gidemeyeceğim, unutamayacağım biliyorum. Çünkü ondan uzaklaşamayacağımı, görüşemesemde yakınında olmak isteyeceğimi biliyorum.

Daha ne kadar devam edecek bu acı?

Çok hayal kuruyorum. Artık sadece hayallerim de mutluyum, gülüyorum.

Herkes bana bir hayal dünyasında yaşadığımı söyler. Aslında her insanın bir hayal dünyası vardır. Orda herkes çok mutludur. Daima gülümserler. Çünkü orda hayal kurup, geliştirip, o hayalleri gerçekleştirirler. Benim hayal dünyam biraz farklı. Ben severim birini. Hemde çok severim. Hatta yanıp kül olurum sevgimden. Ama o bile hayal olmaz. Çünkü ben onu gerçekler de beklerim. Gelmeyeceğini bile bile beklerim... Gelmez de zaten...

Bekledim hep geri döner, sever beni diye.
Gelmedi... Gelmezdi zaten...

Ben hep onun varlığını bilerek, yokluğuyla yaşadım...
O bunu bildi ama bilmemezlikten geldi...