Miłość ponad przeznaczeniem

To był szalony pomysł, nawet jak na nich. Robili już różne szalone rzeczy za które dostawali szlabany trwające nawet miesiąc. Ale to co robili teraz mogło kosztować ich wydaleniem z Hogwartu. Stłoczeni w trójkę pod peleryną niewidką wkradli się do gabinetu dyrektora, który obecnie przebywał poza terenem szkoły.

- Nie wierzę, że Dumbledore nie nałożył na gabinet żadnych zaklęć. To czyste samobójstwo – syknął Remus wychodząc spod peleryny niewidki. Nie podobał mu się pomysł przyjaciół. Poszedł z nimi tylko po to, żeby wybić im z głowy następne „genialne" pomysły, na jakie by wpadli będąc sami w gabinecie dyrektora.

- Opuścił Hogwart w pośpiechu, może zapomniał nałożyć zaklęć ochronnych. Nie dramatyzuj Luniaczku – powiedział Syriusz zadowolony ściągając pelerynę z siebie i Jamesa, który odebrał od Łapy swoją własność i zmniejszył ją chowając do kieszeni.

- Przypomnijcie mi, po co w ogóle tak ryzykować? Dla plotek? – zapytał zirytowany Remus rozglądając się czujnie po pomieszczeniu.

- To nie plotki Remusie, sam widziałem aurorów i samego Ministra Magii, którzy wręczali coś Dumbledorowi – powiedział James przeszukując biurko Albusa.

- Dobrze, dali mu coś najwyraźniej do przechowania. Skąd się wziął ten durny pomysł, że to kamień wskrzeszenia? To tylko bajka dla dzieci! – warknął Remus wściekły uporem przyjaciół.

- To nie żadna bajka. Babcia mi opowiadała o tym. Insygnia Śmierci istnieją naprawdę. Moja peleryna jest jednym z nich – powiedział James uśmiechając się z dumą.

- Rogaczu wiele jest takich peleryn – powiedział wciąż nieprzekonany Lupin przewracając oczami.

- Ale peleryna Jamesa nigdy nie traci mocy Luniaczku – wtrącił Syriusz z uśmiechem satysfakcji, wiedząc, że na to Remus nie będzie miał kontrargumentu. Nie pomylił się, Remus niezadowolony zamilkł odwracając obrażony plecami do przyjaciół.

- Ja nie biorę w tym udziału – mruknął w końcu, czekając aż Syriusz i James skończą przeszukiwać gabinet. Z każdą mijającą minutą bezowocnych poszukiwań Syriusz i James tracili swoją pewność siebie, zaś na twarzy Remusa rósł coraz większy uśmiech samozadowolenia.

- Ha! Znalazłem! To tą szkatułkę przekazał Minister Magii dyrektorowi – powiedział uradowany James wyjmując szkatułkę znad myślodsiewni. Uśmiech Remusa automatycznie zniknął.

- Głupio ci teraz Luniaczku? – zacmokał z satysfakcją Syriusz podchodząc do Pottera, który starał się za wszelką cenę otworzyć szkatułkę siłą, jak i zaklęciami.

- To cholerstwo nie chce się otworzyć – mruknął niezadowolony.

- No i dobrze, to znak, żebyśmy stąd poszli póki nikt nas nie nakrył – powiedział Remus z nadzieją. Syriusz westchnął patrząc na przyjaciela.

- Remusie nie wierzę, że sam nie jesteś ciekawy co się znajduje w szkatułce. Przecież Ministerstwo Magii to jeden z najbezpieczniejszych budynków w świecie czarodziejów. Naprawdę chcesz nam wmówić, że chociaż malutka część ciebie nie chce wiedzieć co takiego chciał ukryć w naszej szkole sam Minister Magii? A jeśli to naprawdę jest kamień wskrzeszenia? To może być twoja jedyna szansa w życiu, aby go zobaczyć! – powiedział z podekscytowaniem Syriusz patrząc na Lupina, który westchnął cicho patrząc na szkatułkę.

- Odsuń się James, ja spróbuje – powiedział podchodząc do szkatułki. James wyszczerzył się przybijając z Syriuszem piątkę.

- I to ja rozumiem Luniaczku – powiedział Syriusz z uśmiechem samozadowolenia. Remus oglądał dokładnie szkatułkę zamyślony.