Koca gökyüzünde kuşların özgürlüğünü kıskanırdım hep.Nasılda başınabuyruk süzülüyorlardı öyle.Sonsuz bir mavinin içinde olmanın hazzı pahabiçilemezdi herhalde.Bir kuş olsaydım bende gökyüzünde; dışım karardığında içimin sonsuzluğu kaplasaydı yüreğimi..Gözler sonraki iş,kalbimde hissetseydim gerçekleri..Çok geçmeden farkettim ki içimin gökyüzü gibi berrak olması için kuş olmama lüzum yokmuş.Bazen ansızın gelirmiş insanın yüreğine bahar..Bazı şartları varmış meğer sadece; Seni taşıyamayacak dallarda tüketmeyecekmişsin ömrünü.Tomurcuklarını dallarına konan kuşlara bahşedecekmişsin sadece.Legolardan kalelerin olacakmış ki yıpranmayasın.Kollarını açmadan yüreğinle sarmalayacakmışsın ömrüne yakışanı.Onca dalkavuk içinde bir tek O sözünü eğip bükmeden söyleyecekmiş sevdiğini..
İçimdeki söz dinlemez çocuğun gelgitleri bundanmis meğer..
Çok geçmeden anladim💁
