Aşkı Hissetmek(ASKIYA ALINDI)

Aşkı Hissetmek-Bölüm 5

Bu oyunu bozmak ya da bozmamak arasında kararsız kaldım. Biraz düşündükten sonra bozmasan daha iyi hissedeceğimin kararına vardım ve nihayet bir şeyler söyleyebildim. 

"Beyler,iltifatlarınız için çok teşekkürler ama okula geç kalmak üzereyiz."

Tanrım! Bunu her yıl bir ay devamsızlık yapan Emma mı söylemişti ?

"Ben sizi tutmayayım,istediğiniz bir şey var mı ?"

"Ben Caffé Misto alabilirmiyim ?"

"Bende Ristretto Bianco lütfen."

"Buyrun siparişleriniz hazır."

"Çok teşekkürler Daniel,biz hemen gitsek iyi olacak."

"Haklısın Emma. O halde yeni işinde başarılar Daniel,tanıştığımıza sevindim. İlk günlerden geç kalmasak iyi olacak."

"Ben de öyle Jordan.Pekala,size iyi dersler çifte kumrular."

Jordan'ın gülümsediğini gördüm. Nasıl oluyor da bir insan sadece gülümseyerek başkasını bu kadar çok etkileyebiliyor ? Ben düşüncelerime dalarken Jordan;

"Huu huu... Kahven soğuyor,okula yaklaştık sayılır."

"Tamamen unutmuşum. Soğumadan tadını çıkarayım."

İşte benim tatlı uykumdan uyanmama sebep olan yere gelmiş bulunmaktayız (!)

"Emma... İstersen sen önden git."

"Jordan,ben buna gerek duymuyorum."

"Ama böyle olması gerekiyor. Eğer biz birlikte okula girersek, okula benimle geldiğin için dalga geçecekler. Ben "ezik" damgası yemeye alışığım ama senin küçük düşmeni istemiyorum. Özellikle benim yüzümden."

Ne söyleyeceğimi bilmiyordum. Hem mutluluğu, hem üzüntüyü, hem de şaşkınlığı aynı anda yaşıyordum.

"Jord-"

Ben sözümü tamamlayamadan Jordan araya girdi.

"Biraz daha beklersen okula geç kalacağız. Haydi,haydi."

O tatlı gülümsemesi yine yüzünü kaplamıştı. Ne yaptığımın farkında olmadan ona sımsıkı sarıldım ve hızlı adımlarla okula doğru yürümeye başladım.

"Sonunda gelebildin Emma. Neler oldu bir bilsen..."

Lydia bana günlük dedikodu haberlerini anlatırken pek de bunlardan hoşlandığım ve onu dinlediğim söylenemezdi. 

* * *

Okul çıkışı Jordan'a bakındım fakat göremedim. Son derse de girmemişti. Bir şey mi olmuştu ? Birden abimin sesi ile irkildim.

"Hey ! Her yerde seni arıyorum. Fazla vaktim yok. Bu akşam saat sekizde bizde parti veriyoruz. Sen de davetlisin. İstersen birkaç arkadaşını da çağırabilirsin. Akşam görüşürüz."

"Peki,görüşürüz."

Abim benden sadece iki yaş büyüktü ve arkadaşlarıyla ayrı eve çıkma hakkına sahipti. Ev arkadaşlarına acıyorum,onun dağınıklığıyla nasıl yaşıyorlar ! Benim de ayrı eve çıkmak için iki yıl beklemem gerekiyordu. Üniversite bahanesiyle ayrı eve çıkmış olacaktım. Bu iki yıl benim zaman anlayışımda 200 yıla eşdeğerdi.