De Honger Spelen met een andere afloop

18~ De Heuvel Des Doems

Het stof walmt verder de lucht in. Ik heb Jason nog niet gevonden en vrees nu al voor zijn leven. Ik probeer door de poorten in de muren te kijken om wijzer te worden in waar ik mij bevind. Ik kijk nog eens goed naar de muur en zie dat er voor de muur een soort diepe gracht ligt met water Zoet of zout, ik heb geen idee. Er is een bruggetje die de poorten verbind met cirkel waar we in staan. De klok komt bij de 10 en begint af te tellen. Opeens denk ik erg na...

''10,9'' Ik wil niet vechten tegen mensen die ik mag en lief heb. ''8,7'' Ik ben nog veel te jong om te sterven. ''6,5'' Ik wil geen moordenaar zijn. ''4,3'' Maar als ik ooit nog terug wil naar mijn familie zou ik moeten vechten. Ik ga klaar staan. Ik zet mijn rechterbeen recht en leun met mijn boven lichaam naar voren. ''2'' Ik werp nog een laatste blik op mijn mede tributen en zoek hoop vol naar een ontsnappingsplek tussen de tributen. ''1'' En dan gaat de gong.

Ik spring van mijn plateau af en speurt naar de Hoorn des Overvloeds. Ik richt me op een ding bij de Hoorn en sprint erop af. Zo snel ik kan speurt ik naar de dichtstbijzijnde rugzak. Het is een kleine gele rugzak. Ik gris het van de grond en slinger het op mijn rug terwijl ik steeds dichterbij de Hoorn kom. Mijn oog valt op 2 messen die links voor mij liggen. Ik rem af om ze op te pakken zonder mij te verwonden. Ik pak de op en houd ze in mijn handen. Ik kijk snel om mij heen. Ik zie Rachel van rechts aan komen rennen. Ik geef een knikje en zoek naar Jason. Ik zie hem nergens. Ik kijk terug naar Rachel ze is bijna bij mij maar dan wordt ze onder de voet gelopen door Crash die een bijl in zijn hand heeft. Ze vallen beide op de grond maar Crash springt op en heft zijn bijl om haar te door boren. Ik offer 1 van mijn messen op en gooi met de techniek die Jason mij had aangeleerd een mes naar Crash. Het is geen dodelijke plek maar het mes gaat recht door zijn been heen. Hij verliest zijn evenwicht en zwaait met zijn armen om te blijven staan. De arm met de bijl zwaait in het rond en maakt met de punt en snee in het voorhoofd van Rachel. Crash valt over haar heen en komt met een dreun ter aarde. Rachel kruipt snel aan de kant en rent weer naar mij toen. '' je mes '' zegt ze verschrikt wanneer ik naar 1 van de poorten begin te rennen. ''laat die maar liggen, we moeten hier weg'' schreeuw ik achterom terwijl ik naar een poort toe ren. Ik werp nog één laatste blik op de cirkel, hopend om Jason te zien, maar het enige dat ik zie zijn de beroeps en een heleboel kinderlijken. Ik wend mijn gezicht af, pakt Rachel bij haar arm en trek haar de poort in. Boven de poort hing en kleine 2. Ik heb geen idee wat dat betekende.

Opeens verandert het landschap. We zijn de poort door gegaan waardoor we eigenlijk van de stenen cirkel naar een rotsachtig met grote grashalmen landschap zijn gegaan. Ik ben blij dat we lange broekspijpen aan hebben wat je weet nooit wat er in het gras zit. Ik laat Rachel los en ze komt naast me staan. '' we moeten naar een hoger punt toe, bijvoorbeeld daar'' zegt ik ,wijzend naar een rotsachtige heuvel in de verte. Rachel knik en we lopen verder. We lopen nog 10 minuten en dan nemen we pauze. We gaan op een rots zitten maar kijken eerst om ons heen om te kijken of er nog andere tributen zijn. Maar we zijn alleen. Ik haal de rugzak van mijn rug en zet hem tussen mijn voeten. Rachel geeft het brood, dat ze had meegenomen van de Hoorn, aan mij en ik leg hem naast mij neer. Ik rist de gele rugzak open. Ik trek er een 0,5 liter fles uit, leeg helaas. Ik leg de fles naast het brood. Ook haal ik er 10 rundvlees repen, een klein stukje touw en een flesje jodium uit. Ik leg het mes in mijn hand er naast. Ik schuif naar Rachel toe en inspecteer de wond op haar voorhoofd. Het is niet diep en het bloed niet, maar dat deed het wel. Gelukkig is het bloeden gestopt. '' wat gaan we nu doen'' vraagt Rachel wanneer ik alle spullen behalve het mes terug in de rugzak stop. '' ik heb geen idee'' geef ik toe. '' sorry dat je door mij te helpen Jason niet heb kunnen vinden'' zegt Rachel teleurstellend. Ik moet nu niet gaan ontkennen want ze heeft gelijk. Als ik Rachel niet had hoeven redden van Crash, had ik meer kans gehad om Jason te vinden. Ik zeg niets terug. '' kom op, we moeten voor de nacht op de heuvel zijn'' zeg ik terwijl ik opsta en de rugzak weer op mijn rug slinger.

Stevig stappen we verder. Het lijkt wel eeuwen te duren voor we bij de berg zijn. Onze magen knorren en we hebben dorst. Rachel hijgt zwaar en ik heb steken in mijn zij. We staan net aan de voet van de heuvel wanneer ik mijn buik niet meer tegen spreek. Ik zet mijn rugzak op de grond en breek een rundvlees reep doormidden. De ene helft eet ik op en de andere helft geef ik aan Rachel. Mijn maag heeft er niet genoeg aan maar ik wil niet nog meer eten zo snel er door heen jagen. '' kom op'' zeg ik tegen Rachel en we beginnen aan de klim van de heuvel. Het is moeilijker dan ik dacht. Één verkeerde stap en je rolt naar beneden. Overal liggen losse stenen en versperren planten wortels je de weg. Ik ben 2 keer bijna gevallen maar Rachel doet het ontzetten goed bij het ontwijken van wortels. Maar dan glijd plotseling de steen onder haar voeten weg. Ze slaakt een kreet en grijpt zich vast aan een wortel. Ik pak een steen die vast zit vast en kijk naar beneden. Ongeveer 1 meter onder mij bungelt Rachel ,spartelend aan een wortel. Het zal niet lang meer duren of de wortel breekt. Ik klim nog een stukje omhoog en ga op de berg zitten. Zo snel als ik kan trek ik het touw uit mijn rugzak en gooi het over de rand naar Rachel. Hopelijk is het niet te kort. Rachel steek haar hand uit en grijpt nog net het uiteinde van het touw. Dn breekt de wortel. De grond onder mijn voeten glijd weg en ik wordt naar de rand toe getrokken. Ik zet mijn voeten achter een steen en trek met al mijn kracht Rachel omhoog. Ik voel aan het gewicht van het touw dat ze weer grip heeft gevonden en nog geen 20 seconden later krabbelt ze heuvel op. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd en ik trek mijn jas uit. '' ik dacht even dat ik dood ging'' zegt ze met een opgeluchte glimlach. '' nou, dat ga je ook'' zegt een zware stem achter mij plotseling.