Διπλο Μπέρδεμα 2

Κεφάλαιο 3 - Δημήτρης

Η Νεφέλη έφυγε και έμεινα μόνος με την Νατάσα. Με κοίταξε ανυπόμονη και περίμενε να της πω τι έγινε.

"Πως πήγε;" Με ρώτησε καθώς ήξερε πως από μόνος μου δεν επρόκειτο να της έλεγα.

"Καλά"

"Δηλαδή;" Ρώτησε για παραπάνω πληροφορίες.

"Της είπα για τον Πέτρο, τον 'αδερφο' μου και τα παιδιά"

"Όταν δύο άνθρωποι νιώθουν τέτοια συναισθήματα ο ένας για τον άλλον δεν γίνεται κάποια στιγμή να σταματήσουν μέχρι και να μιλάνε. Θέλω να διατηρήσετε καλές σχέσεις"

Δεν της απάντησα. Δεν ήξερα τι να της πω. Ήξερε όλη την ιστορία με την Νεφέλη αλλά μου φαινόταν περίεργο να επιμένει τόσο να μείνω φίλος μαζί της. Δεν ανησυχούσε μήπως γίνουμε κάτι παραπάνω από φίλοι;

Έβγαλε την πίτσα από τον φούρνο και την έβαλε σε πιάτα. Κάθισε δίπλα μου στον καναπέ και χώθηκε στην αγκαλιά μου. Τρώγαμε και οι δύο χωρίς να μιλάμε. Με βασάνιζαν όμως τοσα πολλά ερωτήματα!

"Γιατί θες να μείνουμε φίλοι με την Νεφέλη;" Πήρα το θάρρος.

"Απλώς πιστεύω πως αυτό είναι το σωστό"

"Και αν τα πράγματα εμπλακούν;"

"Τότε.... Δεν θέλω να το σκέφτομαι"

"Θα κοιμηθείς εδώ;" Άλλαξα θέμα.

"Οι γονείς μου έχουν αρχίσει να υποψιάζονται κάτι, και ξέρεις τις απόψεις τους"

"Για λίγο" γκρινιαξα και της έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο.

"Έπρεπε να είμαι ήδη σπίτι" είπε και γέλασε. Πάντα γελάει και με μαγεύει. Σηκώθηκε και πήρε την τσάντα της.

"Φιλί δεν έχει;" Γκρινιαξα. Δεν πήρα απάντηση. Γέλασε χαρωπά και έφυγε από το σπίτι.

Ξάπλωσα στον καναπέ και γέλασα χαζά. Ήμουν τόσο ευτυχισμένος με αυτήν την κοπέλα δίπλα μου. Χιλιάδες σκέψεις περνούσαν στο μυαλό μου και χαμογελούσα όλο και περισσότερο. Μέχρι που ήρθε η εικόνα της Νεφέλης στο νου μου.

Το χαμόγελο διαγράφηκε αστραπιαία από το πρόσωπο μου. Σηκώθηκα καθιστός και κοίταξα τον τοίχο. Δεν ήξερα πως να αντιμετωπίσω την επιστροφή της. Πήγα στο δωμάτιο να αλλάξω περιβάλλον.

Το κινητό μου πάνω στο κρεβάτι δονήθηκε. Το έπιασα στα χέρια μου και κοίταξα τα μηνύματα. Ειχα ένα από έναν απόρρητο αριθμό.'Μπορει έβγαλες καθαρή αλλά δεν τελείωσε εδω' διάβασα και ήμουν σίγουρος πως ήταν από τον δίδυμο μου. Πέταξα το κινητό στο κρεβάτι και κοπανησα με την γροθιά μου τον τοίχο. Έχω βαρεθει τα απειλητικά μηνύματα του.

Μακάρι να μην τον είχε δώσει η δήθεν μάνα μου τότε. Τα πράγματα θα ηταν πολύ καλύτερα! Αλλά μας κατάστρεψε την ζωή πριν καλά καλά γεννηθουμε.

