“Erica!”
---
“Erica”
---
“Erica!”
Naririnig naman niya ang boses. Boses na nasa isip lang niya palagi. Boses na hindi siya tinitigilan. Boses na tumatawag sa kanyang pangalan. Hindi niya alam kung bakit at kaninong boses iyon. Hindi niya alam kung sa anong dahilan ito nagsimula.
She thought before it was just nothing, it maybe form lang sa stress but habang tumatagal ay lalong dumadalas ang boses. Para siyang maloloka kung paano niya iyon alisin sa isip niya. Ayaw naman niyang tumawag kung sinong psychiatrist baka sabihin pang baliw na nga siya and she’s working out na hindi ito pansinin
But how long she gonna take to ignore it?
“Erica!”
This time, may tumapon sa kanya ng kung anong bagay sa ulo niya. It doesn’t hurt her a bit, she look down and saw a crumpled paper.
She turned around and look to where that voice came from.
Half-running, Dalia came right and stopped. Her officemate.
“Erica. Ano ba? Hindi mo ba ako naririnig?” Dalia said irritatedly.
“Kanina pa ako tawag nang tawag sayo.”
“Pasensiya na.” Akala ko kasi ang boses naman yun. But she retreated that thought.
She was alone, walking down this empty road. Kinaugalian na niyang mag-isa na umuwi after work.
“May problema ka ba?” tanong ni Dalia ang nakisabay na lang din ito kay Erica.
“Wala naman.” Sagot niya.
“Sure? Look so bothered kasi. Nag-away ba kayo nang boyfriend mo?”
She looked up to her. Puzzled.
“Boyfriend?” and it feels something sting inside her. “I don’t have a boyfriend. And I never had.”
Dalia looked stupidly to her.
“Sigurado ka? You never?” manghang sabi ni Dalia sa kanya. “I don’t believe you, Erica. Maganda ka pero never?” hindi siya makapaniwala sa sinabi ni Erica.
She never had talaga and she’s sure of it. And if mayroon nga, she’s sure na she loves him and he loves her more.
Along the way, panay sila nagkwe-kwentuhan sa isa’t-isa malayo-layo pa kasi ang lalakarin nila patungo sa kani-kanilang bahay.
Hanggang sa nadaanan nila ang isang kalye. Makikita nilang may mga tao sa magkabilang kalye. Parang may party dito.
“Oy, Erica, dito na tayo dadaan. Shortcut kasi ito patungo sa amin.”
“Tara.” Sang-ayon agad na sabi ni Erica.
Nang napadaan sila sa kalye na halos mapuno nang tao, namalayan nila na nagtitinginan ang mga tao sa kanilang direksyon.
“Dalia, sigurado ka bang safe tayo dito?” tanong ni Erica kay Dalia. Nagdadalawang-isip tuloy siya kung tutuloy pa ba siya dito sa shortcut na sinasabi ni Dalia.
“Actually, hindi na ako sigurado if ito na nga ba yung shortcut?”
“Ano!”
Sa mga oras na iyon, may kalalakihan ang nagtangkang lumapit sa kanila.
Agad namang umatras ang dalawang dalaga palayo sa mga ito.
Huminto ang mga lalaki at tinitigan sila.
