Link's

71 Overeenkomst

"Vertel me dat je niet heel je frigo leeggegeten hebt?" Niall lacht vanuit de bank dus trek ik de deur alvast maar open. Veel restjes. Ik zucht en zet een pan met water op het vuur om een geopend pakje pasta te koken en er de restjes van gestoomde groenten bij te gooien.
"Hoe komt het dat Harry je bracht?" Ik zucht en roer wat in het kokende water.
"Omdat ik bij hem geweest ben."
"En je ligt nu niet bij hem in bed?" Niall stem schiet omhoog waardoor ik weet dat hij er mee zou willen lachen, maar hij voelt ook dat er iets niet juist is.
"We hadden een onenigheid...zoals jij dat altijd zo mooi zegt." Nu lacht de Ier wel. Ik giet het water af en ga met mijn bord langs hem zitten. Zijn blauwe ogen blinken ondeugend.
"Vroeger was dat alles wat jullie deden...ruzie maken. Het maakte jullie echt en hecht. Zo ben jij ook de enige die door zijn schil heen geraakte. Maar wel elke dag gekibbel en geruzie en geroep." Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog en knik dan.
"Daar begint het weer op te lijken dan." Ik weet niet of dat iets goeds is. Ni pikt een stukje wortel van me en praat dan weer gewoon verder.
"Waar ging het zelfs over dan? Is dat waarom je hier bent?" Ik lach om geen enkele reden en neem nog een hapje zodat ik de tijd heb om nog even na te denken.
"Hij wou geen bloed van me, maar hij ziet er slecht uit." Niall grijnst en zet zich rechter
"Laat me raden. Je hebt jezelf open gehaald en hem zo proberen te dwingen waar die knalharde ruzie van kwam." Ik lach en knik.
"Dat is niet de eerste keer zeker?" Niall knikt ook grijnzend. Het is raar hoe de geschiedenis zich kan herhalen. Zou ik dan toch nog steeds dezelfde persoon zijn als zoveel jaar geleden? Ondanks de roem van mijn carrière ?

"Opletten Tomlinson, dat is de tweede keer!" Ik zucht en rol de bal terug naar Jan die grijnst en hem naar Erik past. Ik begin achter de bal te jagen en let er op dat ze hem deze keer niet door mijn benen kunnen spelen. Het gedoe met Harry van gisterenavond zit me nog dwars. Net als het feit dat ik niet echt in het openbaar met hem mag komen als 'vriend'. Zeggen dat ik op mannen val, nee, dat krijg ik begod nooit over mijn lippen. Ik begin opnieuw te jagen op de bal en tik hem buiten waardoor ik naar de volgende oefening kan, eindelijk. Gelukkig is het een gevorderde 'schieten op doel' en kan ik wat dollen met Hugo die ons al grijnzend opwacht.

