Link's

80 Gerust?

Trillend van het zweet word ik wakker. De dekens liggen als een warm nest dat me geen steun biedt rond me heen, ik zoek naar een lichaam naast me, en besef pas laat dat het al reed dicht bij me was.
"Har..." Ik prevel zijn naam en probeer het trillen te doen stoppen. Zijn handen duwen het deken dichter tegen mijn dunne klamme lichaam aan, maar dat is niet wat ik wil. Ik wil hem. Mijn ogen zoeken in het complete duister, ik vind zijn hand die hij op mijn arm legt en zo ook zijn lichaam.
"Shh Lou," het klinkt geruststellend, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, maar zo voelt het niet voor mij.
"Nee, ik voel me misselijk Harry. Ziek van de felle geluiden en kleuren en-" ik haper en snak onmiddellijk naar adem als ik aan het laatste tafereel denk; was dat echt? "Ik kan die beelden echt niet meer aan."
"Het is het bovennatuurlijke Lou, niets dat ik of jij er aan kunnen veranderen..." Is hij daar wel zeker van? Ik besluit braaf te zwijgen en probeer mezelf dan ook te kalmeren door dichter tegen dat lichaam aan te gaan liggen.
"Ik geloof je niet. Ik heb je net halfdood op de grond zien liggen, dat moet stoppen."
"Wie deed het me aan?" Ik open mijn ogen, proberend het gezicht van de man niet te zien. Ik wil niet meer aan hem denken, hij maakt me echt doodsbang. Zo bang dat ik niet weet waar ik mezelf zou moeten verstoppen, ook al is het niet echt, of niet meer in ieder geval.
"De kale man. Ik zocht al mijn krachten-"
"Je offert jezelf op, op het einde." Ik frons-
"Wat?" Het klinkt bruut en onbeleefd, maar mijn verwarring is te groot om met beleefdheid rekening te houden. "Zeg dat eens in mensentaal."
"Dat was je eerste en enige leven met mij. Uiteindelijk sterf je om de man te doden, waardoor je jezelf opoffert om mij en mijn land in leven te houden. Ik kan mezelf nog steeds niet over dat moment heen zetten. Dat je zoiets kan doen-"
"Je zou hetzelfde voor mij doen. Je vocht voor mij."
"Als sterke vampier, ja." Zijn stem klinkt plotseling breekbaar. Misschien begrijp ik nu wel beter waarom hij zegt dat hij gevaarlijk voor me is; ik vergeet mezelf bij hem. De liefde is zo'n sterk gif dat het me bedwelmt en voor mijn geliefde heeft doen sterven. Ik ben altijd wel bekommerd geweest om mijn medemens, maar dat... Nee, ik kan het echt niet begrijpen.
"Er moet iets zijn dat ik tegen die dromen kan doen." Har glimlacht voorzichtig, met een bezorgde blik verspreid over zijn gezicht.
"Dat is er ook, maar het is beter als je het niet doet. Het bovennatuurlijke uitschakelen is nooit goed." Ik zucht, sluit mijn ogen en nestel me dichter tegen Har aan. Misschien moet ik me er bij neer leggen, maar die aanhoudende misselijkheid van felle kleuren en gekke gebeurtenissen moet stoppen. "Ga je slapen?" Ik voel een bepaalde spottende klank in zijn warme stem en hum zachtjes.
"I'm only human." Harry zucht en trekt me opnieuw iets steviger tegen zijn lichaam aan. Ik sta het met alle plezier toe.
"Sommigen zouden alles doen om dat al te mogen zijn. Menselijk." Ik slik en open mijn ogen terug, maar meer dan een stuk half egale, half beschadigde en donkere huid zie ik niet. Ik moet daar iets op zeggen, met die gedachte kan ik hem niet alleen laten deze nacht.
"Jij bent dat al veel meer dan je denkt Har. Ik ben blij dat je zo lang leeft, dat ik je nu opnieuw mag ontmoeten en bij je mag zijn." Ik heb inmiddels zijn hand gevonden en streel zachtjes over zijn hypergevoelige vingers, de krullenbol zucht ontspannen waardoor ik mijn ogen weer kan sluiten.
"Alles heeft zijn voor- en nadelen." Ik beaam het hummend en blijf dicht bij hem, alsof ik hem steun bij zijn loslopende gedachten.
"Niet piekeren." De raad die hij me al een paar keer gegeven heeft, maar die hij zelf niet toe lijkt te passen. "Dat helpt. Levensvragen zijn vervelend en helpen je geen stap verder." Ik glimlach en kus troostend zijn kaaklijn als hij even stil is. "Nu gaan we slapen, ik heb morgen training." Harry humt instemmend en lijkt zich nog net dat tikkeltje beter te leggen, misschien beseft hij dat ik gelijk heb, of hij houdt gewoon rekening met mijn wens. In ieder geval is hij ontspannen en fluistert hij zelf een "slaapwel" die ik graag beantwoord.

