Ik kende een meisje voorheen, ze had een hart van goud maar ik voelde me zo machteloos en soms wat boos door haar. Ze was best jong, rond een jaar of 19 toen ik met haar begon te praten. Ik betrapte haar op zulke vreemde gewoontes, elke keer weer. Ze klaagde en klaagde, en klaagde.
Ik zag haar maandag, ik vroeg haar hoe zij vond dat het ging maar ze klaagde weer over dat de woning waarin ze woonde, het was te duur, te klein en was te onafgewerkt. Ik vroeg haar, wat voor woning ze dan wilde en ik kreeg als antwoord dat ze het nog niet wist. Ik vroeg haar "ben je actief en creatief op zoek naar woningen. Ga je iedere dag langs de supermarkt op zoek naar advertenties, kijk je achterin de krant of plaats jij zelf een advertentie, een advertentie plaatsen kost niet bar veel en maak je gebruik van social media op zoek naar een woning." Ze vond uiteindelijk dat ze genoeg deed, want ze reageerde af en toe op de woningbouw maar stond telkens als laatste nummer. De woningbouw was gewoon vervelend en irritant maar het zou vanzelf wel goed komen . Het was goed voor ons beide, we namen afscheid en zouden elkaar de volgende dag weer zien.
Nu sprak ik haar dinsdag en vroeg haar hoe het ging maar ze klaagde weer over haar vriend. Ze vond dat hij niet goed met haar communiceerde, ze had het gevoel dat ze meer verdiende in liefde. Hij deed zelden wat liefs en hoewel zij samen waren, voelde zij zich alleen. Ik vroeg haar wat voor vriend ze dan wilde en kreeg als antwoord dat ze dit nog niet wist. Ik vroeg haar "heb je weleens overwogen hem mee te nemen naar relatietherapie of een relatie-agenda op te stellen zodat je verplichte dagen samen hebt". Ze vond dat ze genoeg deed want ze sprak elke keer met hem en hij zei te willen veranderen. Hij was tenslotte haar eerste echte vriendje, als ze verhuist waren zou het allemaal vast beter worden en het was ergens gewoon makkelijker om bij elkaar te blijven. Hij deed nu gewoon vervelend en irritant, maar het zou vanzelf wel goed komen. Het was goed voor ons beide, we namen afscheid en zouden elkaar de volgende dag weer zien.
Op woensdag liep ik met haar de trap van school af, beide voelde we de gespannen sfeer tussen ons en eenmaal bij mij thuis vroeg haar hoe het ging en ze begon weer te klagen over haar financiële situatie. Ze had schulden opgebouwd, dit was haar overkomen, dat kan, maar nu was ze zo bang haar brieven te openen. Ze vond het niet eerlijk dat de schuldeisers zo onmenselijk handelden. Ik vroeg haar hoe ze haar financiële situatie graag zag in de toekomst en ze antwoordde dat ze dit nog niet wist. Ik vroeg haar "heb je weleens had overwogen instanties in te schakelen die hulp bieden bij dit soort problemen en of ga je met iemand die je vertrouwt weleens zitten om alles in mappen te ordenen om er zicht op te krijgen?". Ze vond dat ze genoeg deed want wanneer haar vriend zou bijdraaien zouden ze dit weleens samen aanpakken, daarnaast hield ze niet van hulp vragen. Het was nu gewoon wat vervelend en irritant, maar het zou vanzelf wel goed komen. Het was goed voor ons beiden, we namen afscheid en zouden elkaar de volgende dag weer zien.
Op die donderdag was ze erg stil, en toen we weer bij mij thuis kwamen bedacht ik me hoe verdrietig ze zich wel niet moest voelen, ik voelde het gewoon aan haar. Ik vroeg haar wat er was, en ze antwoordde dat ze radeloos was en het even niet meer wist. Alle problemen kwamen op haar af en antwoorden op haar problemen had ze niet. Het leek of het leven haar alleen verkeerde dingen bracht en als het even goed ging, kon ze er maar even van genieten want ze verwachtte dat er toch weer wat zou gebeuren. Ze vertelde me dat ze moe was om op mensen te rekenen en eigenlijk niemand had om op te bouwen. Even voelde het als een klap in mijn gezicht en was ik beledigd en viel tegen haar uit; "ik reik je verdomme telkens oplossingen aan en geef je antwoorden, maar je hebt op iedere oplossing een probleem, je lijkt te wachten tot alles magisch vanzelf gebeurt!! Wat is nou eigenlijk je fucking probleem??!!" schreeuwde ik en barste heftig in tranen uit, want dit alles raakte mij toch diep in mijn ziel..
Ik hield me handen voor mijn gezicht en voelde mijn schouders heftig op en neer schudden van het huilen, inmiddels huilden we samen en het ging door merg en been. Toen ik wat bedaard was, haalde ik langzaam mijn handen van mijn gezicht, en door de tranen heen keek ik naar haar. Ik zag dat zij het zelfde deed, ook zij liet haar armen naast zich vallen en keek me net zo ademloos en woedend aan. Ik stapte naar links, maar dit deed zij tot mijn verbazing ook. Ik stak verward mijn linkerhand uit, ze deed hetzelfde en toen onze vingertoppen elkaar raakte, voelde ze ijskoud aan. Er ging een rilling door me heen en ik deinste geschrokken achteruit want ik besefte; Het meisje dat klaagde, en klaagde en klaagde... Dat was ik... "Jij bent mijn probleem" antwoordde ik fluisterend in de spiegel.
