Ik trek mijn knieën op en staar boos naar buiten. Gedachten spinnen zich als een razendsnelle muis door mijn hoofd. Waarom deed ze dat?
‘Hij is zó schattig,’ mijmerde ik. Giechelend keek Amy me aan.
‘Inderdaad,’ gaf ze toe. Haar felle blauwe ogen schitterden net iets te veel. Ik zag het, maar dacht er verder niet over na.
‘Zie je wel,’ lach ik. Binnen een korte tijd was ik goede vriendinnen met Amy geworden. Ze was aardig, spontaan en bijna altijd vrolijk. Tot ze over haar ouders praatte.
Toen ze erg klein was was haar vader overleden. In de puberteit heeft ze veel gehuild terwijl ze nooit veel aan hem dacht. Haar moeder troostte haar niet, in tegendeel. Ze schreeuwde naar haar, dat ze zich niet moest aanstellen. Zij had haar man verloren, en dat was veel erger. Maar toen haar moeder zelfmoord pleegde moest ze in een pleeggezin. Ze waren aardig maar ze durft nu nooit meer te huilen.
‘Haha, de wereld is mooi, Maria,’ zei ze. Daarna liep ze glimlachend weg.
‘D-Davin. Uhm, David,’ stamelde ik. Hij ging even met zijn hand door zijn haar en glimlachte lief. Ik smólt.
‘Hey,’ zei hij. Niet erg aardig, maar ik keek er dwars door heen.
‘Uhmm, wil je even aan de kant. Ik moet er langs.’ Zijn stem klikt geïrriteerd maar ook dat hoorde ik niet. Lachend ging ik een stapje opzij.
Bijna huppelend liep verder door de gang. De eersteklassers hadden een uur uitval, gelukkig ik zou nog uren kunnen zwijmelen over zijn blik.
Ik schrok toen ik tegen iemand op liep, een tweedeklasser. Bruin krullerig haar, lichtroze jurkje aan en okeren – of gouden – ogen.
‘Sorry,’ mompelde ik. Snel liep ik verder, richting de grote aula.
Mijn hart sloeg een slag over. David stond met Amy te flirten, en toen zoende ze hem! Als verstijfd bleef ik staan. De bitch. Mijn hart brak in duizend stukjes op de grond en snel rede ik weg naar mijn de slaapzaal.
Ik knipper nog een keer met mijn ogen en sta langzaam op. Mijn blote voeten maken een ploppend geluid op de vloer. De tegels zijn kouder dan ze normaal zouden zijn. Ik pak mijn tas en doe de boeken voor Engels, Krachtenbeheersing en Krachtenkennis. De rits loopt iets vast op de vaste plek maar als ik hard genoeg ram komt hij wel omhoog. Met tranen in mijn ogen bijt ik op mijn lip en voorzichtig sla ik mijn donkerbruine haar voor mijn ogen. Niet te snel loop ik de zaal uit en pak mijn schoenen voor de haard weg. Prutsend doe ik mijn sokken aan en pak ik mijn felroze All Stars.
‘Wil je aan de kant gaan,’ zegt een meisje met stijl zwart haar en grijze en zwarte kleren.
‘Nee,’ zeg ik bot terug. Ik ben niet in de stemming om aardig te doen. Geschrokken kijkt ze me aan. Dan schenkt ze me een klein glimlachje.
‘Dat vind ik leuk. Tegenslag.’ Ik rol zuchtend met mijn ogen. Eigenlijk verbaas ik me van mezelf. Meestal ben ik verlegen enzo. Maar als ik boos ben kan ik een bom worden die met te veel woorden gaat ontploffen.
Lachend kijkt ze me aan. ‘Isabelle Marion. En jij?’
‘Ik ben naamloos,’ grom ik terwijl ik chagrijnig naar de deur loop.
‘Oh. Nou, dank je! Doei!’ schreeuwt ze me boos achterna. Zuchtend strijk ik een pluk haar uit mijn gezicht. Met snelle grote passen loop ik naar het Engels lokaal.
‘Hoi.’ Amy komt naast me lopen. Haar bruine haar plakt een beetje aan haar gezicht Boos duw ik haar weg. Ze kan doodvallen voor mijn part.
‘Ja hallo. Waar heb ik dit aan te danken?’ vraagt ze verontwaardigd. De trut. Ze weet best dat dit niet iets is wat je zomaar “yolo” doet.
‘Denk maar na,’ grom ik terug. Dan begin ik harder te lopen richting, het lokaal in.
‘Allemaal gaan zitten!’ Mevrouw Shower klapt in haar handen. Een beetje boos ga ik naast een random meisje zitten, die geen Amy heet.
Pas na een tijdje kijk ik om, Isabelle zit naast me. Ik snuif een keer en haal mijn kin nog een keer op. Eigenlijk probeer ik een beetje arrogant over te komen. Maar zij rolt ook haar ogen en strijkt nog arroganter haar haar uit haar gezicht. Zonder dat ik er controle over heb verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ergens lijkt ze wel op mij, denk ik. Maar aan de andere kant, helemaal niet!
‘Hoi,’ zegt ze aardig. Een beetje beduusd sla ik mijn ogen neer. Waarom doet iedereen zo aardig, maar ben ik nooit aardig terug?
Ik waag het erop en glimlach naar haar.
“Hoi,’ zeg ik terug. ‘Ik ben trouwens Maria Vaals, geen naamloos.’ Ik voel dat mijn wangen een lichtroze kleur krijgen.
‘O, don’t worry, dat ben ik al lang vergeten!’ lacht ze. Haar ogen lachen vrolijk mee. Kleine sprietjes haar komen uit haar losse knot. Kleine kuiltjes vormen zich in haar wangen en als mevrouw Shower haar zegt dat ze moet luisteren rolt ze geïrriteerd met haar ogen. Heel snel strijkt ze nog een keer haar haar voor haar oog weg.
‘Amy!’ Mijn hoofd ontploft bijna. Amy zit met tot ver boven mijn hoofd, ver boven alles wat ik kan bedenken!
‘Je moet me geloven!’ Amy’s stem huilt meer dan haar ogen en ze klinkt wanhopig.
‘Amy, je bent gek! Dat kán niet!!!’ Mijn stem slaat voor de zoveelste keer deze 5 minuten over.
‘Luister nou!’ huilt ze dramatisch. Ik rol met mijn ogen en bonk met mijn vuisten op de grond.
‘Je kan geen visioen hebben, dat moet dan tovenaar zijn geweest! En meisje, dat kan niet.’
