Life² || h.s. [dutch]

18- Love has the annoying habit to complicate everything

18- Love has the annoying habit to complicate everything --

"Jij dacht dat je niets voor me betekende?" herhaalde ze langzaam mijn woorden van daarnet.

Ze sprak de woorden zo voorzichtig uit, alsof ze de diepere betekenis van elk afzonderlijk woord probeerde te achterhalen. Een zachte frons verscheen op haar voorhoofd. Ze dacht na.

Ja, goed zo Aline. Nadenken is goed. Hoop ik.

Secondelang bleef het oorverdovend stil. Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik durfde me haast niet verroeren.

Komaan Aline, zeg iets. Die onzekerheid is ondraaglijk. De spanning verdoofde me, ik was me van niets anders bewust dan van haar. Zij was het enige waaraan ik aandacht kon besteden, zij was het enige dat op dit moment van belang was. Al zou de wereld plots vergaan, zelfs dat zou op dit moment aan me voorbij kunnen gaan.

"Nóóit heb je niets voor mij betekent," verbrak ze eindelijk de stilte.

De vastberadenheid in haar stem gaf me hoop, hoop dat dit toch nog goed zou komen. De betekenis achter haar woorden was me wel niet helemaal duidelijk. Vragend keek ik haar aan.

"Je was altijd al speciaal voor me. Mijn maatje. Die jongen die me perfect snapte. Ik weigerde gewoon meer in je te zien, omdat-" beantwoordde ze mijn vragende blik, om net te stoppen op dat moment dat het écht interessant zou gaan worden.

"Waarom?" vroeg ik haar, oprecht geïnteresseerd.

Wil nu niet iedereen samen zijn met diegene waar hij/zij om geeft?

Ze aarzelde. Haar blik richtte ze naar haar schoot. Ik zag hoe een verloren traan uit haar ooghoek ontsnapte. Ze ademde diep in en keek me weer recht aan.

"Omdat alles als vrienden zoveel makkelijker is," zei ze.

Haar handen maakten een gebaar waarmee ze dít bedoelde. Exact wat zich hier op dit moment afspeelde.

En ze had een punt. Zonder liefde is alles makkelijker. Maar het had nu eenmaal geen aan- en uitknop.

"Kijk," ging ze verder, "we konden tegen elkaar zeggen wat we ook maar wilden."

Haar dikgehuilde ogen keken me veelbetekenend aan.

"Nu toch ook?" kwam ik tegen haar in.

Ze kneep haar ogen fijn en keek me strak aan.

"Dat van die Cindy kon je toch ook niet vertellen?" sneerde ze.

Bam. Die was raak. En opnieuw had ze een punt.

Mijn wangen gloeiden. Ik moest er nu hoogstwaarschijnlijk ongeveer uitzien als een tomaat.

"Kijk, al zijn het leugentjes om bestwil," ging ze verder, "er wordt meer gelogen in relaties dan in vriendschappen."

Ze had gelijk. Ik gaf het niet graag toe, maar ze had gelijk.

"Gewoon omdat je op die manier diegene waar je om geeft probeert te beschermen," vulde ik Aline aan.

Een flauw glimlachje verscheen om haar lippen en ze knikte bevestigend bij mijn woorden.

Opgelucht haalde ik adem. Ik wist nu dat ze me vergeven had. Die laatste waterige glimlach was een open boek voor me. Ik was gelukkig dat ik haar weer aan mijn zijde had. Maar voor hoe lang was een andere kwestie.

Wat als ze achter mijn gróte geheim kwam? Want eerlijk, dat van Cindy was dan maar een klein geheimpje geweest...

Ik ging naast haar op haar bed zitten. Afwachtend keek ze me aan.

"Zo," zei ik, niet goed wetende wat te zeggen.

"Zo," herhaalde ze.

Verlegen wendden we onze blikken van elkaar af.

"Ik v-" verbrak Aline de stilte.

Net op datzelfde moment had ik ook iets willen zeggen, waardoor we elkaar onderbraken.

"Sorry, zeg maar," zei ik.

Ze glimlachte en schudde amper merkbaar haar hoofd.

"Wel," begon ik.

Haar nieuwsgierige blik deed mijn hart een tel overstaan.

"Liefde maakt dan wel alles moeilijker," begon ik mysterieus.

Mijn hand pakte de hare vast, mijn blik die de hare niet losliet.

"Maar zonder liefde zouden we ook veel missen," vervolgde ik.

Ik gaf een zacht kneepje in haar hand en ademde diep in.

"Zoals dit," fluisterde ik.

In slowmotion bewoog ik mijn hoofd dichter naar het hare toe.

Ik werd me plots wel heel erg bewust van mijn eigen hartslag, want deze leek wel dubbel zoveel slagen te halen dan normaal.

Ik durfde mijn ogen pas sluiten toen ik zag dat ze die van haar gesloten had.

Pas op dat moment was ik er zeker van dat ze zich niet zou terugtrekken.

De aanraking van haar lippen op de mijne zorgde voor kortsluiting in mijn lichaam.

Pas nu besefte ik wat ik zonet bijna had kwijtgespeeld. Als iemand je zo van de ene uiterste emotie naar de andere kon brengen, dan kon dat gewoon niet anders dan dat die persoon de wereld voor je betekende. En dan besefte ik nu meer dan ooit.

Maar dit besef bracht me tegelijk weer met mijn beide voeten op de grond. De toekomst zou er beslist niet makkelijker op worden.

Maar van één ding was ik zeker. Aline was mijn alles.

En met dit in mijn achterhoofd, haar perfect-passende lippen op de mijne, de meest perfecte kus ooit; liet ik me wegvoeren naar een plaats waar niemand ons kon raken. Waar het enkel zij en ik waren. De geborgenheid en onvoorwaardelijkheid van onze liefde.

Zolang onze kus duurde, zolang waren we op die ongelofelijke plaats. Alleen. Wij twee samen. Onverwoestbare liefde. Of toch sowieso voor even.

____________________

Dankjewel voor het lezen!

Vote? 

Comment? 

Follow?