Ik maak snel eten voor mezelf en ga ermee voor de tv zitten terwijl het nieuws zich wel voor mijn ogen afspeelt, maar ik kijk er niet echt naar. Ik wacht op een telefoontje of een belletje. Of iemand aan de deur. Ik zucht, we zouden vanavond weer gaan zwemmen en wat dollen. Maar zonder echt te weten dat alles oké is met mijn soulmate (letterlijk, eigenlijk), voelt het niet goed. Ik schuif mijn koppigheid aan de kant en bel hem. Hij neemt snel op, maar ik kan hem dan ook niet vergelijken met een mens. Misschien twijfelde hij wel even.
"Met Harry."
"Kom je vandaag nog langs?" Mijn tong is mijn beleefdheid voor, hij kreeg niet eens een begroeting. Ik negeer mijn plotseling klamme handjes. "Want het zit toch goed tussen ons, of niet?"
"Ik ben al onderweg, Louis." Uit zijn stem kan ik afleiden dat hij lacht, of grijnst, of me gewoon uitlacht. Ik voel mijn hart kalmeren en zakken. Laag zakken en opwarmen tot diep in mijn onderbuik.
"Oké, prima. Ik moet later wel nog ergens naar toe." Harry humt, zijn hese stem lijkt geamuseerd.
"Ik ben er zelfs al." Ik frons en houd zwijgend de telefoon tegen mijn oor terwijl ik opsta en zijn auto via de camera's zie staan op de parking. "Laat je me nog binnen?" Ik glimlach en duw op de knop om de lift naar beneden te laten gaan waarna ik bijna afleg.
"Je geraakt toch wel alleen binnen..."
Ik besluit niet bij de deuropening te wachten, maar drink net mijn glas water leeg als ik hem hoor kloppen op de deur. Waarom is hij altijd zo vreselijk snel met alles?
"Binnen!" Eerst zie ik elegante schoenen en een strakke jeans waarna ik zijn mooie hoofd ook kan bewonderen. "Jij bent snel."
"Altijd. Met alles." Hij grijnst ondeugend en komt dichterbij om me kort te kussen. Ik besef dat dit de bevestiging is die ik nodig had, die we beiden nodig hadden.
"Ik kon me helemaal niet concentreren vandaag, na gisteren."
"Toevallig gedroomd over mij?" Ik lach en schud mijn hoofd. Dat ga ik echt niet toegeven. Geen idee waar mijn brein allemaal aan denkt, maar de helft van wat ik droomde was enorm pikant. "Liar. Niall vertelde me iets anders." Zijn ogen blinken maar zijn huid is nog steeds bleek. Ik knik dan.
"Wat een verrader! En ik die dacht dat hij mijn vriend was." Harry legt zijn autosleutels en telefoon op het aanrecht en draait zich dan terug naar me toe.
"Vergeet niet dat ik hem net iets langer ken.""
"Je hebt hem gewoon meer eten gegeven." Ik grijns en schud mijn hoofd waarna ik terug in de zetel ga zitten en kijk naar een of ander quizprogramma. Harry komt tamelijk traag naast me zitten, de neiging om die grote handen met slanke vingers vast te nemen is groot. Ik doe het vrijwel meteen en bekijk de drie ringen rond zijn vinger. Altijd dezelfde drie.
"Het enige dat overblijft van vroeger", hij glimlacht voorzichtig.
"Buiten je herinneringen dan." Ik glimlach om de trieste toon in zijn stem en staar wat naar het tv-toestel. Het voelt fijn aan om terug langs hem te zitten, maar toch zit er nog van alles me dwars.
"Ja..." Het komt laat, ik speel nog steeds met zijn vingers. Traag en liefdevol. Als ik mijn hoofd naar hem draai en een kusje steel, voelt Harry even traag en loom aan.
"Gaat het wel?" Hij knikt en wrijft kort door zijn ogen. Bezorgd leg ik mijn vingers in zijn nek, hij is ijskoud, en iets verder weer verschroeid heet. De patiënt zelf lijkt het eerder komisch te vinden.
"Zo werkt het niet bij een vampier." Hij lacht nog steeds als ik me losjes op zijn schoot zet.
"Hoe wel dan? Ik denk dat een verpleegsteruniform me een beetje gek zou staan.." Ik fluister het grijnzend en ontfutsel zo een hese lach en een innige kus. Als onze lippen elkaar loslaten, ga ik verkennend met de mijne langs zijn halsstreek. Van zijn gevoelige oor tot stevige sleutelblad. Har voelt rillerig aan. Ik kijk opnieuw op en glimlach, zijn blik staat echter op oneindig. Alsof hij net geblowd heeft en hier zijn roes uitzit. Ik draai mijn hoofd en zet een vinger onder zijn kin. Har voelt daar bloedheet aan, als een gevaarlijke koorts. "Je hebt honger." Ik fluister het als de finale conclusie, zonder enige twijfel als een echte dokter. "Ik ken daar maar een remedie voor."" Waarom ik mezelf zo aanbied, komt niet eens op in mijn gedachten.
"Het zou...ik zou langer moeten toekomen." Zijn stem is hees en benepen terwijl hij me met kleine pupillen bekijkt. Ik heb zijn volle aandacht.
"Je bent enorm verzwakt Har." Hij knippert loom waardoor ik geluidloos lach. Dat was een bevestiging. "Heb je ergens bloed in de buurt, buiten mij?" Zelfs in het halfduister zie ik de kleurverandering en hoe hij zijn begeerte doorslikt. Ogen blijven net iets langer gesloten. Lippen verbergen tanden als hij zijn hoofd schudt. Ik veeg beminnend door de beginnende krullen.
"Ik draai." Zijn stem klinkt van ver waardoor ik hem iets duidelijker vast neem. Zodat ik zijn houvast ben in de realiteit.
"Ik zit voor je."
"Hier hebben we het gisteren nog over gehad. Scheisse." Hij vloekt met een vreemd woord en gaat in die taal verder.
"Dass ist doch nicht möglich..." Zijn blik ijlt verder weg, hij voelt gloeiend heet aan.
"Har..." Zijn gedrag maakt me bang. Dit is niet Harry. Dit is een niet levende versie ervan. Ik breng zijn hoofd naar mijn hals, net zoals in de horrorfilms. Mijn handen strelen geruststellend over zijn rug als ik tanden mijn huid voel verkennen. Zonder nog iets te zeggen doordringt een scherpe pijn me kort. Net als bij het bloedprikken. Heel kort en venijnig, al is de naald deze keer een pak dikker. Ik kreun en klem me aan zijn torso vast terwijl mijn nek tamelijk gevoelloos is. Op een of andere manier hebben we ook beiden een stijve. Ik probeer ondanks het misselijkmakende gevoel en de pijn gewoon rustig door te ademen. Harry maakt een zacht tevreden geluidje. Elke seconde duurt lang waardoor ik niet weet hoeveel tijd er verstreken is als hij zich van me los laat. Onbewust streel ik onmiddellijk over de huid waar hij net gebeten heeft; er is niets te vinden. Nog geen kuiltje. Harry ademt zwaar naast me. We zitten niet meer op elkaar, het lijkt wel alsof hij bewust afstand gecreëerd heeft.
"Nog draaierig?" Hij schudt zijn hoofd en glimlacht naar me. Het zijn slechts zijn ogen die me er van bewust maken dat hij nog niet genoeg heeft. Of gewoon nog zin, dat kan ook.
"Nogmaals: bied jezelf niet zo aan voor mij, Louis." Ik zwijg en zit even ongemakkelijk naast hem. Wat kan ik daar nu weer op zeggen?
"Ik dacht dat je ging flauw vallen."
"Zo voelde het ook." Zijn gezicht verrekt waarna hij op staat en zelf een glas water neemt en uitdrinkt. Iets zegt me dat hij dat eerder voor mij doet, dan voor zichzelf.
"We hebben nog een half uur, kom je terug zitten?" Har knikt en wandelt met die gigantische slanke benen naar me toe.
"Heb je nog FailArmy?" Ik grijns en knik dan.
"Altijd..."

Louis raakt bekend met het vampierwereldje en hun eigenschappen...