When I fall in love with you (Cristiano Ronaldo Fanfiction- Dutch/Nederlands)

H1

Het is nog steeds stil als 1 sukkel begint te juichen en dan doet iedereen mee. Verschillende mensen zitten tegen elkaar aan te duwen en een paar gooien met eten. Wauw, ik dacht dat ik bij een van de grootste clubs van Europa was. 

Ik begin te lachen en krijg de slappe lach. Opeens voel ik 2 handen om mijn middel en ik kijk achterom. "PAP!" schreeuw ik en ik knuffel hem. Hij is nog steeds hezelfde. Niks aan hem is anders. Ik hou van hem. "Adriana, al een paar maanden niet gezien" fluistert hij in mijn oor.

Ik laat hem los en geef hem 2 zoenen op zijn wang. "Waarom ben je hier?" vraagt hij bezorgd.

"ik dacht, Milaan is uit. En Madrid is nu echt in-''. 

''Ja, en ik maar denken dat je voor mij kwam'' hij zucht melodramatisch. Ik geef hem weer een knuffel. 

''Papa, ik ben hier ook voor jou'' fluister ik in zijn oor. 

Hij trekt zich los uit mijn greep en zegt ''oke, goed dat je er bent. Ik ben  nu even weg, zometeen kunnen we samen naar huis rijden''. Hij is druk. Heel druk. Dat was hij altijd al. Vroeger met zijn voetbalcarriëre en nu met zijn carriërre als trainer. Ik knik en ga aan een tafel zitten. Dan komt de jongen weer van eerder vandaag. Karim Benzema was het. Hij gaat naast me zitten, hij heeft ook een bord voor mij gepakt vol met eten die hij voor me legt. 

''Dankje, Karim'' zeg ik. Hij glimlacht. 

''En, wat bracht je hier?'' vraagt hij. Hij pakt zijn lepel vast en begint te eten van zijn soep. 

''Ik dacht dat het tijd was voor een verandering'' zeg ik aarzelend. 

''En dan denk je maar, ik loop de trainingcomplex binnen van Real Madrid vol met jongens?''. 

''Exactly'' grijns ik. 

Ik zie Cristiano Ronaldo weer lopen. Dit keer grijnsd hij niet naar me, hij werpt me geen eens een blik waardig. 

''Arrogantie, op de top'' zeg ik tegen Karim. 

''Ja, hij vindt zichzelf nogal wat. Dat moet ook wel, een van de beste spelers ter wereld'' ik zie hem vol walging naar Cristiano kijken. Zeker niet zijn beste vriend. 

De kantine stroomt leeg en Karim gaat ook weg. Ik sta vermoeid op en loop random ergens heen. Het is al rond 10 uur. Snapt mijn vader niet dat ik naar huis wil? Ik loop de gang in en spot een ander vrouwelijke gezicht. Uit verveling maak ik een praatje met haar. 

''Hey'' zeg ik terwijl ik naar haar toe loop. 

''Adriana Ancelotti?'' vraagt ze, haar ogen staan groot van verbazing. 

''The real one'' antwoord ik lachend. 

We praten nog even verder. Ze heet Anna en is 25 jaar oud. Ze is met haar familie uit Armenië gevlucht. Ze is schoonmaakster voor de team. 

''Ik moet mijn vader zoeken. Hij is met alles en nog wat bezig'' zeg ik. Uit mijn ooghoeken zie ik Cristiano Ronaldo met een paar andere jongens naar boven lopen. Een van hen is Sergio Ramos, ik heb hem wel eens zien spelen. ''Is Cristiano Ronaldo zo arrogant als ze zeggen?'' vraag ik me af. 

Haar ogen staan opeens ernstig en ze houd mijn arm stevig vast. Ik schrik als ze naar me toe leunt en zegt ''pas op voor hem''. 

''Waarom?'' vraag ik. Opeens laat ze los en werpt vluchtig een blik achter me. Ik draai me om en zie mijn vader staan. 

''Zullen we naar huis?'' vraagt hij. En ik loop achter hem aan naar buiten. 

Sinds ik weg was is onze huis heel erg veranderd. Het buitenaanzicht is veranderd maar ook binnen. Zoals de nieuwe meubels in de woonkamer. Vol blijdschap loop ik mijn oude huis rond. Ik ben hier al lang niet meer geweest.