Η ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ

Kεφάλαιο 3

Ο αδερφός μου μ άφησε πίσω. Οι φίλοι μου με παράτησαν. Σωστά. Αυτός είναι ο νόμος. Αν μένει κάποιος πίσω, μένει πίσω, αν τα καταφέρει και γυρίσει μόνος του καλώς, ειδάλλως ξεχνιέται. Σκληρός ο πειρατικός νόμος, αλλά έτσι είναι.

"Εσύ προφανώς τίποτα. Εγώ όμως μεγάλο χρηματικό ποσό από τους εχθρούς του αδερφού σου μικρή Ασημοχέρι" είπε και γέλασε γεμάτος ευτυχία με τη σκέψη του.

Θα μπορούσε να με πάει στους Εκτελεστές και να πλουτίσει ή ακόμα θα με παρατήσει στο απαγορευμένο νυσί, αλλά εκείνος θα με πάει στη Βενετία με τους ψαράδες που θα έδιναν τα πάντα για να έχουν στα καράβια τους έναν Ασημοχέρι. Και το τι θα κάνουν μαζί μου; Άγνωστο. Πολλοί θα ήθελαν να με δουν νεκρή, για να πάρουν εκδίκηση από τον αδερφό μου και άλλοι απλά θα με πουλούσαν ξανά σε πειρατές για τριπλάσια χρήματα.

Δεν είχα κάποια καλύτερη λύση και είχα απογοητευτεί πραγματικά, οπότε και τον ακολούθησα.

Σχεδόν είχαν περάσει 2 μέρες από τότε που με παράτησαν πίσω οι δικοί μου και επιτέλους πιάσαμε λιμάνι.

"Σήκω φτάσαμε. Έχουμε δουλειές σήμερα." Είπε ο καπετάνιος.

Με το που κατεβήκαμε από το καράβι αντίκρισα τόσους ανθρώπους που μ έκανε να σαστήσω.

Οι κυρίες με πολύχρωμα όμορφα φορέματα και περίτεχνες μάσκες και οι κύριοι στολισμένοι με τον ίδιο τρόπο.

Περπατήσαμε ανάμεσα στα στενά δρομάκια και φτάσαμε σε ένα μισογκρεμισμένο σπίτι με μια φρικιαστική μάσκα στην εξώπορτά της.

"Εδω είμαστε μικρή!" Είπε ο καπετάνιος και άρπαξε γερά τις αλυσίδες μου και μ έσειρε μέσα.

Ο καπνός και η ξυνή μυρωδιά από τον υδρώτα των αντρών που βρισκόταν μέσα στο σπίτι έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική.

Ο καπετάνιος μ έσπρωξε μπροστά σ ένα τραπέζι και φώναξε όλο καμάρι "Αυτή ειναι η αδερφή του Ασημοχέρι. Την πουλάω σε τιμή ευκαιρίας και σε τιμή είδους, για όποιον ενδιαφέρεται!"

Σήκωσα το κεφάλι μου και μπροστά μου καθόταν ο Μπαρμπραρόσα. Τι δουλειά έχει αυτός εδώ; Γύρισα και κοίταξα και στα υπόλοιπα τραπέζια. Ήταν ο Κοκκινολαίμης και ο Σο Γουόν. Αυτό δεν είναι καλό. Είναι όλοι σύμμαχοι του αδερφού μου. Δεν έχω καμία αξία πλέον. Υποβαθμίστηκα στα μάτια όλων.

Το πήρα απόφαση κ έκατσα σταυροπόδι, και τους κοιτούσα απορημένη.

"Δεν σου πάει να κάθεσαι σαν σκυλί!" Είπε ο Σο.