Evlilik ne garip...Dinlerde,kültürlerde kutsal kabul edilen,uğruna törenler yapılan önemli bir birleşme.İki insanın ömrünün tamamını birlikte geçirebileceğine inanıp beraber yaşamaya başlaması sanırım hayatları boyunca alabilecekleri en radikal kararlardan biri ama dünyanın her yerinde farklı zamanlarda sanki bu karar çok basitmiş gibi kolaylıkla verilmiş.Eskiden insanların kendinden,birbirlerinden ve hayattan beklentileri daha düşüktü sanırım.Beklenti düşük olunca günümüzde zor gibi görünen evlilik kararı daha kolay alınmış veya toplumun evliliğe bakış açısı çok sıradandı.Belki de kadının ekonomik hayatta yer almaması,erkeğin mutlak üstünlüğü evliliği daha basit hale getirmiştir.Geçmişle ilgili sosyal nedenleri çoğaltabiliriz ama hiç biri bu kadar zor bir kararın basitçe alınmasını açıklayamıyor benim için.Hoş,100 yıl önceki toplumda yaşasaydım da böyle düşünebilir miydim bilmiyorum.Emin olduğum tek şey evlilik kurumunun tıpkı bir organizma gibi geçmişten günümüze doğal seleksiyona uğradığı.Hayatımızı birleştireceğimiz insan için çoğumuzun ciddi kriterleri var dahası boşanmak artık imkansız değil.Eskiden evlenmek basit boşanmak neredeyse imkansız gibiyken şimdi evlenmek görece zor, boşanmak ise daha kolay duruyor.Bunun iyi mi kötü mü olduğuna karar veremiyorum.Kimse boşanmayı aklından geçirerek evlenmez ama mutsuz devam eden bir birliktelik,her iki taraf için zorlaşan hayat belki fiziksel,psikolojik şiddet sizi o noktaya kolaylıkla getirebilir ki bu kabul edilebilir.Diğer yandan insanların birbirinden kolay vazgeçebilmesi sorunu da mevcut.Şiddete maruz kalınmayan,aldatılma olayı yaşanmamış hatta dışardan mutlu görünen evlilikler de gayet boşanmayla sonuçlanabiliyor ve sanırım bunun nedeni beklentilerin yeterince karşılanmaması.Dizilerde,filmlerde gördüğümüz başrollerin yada sosyal medyada arkadaşlarımızın yaşadığı müthiş(!) aşklara özeniyoruz belkide.İnsanlardan beklentimizi düşürürsek daha mutlu olacağımıza eminim hatta bu insan eşiniz,çocuğunuz veya anne-babanız olsa dahi.
