"Düşünsene dünyada kaç milyar insan var.
Bu insanların bir çoğunun benzer zevk ve huylara sahip olduklarını varsaysak, günün birinde karşılaşıp birbirlerinin hayatlarına dokunma olasılıkları ne kadar olabilir ki?"
"Bu projede göstermiş olduğu üstün başarıyla yılın girişimcisi ödülünü almayı hak eden ismi açıklıyorum. Karşınızda..."
Gözlerimi üzerime doğan güneşle açtım. Anlaşılan gece perdeleri çekmeyi unutmuşum. Yine! Tembelce yerimde kıpırdanıp yarım aralı gözler ile etrafa baktım. Ah!!! Rüyaymış... Bende bu şanssızlık varken gerçek olsa şaşardım zaten!
Yastığa gömülüp tekrar uykuma dönecekken aklıma gelen şeylerle kafamı kaldırdım. Güneş, alarm, uçak... Komodinin üzerindeki saat 07.00'i gösteriyordu.
"Lanet olsun!" Çalar saati de kurmayı unutmuşum. Fırladığım gibi kendimi duşa attım ve hızla hazırlanmaya başladım. Nasıl uyuyakaldım ben. Ah! Böyle bir günün arifesinde arkadaşlara uyulup içmeye gidilir mi? Hep o Feridun'un yüzünden...
"Ah be Feridun be! Ben sana uyacak adam mıydım? Şu uçağı bir kaçırırsam göstereceğim sana ben!" Pantolon, gömlek, kravat, ceket... Kapıdan çıkarken hemen valizimi aldım. Önceden hazırladığıma şükrederek koşar adımlarla merdivenleri inmeye başladım.
Ben dışarı çıktığımda günlük güneşlik olan hava kapanmaya başlamıştı. Tam da sırası diye geçirdim içimden. Hayır Eren, şimdi hava durumunu düşünmenin sırası değil. Saatime baktım, 07.30. Eğer hava alanına giden servisi yakalayabilirsem 09.00 uçağına yetişebilirim. Servisin kalktığı sokağa hızla koştum ama nerede bende o şans! Tam servislerin olduğu yöne koşarken önümden hızla geçip gidiverdi. El kol hareketleriyle durması için çabaladım ama nafile. Kendi kendime söylenirken yanımdan geçen görevli takıldı gözüme. Belki dedim.
"Hey, hey baksana! Çok acelem var, hatta ölüm kalım meselesi. Durduramaz mısın şu servisi? Hadi be kardeşim yap bir iyilik!" Koca göbekli, kel ve umursamaz adam bana aldırmadı bile. Gözlerini devirip yanımdan uzaklaştı. Çaresiz bir sonraki servise kaldım. Bekleme salonuna gittim. Kahvaltı yapabilecek durumda değildim ama kendime gelmem gerekiyordu. Bu yüzden sade kahvemi aldım ve cam kenarına geçip yudumlamaya başladım. Karşımda duran çift takıldı gözüme. Elimde olmadan ikisini de incelemeye başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Birbirleriyle çok sıkı fıkıydılar. Modadan anlamam ama kıyafetlerinin birer facia olduğunu ben bile söyleyebilirim. Milyonlar verseler asla o ayakkabıları giymezdim ya da ucunda kocaman tüyler sallanan o küpeleri takan bir kızla birlikte olmazdım.
Sanki uzun zamandır hayatımda biri vardı da...
Anonsları duyunca kendimi apar topar servise attım. Belki 09.00 uçağına yetişebilirdim. Ne bileyim ümit işte... Oğlum gerçekçi ol! Saat olmuş 08.00! Gerçekler ile yüzleşip yetişememe ihtimalimi düşündüm. Patron bunu nasıl karşılardı acaba? Son müşterimizi kaybettiğimizden beri çok gergindi bir de ben bu toplantıyı kaçırırsam... Ölümlerden ölüm beğeneyim bence... Felaket tellallığı yapma dedim kendi kendime. Akışına bırak Eren, bırak gitsin!