"Etentje bij mij thuis!" Dele lacht en geeft de paar overgebleven mannen die zich aangesproken voelen een blik. "Niet iedereen hé, gewoon Loulou, Niall, Christian en Vincent." Hij glimlacht ondeugend en zet zijn voetbalschoenen weg. "Met partners!" Ik geef Niall een blik, de man is zelf alleenstaand, net zoals ik mij voor doe, maar ik voel de twijfel opborrelen.
"Hoe laat Del?"
"Vanaf zeven." Hij glimlacht zo blij als een klein kind terwijl geen enkele persoon zijn invitatie al beantwoord heeft.
"Ik moet passen, ik had al een lunch met mijn vrouw en haar ouders gepland staan." Vincent geeft ons een snelle blik terwijl hij de gebruikte handdoek in de daarvoor bestemde mand gooit. Christian zijn blik vertelt me ook dat hij niet zal komen.
"Sorry Del, ik heb ook al plannen; volgende keer zonder uitstel!" Hij knikt en geeft mij en Niall een laatste blik.
"Jullie toch wel he?" Hij voelt zich plotseling minder enthousiast en eenzaam waardoor ik extra enthousiast een arm rond mijn vriend sla en hem naar me toe trek.
"Natuurlijk Delletje." Hij zucht opgelucht. "Wat valt er trouwens te vieren?" En wie kookt er dan? Dele is geen super goede kok, en hij doet het puur functioneel, dus ik geloof niet dat hij van plan was zelf te koken.
"Vijf maanden samen met mijn vriendin. Ik mag ze nu dus wel onthullen." Mijn mond zakt een stukje open, Nialls Ierse stem vult vrolijk de ruimte met een luid geluid.
"Proficiat!" We grijnzen alle drie naar elkaar.
"Maar euhm- jullie brengen toch ook iemand mee hé? Anders is het zo vervelend voor haar." Nialls blauwe ogen zoeken naar de mijne, ik negeer zijn blik volledig.
"Ik kan wel iemand meebrengen, maar hij is gewoon een goede vriend."
"Mij is het even." Ik knik glimlachend, het wordt nog een hele opgave om die koppige vampier te overtuigen menseneten te gaan verorberen bij enkele vrienden. God, wat doe ik hem nu al aan?
"Ik heb echt niemand." Niall grijnst enorm schattig waardoor ik de spanning van me af lach en mijn hoofd schudt. "Maar euhm, zeven uur zei je?" Dele knikt beamend.
"Zeven uur stipt."

