Afzender onbekend

Het viel hem niet meteen op, maar toen hij zijn hoofd licht bewoog voelde hij dat er iets vlak voor hem stond. Een beetje voorzichtig draaide hij zijn hoofd omhoog om te voelen hoe dichtbij de persoon die voor hem stond nu was, maar hij kon er niet achter komen. "Mag ik u iets vragen?" hoorde hij een zachte, maar krachtige stem zeggen. In zijn hoofd vormde zich gelijk een afbeelding van het uiterlijk van deze man. Hij had het gevoel dat het een lange slanke man was met een iets getinte huid. Het was al lang geleden dat er nog iemand met hem had gesproken. Familie had hij niet en zijn vrienden wilden door zijn blindheid niets meer met hem te maken hebben. Het had zijn leven totaal op de kop gegooid. Wat miste hij het om de vogels te zien dansen in de lucht en kinderen in de speeltuin te zien spelen. Daarom kwam hij hier vroeger ook vaak. "Mag ik naast u komen zitten." zei nu de stem. Voorzichtig schoof hij een beetje op. Hij voelde dat de man naast hem kwam zitten. Een tijd lang zeiden ze allebei niets tot de nieuweling voorzichtig zijn hand pakte en er langzaam mee over zijn eigen gezicht wreef. Aan de kaaklijn en de vorm van de ogen voelde hij dat het een Aziaat was. "Bent u meer met blinden omgegaan?" vroeg hij aan de Aziaat. Het voelde hard om zichzelf zo te noemen. Hij kon maar niet aan deze benaming wennen en accepteren kon hij al helemaal niet. "Ik heb meer ervaring ja." Was het antwoord, "iemand die ik goed kende was blind " "Hoe is dat zover gekomen?" Hij vroeg het meer uit beleefdheid dan dat hij nieuwsgierig was. Alleen zijn eigen verhaal dragen was al zwaar genoeg. "Op achtjarige leeftijd was ze betrokken bij een auto-ongeluk. Ze had een gat in haar hoofd en ze moest geopereerd worden. Bij de operatie is er iets misgegaan en naderhand was ze blind." Even was het stil. "Drie jaar geleden is ze overleden aan kanker. Ze was toen net twaalf." Weer was het lang stil. Verbaasd over de kalmte waarmee de Aziaat dit vertelde dacht hij: "Dat moet een bijzonder meisje zijn geweest al." "Vlak voor haar dood gaf ze me deze brief." De Aziaat gaf hem een stuk papier in handen. De brief was in braille geschreven.

Allerliefste papa,

Als ik eraan terugdenk hoe het was om te zien, dan kan ik me dat eigenlijk niet goed meer herinneren. Het enige wat ik nog weet is hoe jouw gezicht eruitzag. En dat is het enige wat ik die andere vier jaar van mijn leven de hele tijd voor de geest haalde. Ik herinner me dan hoe jij mij hebt geholpen om de mooie dingen van het leven te voelen en te horen in plaats van te zien. Hoe zacht een bloemblaadje kan voelen. Hoe een sneeuwvlokje kan prikken op mijn huid. Jij hebt me geleerd dat ik sterk kan zijn . Dat je dan andere dingen kan. Jij hebt me geleerd wat vertrouwen is. Ik heb het gevoel dat we samen meer hebben geleefd in die vier jaar dan in de rest van mijn leven. Ik ben bang voor wat de toekomst brengen zal, maar ik weet dat wat jij aan mij hebt gegeven het meest fantastische is wat ooit iemand voor mij heeft kunnen doen. Ik heb dit ergens gelezen en ik wil jou dit nu ook meegeven: "Kalmte is niet het bevrijd zijn van de storm, maar vrede middenin de storm." Dit is wat jij mij altijd gaf en ik hoop dat jij het eveneens altijd die kalmte blijft ervaren.

"het pad van zorgen – en dat pad alleen, leidt naar het land waar zorgen onbekend zijn."

Heel veel liefs,

"Ik vind niet dat ik die brief had verdiend." Zei de Aziaat plotseling. Het verhaal had veel indruk op hem gemaakt. Maar hij kon niet begrijpen dat een vader die zoveel had gedaan voor zijn kind vindt dat hij deze brief niet had verdiend. Het voelde alsof hij zei dat hij het eigenlijk anders had moeten doen. "Jij hebt deze brief veel meer verdiend." hoorde hij plotseling. "Maar wie ben ik dat ik deze brief wel verdiend zou hebben, en wie bent u dat u deze brief niet verdiend zou hebben." "ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet." hoorde hij de Aziaat voor zich uit mompelen, "Wie ben ik om zo iets verschrikkelijks te doen." En hij hoorde hem langzaam weglopen.