Poorten [Netties2016]

『17』 Een sterk Drankje

『17』 Een sterk Drankje.

Ik keek toe hoe ze afscheid van elkaar namen. Het had iets droevigs zo. Bellas die Laralytha stevig vast hield en zij hem. Volgens mij vertelde hij haar dat alles goed zou komen maar ik verstond er geen ene reet van. Leuk hoor die elfentaal.

Daarna gaven ze elkaar nog één kus en stapte ze bij elkaar weg. Bellas keek nog even opzij en zag mij staan. Hij gaf mij een glimlach en zwaaide even. 'Ik zie je over een paar dagen Lily!' riep hij half mijn kant op. 'Is goed, kijk alsjeblieft uit. Laralytha zou hopeloos zijn zonder je en ik zou het ook verschrikkelijk vinden om een vriend te verliezen' riep ik terug. 'Komt helemaal in orde' daarna keek hij Laralytha nog even aan en draaide zich om en sloot zich aan bij de groep die elk moment gingen vertrekken.

Laralytha kwam bij me staan en ik sloeg een arm om haar heen. Of ze het fijn vond weet ik niet maar voor mijn gevoel geruststelde ik haar een beetje op die manier. We keken toe hoe een aantal aan onze kant de groep gedag zei en zagen ze daarna vertrekken.

'Hij red het wel, het is niet zijn eerste keer dat hij er tegen moet vechten' zei Laralytha uit het niets. 'Heb jij wel eens tegen die dingen moeten vechten?' vroeg ik haar vervolgens. 'Ja, een paar keer, ik haat ze' en ze keek kwaad. Dat was de eerste keer dat haar kwaad zag kijken.

'Door hun ben ik mijn zus verloren' ze klonk niet verdrietig. Eerder als iemand die wraak wilde nemen op die dingen, hard en zeker van haar zaak. 'Waarom zijn ze hier eigenlijk' ik haalde mijn arm van haar schouders af en draaide me langzaam om.

'Goeie vraag, dat is iets wat velen van ons zich nog steeds afvragen. Het frustreert de koning bovendien enorm' en ze draaide zich ook om en liep met mij mee richting de tent. 'Over de koning gesproken, wie is dat nou' en ik keek haar aan. 'Sorry, mag niks zeggen Lily' zei ze serieus.

Het deed er toch niet toe. Als die dingen uiteindelijk waren verslagen zouden zij ook vertrekken. Dan zou ik er niks meer mee te maken krijgen. Ik keek haar even van opzij aan. Dat betekent dat zij dan ook weg zou zijn en Bellas. Ik zou hun dan echt ontzettend missen.

De dag ging snel voorbij en ook al hadden we gewoon les van Maeron, hij viel mij niet lastig en ik viel hem niet lastig, wat een rust. Die avond besloot ik om naar het ziekenhuis te gaan en Jessica te bezoeken. Net dat ik mijn tent uit liep werd ik alleen geroepen.

'Arandur, hé' en hij kwam mijn kant op gelopen. 'Ik wou vragen of je het leuk vond om met mij wat samen te gaan doen. Wij leren jullie een aantal dingen uit onze wereld dus vroeg ik me af of jij wat aan mij dingen wilde laten zien van jullie wereld' vroeg hij mij. Nou dat was iets wat ik totaal niet verwachtte dacht ik verbaasd.

'Ehh.. dat gaat een beetje lastig worden want ik was van plan om bij Jessica langs te gaan' en ik keek hem een beetje schuldig aan. 'Oh.. dat geeft niet' en hij gaf mij een glimlach. 'Zou ik anders mee mogen?' vroeg hij vervolgens. 'Maar natuurlijk!' zei ik blij. Als Jessica hier niet van ging op knappen dan weet ik het ook niet meer.

'Maar dingen leren uit jullie wereld? Het enige wat we leren van jullie is het omgaan met zwaard en boog. Sommige van ons die kunnen dat al dus echt van jullie wereld is het niet' zei ik toen we richting het ziekenhuis liepen. Het was een aardige wandeling maar omdat ik toch niks te doen had en het nog redelijk van temperatuur was vond ik het wel te doen.

'Ja klopt maar sommigen van jullie leren wel meer, zoals jullie leiders enzovoorts. En ik wil je met alle liefde de taal wel leren maar daar gaat veel tijd in zitten en bovendien als wij hier weer weg gaan heb je er niet zo veel aan' en hij gaf mij weer een glimlach.

'Daar heb je gelijk in'. We kletste verder totdat we na een half uur eindelijk het ziekenhuis hadden bereikt. Ik vroeg aan de balie waar ik Jessica kon vinden en gingen vervolgens richting haar kamer die ze met meerdere deelden van het kamp. De jongen die zijn halve been miste zag ik er niet bij liggen overigens.