How To Live With The Badboy

Deel 2

POV Justin

Ik hoor de deur van de kamer toe slaan.
Wie is er in mijn kamer en wat zoek hij hier? gaat door mijn hoofd.

Ik kruip uit mijn bed waar ik muziek aan het luisteren was en loop naar de keuken.

Er staan een bruinharig en héél knap meisje in mijn keuken.
Ze lijkt alles te inspecteren.

Ik kucht om zo haar aandacht te trekken.

Ze draai zich om en kijkt dan direct in mijn ogen.

"Hmm?" Mompelt ze. Alsof het maar normaal is dat ze hier staat.

Wacht eens? Dit is toch het meisje met haar grote mond uit het onthaal?

"What the fuck doe jij hier?" Vraag ik geïriteerd.

"Ik kan het zelfde vragen aan jou." Zegt ze uitdagend.

"Euhm? Ik woon hier?"

"W-wacht. Serieus?" Vraagt ze nogal geschrokken.

"Ja?? Zeg nu niet-"

"Woon ik serieus bij jou?? Dit kan niet! Dit gaat niet!" Zegt ze en voor ik het weet is ze verdwenen uit de kamer.

Dit wordt de hel.

POV Fleur

Dit is slecht! Dit is zoooo slecht! Dit komt niet goed!

Ik wandel als een kip zonder kop naar het onthaal om te zeggen dat dit niet kan.

Ik kom toe en zie de oude dame nog altijd aan haar computer.

"Uhum uhum." Ik moet toch op een of andere manier haar aandacht trekken?

"Goeiemiddag, waarmee kan ik u helpen?" Vraagt ze op een toon. Het lijkt bijna ingestudeerd.

"Kunt u toch even controleren of ik een andere kamer heb dan kamer 196?" Vraag ik vlug.

"Naam?" Ze klikt alsof iemand haar neus dichtknijpt waardoor ze anders gaat praten.

"Fleur Smit" als je me daar zou zien staan stressen, zou je gewoon vanzelf beginnen stressen denk ik.

"U hebt toch kamer 196 hoor, juffrouw"

"Neen! Dit kan niet! Ik moet samen leven met een jongen? Dit zou niet toegelaten mogen worden!" Begin ik te roepen.

"Juffrouw, alstublief. Kalmeer eens! U bent hier niet alleen in deze ruimte!"
Ik kijk rond me en er zitten inderdaad een paar mensen in de kamer. Alle blikken zijn op mij gericht.
"Als u klachten hebt zou ik u door verwijzen naar-"

"Mevrouw... Kunt u me alstublief helpen?"

"Hmm..." ze tikt met haar lange nagel iets in en richt daarna haar gezicht terug naar mij.
"Ik kan u op een wachtlijst zetten om te verhuizen van kamer, maar dit kan wel een enige tijd duren. Er zijn meerdere mensen voor u die een kamer willen of ook willen verhuizen. U zal moeten wachten tot dat iemand het school verlaat en er een nieuwe kamer vrij komt."

"Bedankt." Zeg ik kort. Als blikken konden doden, was deze dame al morsdood.

Ik loop teleurgesteld terug naar de kamer waar... Hoe heet hij eigenlijk?

~*~

"Ah je bent terug. Ik hoopte even dat je een andere kamer had." Zegt mijn kamergenoot, waarvan ik nog altijd niet de naam weet.
"Wat zeiden ze in het onthaal? Ga je snel verhuizen? Gosh, ik hoop het zo!"

Ik negeer hem nog altijd.

"Hé, ik heb het tegen jou!" zeg hij op een luide toon, alsof ik doof ben.

"Ik hoor je wel hoor! Ik luister alleen niet."

"Oeps, sorry." zeg hij op een nogal sarcastische manier.
"Ik ben Justin." En hij reikt me de hand toe.

"Fleur." Zeg ik kort zonder de hand te aanvaarden.

Hij trek zijn hand weg.
"Ach, misschien is het inderdaad beter om geen hand te geven. Wie weet heb je wel bacteriën of zo." Zegt hij terwijl hij z'n neus optrekt.

"Ik heb heus geen aids of zo hoor."

"Dat is dan beter voor je. Anders stond je nu al op straat."

Ik draai met m'n ogen en ga dan mijn valies gaan halen.
Ik leg hem op mijn bed en begin alles uit te halen en rond te zetten.

Mijn kleren in de redelijk grote kleerkast, mijn badkamergerief in de badkamer,...

Na een kwartiertje staan alles uitgestald.

Ik neem m'n gsm en zie dat Marie een bericht heeft gestuurd.

Voor ik naar mijn kamer ging heeft ze me haar nummer gegeven omdat ze nog contact wou houden.

Marie💁: En? Weet je nu waarover ik het had?

Ik: Jup 😭 Please help me...!

Marie💁: Je weet nog niet eens wie hij echt is... Kom anders even langs en ik vertel je alles.

Buiten haar uiterlijk is Marie wel nog chill hoor! We hebben nog even gebabbeld voor ik naar hier kwam en uit manier waarop ze praat kan je dat eruit afleiden.

Ik stuur terug dat ik zal langs komen. Ze stuurde het nummer van haar kamer en in nog geen 2 minuten stond ik aan haar deur.

"Hyy kom binnen!" zeg ze opgewekt.

Ik glimlach en wandel naar binnen.

"Wil je iets hebben om te drinken?" Vraagt ze zenuwachtig.

"Nee, dankje."

"Iets om te eten dan?"

"Neenee, is niet nodig."

"Toch niks om te drinken" vraagt ze nog eens.

"Ik zei toch nee?" Lachte ik.

"Sorry..." ze gaat gaan zitten en zucht. "Ik krijg hier niet veel mensen over de vloer, behalve m'n kamergenoot of haar vrienden.

"Oh het spijt me..." zeg ik.

"Is niks hoor. Ik ben meer het eenzame type, denk ik."

"Wel, nu ben je niet meer eenzaam." Zeg ik met een knipoog. "Dus, wat kunnen we doen?"

"Euhm, geen idee." Zegt ze twijfelachtig.

"Make-over!" Zeg ik snel.

"Wat?"

"M'n bucketlist! Iemand een totale make-over geven!" Zeg ik enthousiast.

"Heb jij een bucketlist?" Vraagt ze.

"Ja natuurlijk! Jij niet? Bij ons thuis was een bucketlist maken een tijdje in 'de mode'. Ik bedoel maar iedereen in mijn klas had een. Ik heb hem bijgehouden omdat ik heb toch wil uitvoeren!"

"Oh, leuk! En je wilt mij een make-over geven?"

"Ja natuurlijk. Ik heb eens opgezocht en er is hier in de buurt een winkelcentrum! We kunnen daar gaan shoppen voor een make-over en we leren elkaar ondertussen beter kennen. Je kan me dan ook direct vertellen wat je zo nodig over Justin wou zeggen. Ik denk dat we alle 2 toe zijn aan een echte vriendin!"

Marie begint te glunderen alsof het geen naam heeft. Ik heb nog nooit iemand zo gelukkig gezien.

"Zijn we weg?" vraagt ze.