Πήγα ορμητικά στο δωμάτιο του Πέτρου. Άνοιξα την ντουλάπα και τράβηξα το μικρό μπαουλακι που υπήρχε στο πάτωμα έξω. Το παρατήρησα. Ήταν ξύλινο με ένα χρυσό τσιφακι. Πάνω ήταν χαραγμένα διάφορα, καρδιές, σχέδια και αρχικά. Ανάμεσα τους ξεχώρισα τα "Κ.Γ. <3" και "Ζ+Λ=BFF". Τα ακουμπησα με το χέρι μου για να τα νιώσω καλύτερα. Δεν ήμουν σίγουρος για το τι σήμαιναν αλλά είχα απορία. Εσειρα το χέρι μου μέχρι το τσιφι. Το άνοιξα αργά και παρατήρησα το περιεχόμενο του.

Ο θείος μου δεν με είχε αφήσει να δω τίποτα της μαμάς. Λίγες μερες πριν πεθάνει μου αποκάλυψε την ύπαρξη του μπαουλου.

Έβγαλα τα πράγματα ένα ένα και τα παρατηρούσα. Υπήρχαν πολλες φωτογραφίες, λευκώματα, κοσμηματα και άλλα μικροπραγματα που μπορεί να έχει ένα κορίτσι. Ένα από αυτά μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Ήταν ένα μενταγιόν. Το σχοινί του ήταν ένας απλός σπάγκος. Στο κάτω μέρος κρεμόταν μια καρδια. Ήταν τρισδιάστατη, γκρι, με τρύπες. Την κούνησα και κατάλαβα πως κάτι είχε στο εσωτερικό. Αλλά οι τρύπες ήταν υπερβολικά μικρές για να διακρίνεις τι ήταν αυτό. Πιθανόν κάποια χάντρα για να κουδουνίζει.

Έβαλα τα πράγματα στο μπαουλακι εκτός του κολιέ. Τοποθέτησα το μπαούλο στην θέση του και πήγα στο σαλόνι. Άνοιξα το συρτάρι του τραπεζιού στο χολ και το έβαλα μέσα. Δεν ήξερα γιατί απλώς έκανα μηχανικές κινήσεις.

Μετά πήγα στην κουζίνα. Έβαλα ένα ποτήρι νερό και χαζεψα τον δρόμο. Δεν περνουσε κάνεις. Σκέφτηκα το πρωί που χαζευα και πάλι σε εκείνο το σημείο, με μόνη διαφορά ότι ο δρόμος τώρα ήταν άδειος και σκοτεινός. Το πρωί τελικά είχα δει όντως εκείνη. Ξεφυσιξα και έκανα έναν κύκλο γύρω απο τον εαυτό μου νευρικά. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου προκαλεί τέτοια αναστάτωση μονο η σκέψη της.

Περιπλανιομουν στο σπίτι χωρίς λόγο. Το κεφάλι μου είχε βουλιάξει απο τις σκέψεις. Τελικά κατέληξα στην κρεβατοκάμαρα. Κοίταξα την κορνίζα με τις πολλές θέσεις για φωτογραφίες. Στην μέση ήταν μια δικιά μου και της Νατάσας. Χαμογέλασα. Ξεκρεμασα την κορνίζα, άνοιξα την κεντρική θέση και έβγαλα το περιεχόμενο. Κάτω από την φωτογραφία με την Νατάσα είχα μια με την Νεφέλη. Έβαλα της Νατάσας στην θέση της και την άλλη την έβαλα στο συρτάρι του γραφείου μου με κατι άλλες.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Ήθελα να ξεκουραστώ για μια βραδιά τουλάχιστον. Ο ύπνος όμως άργησε να με πάρει. Οι σκέψεις ομως δεν άφηναν το μυαλό μου και η υπερένταση το κορμί μου.