Σιωπή

    Σηκώνεσαι από το κρεβάτι τον βλέπεις δίπλα σου άπραγο να σε κοιτάει μέσα στα μάτια σαν μικρό παιδί ,να σε ξυπνάει με φιλιά-κανείς δεν είναι εκεί-.Κοιτάς γύρω σου χάος, με δυσκολία καταφέρεις να σταθείς στα πόδια σου, κάνεις μερικά βήματα. Σέρνεσαι μέχρι το μπαλκόνι , μόνη σωτηρία σου το πακέτο με τα τσιγάρα και τα σπίρτα.Ανάβεις, θυμάσαι να σε κοιτάει με επικριτικό βλέμμα ενώ σου γκρινιάζει πως καπνίζεις πολύ και συνέχεια σε παρότρυνε να το κόψεις,εσύ από την άλλη τον αγκάλιαζες, ακούμπαγες στο στέρνο του σαν μικρό παιδί και άκουγες τον χτύπο της καρδιάς του, τον λόγο ύπαρξης σου. 

  Τρέμεις.

 Ζαλίζεσαι.

 Παραπατάς.

  Εύχεσαι να ήταν εδώ όπως παλιά που δεν  φοβόσουν και σε κράταγε στη ζωή η ματιά του,  ο πόθος σου να τον δεις. Αυτός που ακόμη κι αν έχει φύγει είναι δίπλα σου,γύρω σου,ΠΑΝΤΟΎ. Καταραμένες αναμνήσεις τιμωρήστε την ακόμη μια φορά. Πρέπει να φύγεις από εδώ να ξεφύγεις από το χάος ,από το σκοτάδι του παρελθόντος .Φοβάσαι ότι αυτό το σπίτι,αυτή η ζωή είναι ποτισμένη με το άρωμα του.

  Φεύγεις,περιπλανιέσαι μέσα στο άγνωστο της νύχτας.Μέσα σε δρόμους έρημους,μέσα σε πάρκα άδεια. Τρέχεις προσπαθώντας να ξεφύγεις από τις σκιές που ξεπροβάλλουν μέσα από τους τοίχους,μορφές απόκοσμες ξεχασμένες από τα μάτια του κόσμου.Θυμάσαι;Ένα βράδυ τις είχες δει να σε κοιτάνε επίμονα και παρατήρησες πώς όταν τις κοιτούσες ανταποκρίνονταν με ματιές και ουρλιαχτά που διαπερνούσαν την σάρκα σου και πάγωναν την ψυχή σου.Τα ουρλιαχτά τους που αν τα παρατηρούσες καλύτερα σχημάτιζαν λέξεις.Θυμάσαι;Λέξεις που σου έλεγε εκείνος...υποσχέσεις που ποτέ δεν κράτησε και λόγια του ίδια με το φύσημα του ανέμου-ο μόνος άνθρωπος που εμπιστεύτηκες ποτέ-.Φτάνεις στο λιμάνι.Εδώ για πρώτη φορά τον είχες δει να αγναντεύει την θάλασσα σιωπηλός.Εκείνες τις ατέλειωτες νύχτες με τις ατελείωτες συζητήσεις ώσπου να ξημερώσει.Θυμάσαι που σαν τον κοιτούσες, έπεφτε το φως του φεγγαριού μέσα στα μάτια του  που έλαμπαν και έσπαγε την σιωπή του.Κάθε νύχτα ήταν εκεί και σε περίμενε σαν να ήξερε από την πρώτη στιγμή τι θα ακολουθούσε. Ξαφνικά βλέπεις το παγκάκι, που αντάλλαξε το πρώτο σας φιλί, εκεί που σε κράταγε αγκαλιά ατελείωτες ώρες και που του μίλαγες σαν να τον ήξερες από πάντα.Που γέλαγε και ένιωθες ζωντανή. Ξεσπάς σε κλάματα, κόβεται η ανάσα σου.Χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου.Πνίγεσαι μέσα στην σιωπή σου. Νιώθεις να χάνεις τα πάντα. Πέφτεις κάτω,δεν έχεις πλέον τη δύναμη να σηκωθείς.Η μόνη σου σκέψη που σου τριγυρνάει το μυαλό,που σου τρώει αργά τα σωθικά είναι "Γιατί έφυγες;"