"God, Louis." Harry zucht terwijl hij zichzelf voor de spiegel bekijkt. Ik glimlach, schuldbewust en sla mijn armen vanachter om zijn middel heen.
"Je kan nog afhaken." Harry's blik in de spiegel vertoont een korte twijfel, maar als zijn schouders en mondhoek tegelijkertijd omhoog gaan, weet ik dat hij die twijfel aan de kant zet, voor mij.
"Ik zal doen alsof ik een lactose-allergie heb, dan kan ik sowieso niet veel eten."
"Of je bent per ongeluk al uit eten geweest met je zus ofzo." Harry knikt en bevochtigt kort zijn lippen, hij ziet er weer super sexy uit, ook al is hij eens casual gekleed in een strakke jeans en eenvoudig T-shirt. Alles staat hem goed.
"Je ziet er mooi uit." Ik kus hem zachtjes in zijn nek en glimlach dan naar mijn spiegelbeeld, net zoals Harry via de spiegel naar me teruglacht.
"Menselijk. Ik heb al lang geen echt bloed meer gehad, dus ben ik net iets menselijker." Ik frons lichtjes om die onverwachte opmerking, zit hij daar mee in, of niet? Hij zegt het zomaar uit het niets, waarschijnlijk door zenuwen die hij probeert te vergeten, of omdat hij zichzelf nog steeds niet als een menselijk wezen kan beschouwen.
"Heb je dan geen honger?" Dat klinkt misschien iets oprechter en subtieler dan: 'waarom vertel je dit'. Hij haalt zijn stevige schouders kort op, ik laat hem los en ga op het bed zitten om mijn rechterschoen alvast aan te doen. Als ik voetbal, doe ik net het omgekeerde: steevast zal de linkerschoen eerst rond mijn goede voetje zitten. Een soort van bijgeloof waar ik nogal aan gehecht ben.
"Het went. De alcohol verzwakt mijn zintuigen, meestal dan toch." Ik glimlach lichtjes en doe ook mijn andere schoen aan. Dat is de reden waarom mensen ook drinken, wel de meesten toch. Omdat ze zich dan uitgelaten voelen, hun eigen pijn vergetend omdat die verzacht wordt door de nieuwe dingen die alcohol je kan doen ontdekken. En de slechte dingen uiteraard. Ik drink eigenlijk geen alcohol uit principe, die ene nacht was een uitzondering. Ik had absolute verlichting nodig, iets wat Har ook besefte, te laat jammer genoeg.
"Ga je mee?" Ik sta op en reik hem mijn arm aan, het is misschien een beetje kinderachtig, maar het doet Har wel even ontspannen lachen en knikken. "Ik rijd." Voor een keer. Plus, dan kan Harry drinken, dat zal hij misschien wel kunnen gebruiken. Uiteindelijk zijn het Dele en Niall maar, mijn twee beste kameraden, dus het wordt gegarandeerd gezellig. Even is het vreemd om de boomlange vampier in mijn kleiner autootje te zien stappen, maar ik zet het gevoel van me af en rijd blindelings naar Dele's huis.
Het grote moderne huis. Eigenlijk is het niet echt mijn stijl, maar ik kan de kunst absoluut wel appreciëren. Het heeft duidelijk een hoofdblok waaruit twee langere vleugels zich uitrekken naar de zijkant. Deze vleugels zijn deels woning, deels overdekt als tuin. Het is enorm modern, met grote ramen die veel licht toelaten, lange strakke gordijnen en een aangelegd pad tot aan de voordeur, als je de poort gepasseerd bent uiteraard. Het dak loopt verder dan moet waardoor het er extra luxueus uitziet.
"Is dit jouw stijl?" Ik draai mijn hoofd richting Harry die verbaasd naar het prachtig stukje architectenwerk kijkt.
"Absoluut niet." Ik sluit de deur van de auto en laat mijn blik nog eens kort over het pand gaan. "Ik hou meer van warmte en authentieke elementen. Zoals jouw huis." Wat je een huis kan noemen. Het is eerder een kasteel. Harry knikt, aan de houding van zijn handen kan ik afleiden dat hij wat nerveus is, Niall's auto staat er nog niet. "Hoor je dingen?" De man glimlacht en wandelt traag met me over het aangelegde kasseien pad, een nachtmerrie voor de vrouw op hakken, blijkt het.
"Een vrouw is aan het koken. Ik ruik alles, hoor wat ze zeggen. Hij weet dat we er zijn."
"Klopt, hij heeft de poort voor ons geopend." Ik grijns betweterig waardoor Harry glimlachend zijn hoofd schud. Ik bel beleefd aan, maar had hem daarvoor toch al ge-sms't dat hij naar de deur mocht komen.

Een dineetje. Wie wil een dineetje met Harry of Louis?