Kalbimdeki Esir

Uzun Lafın Kısası Özledim

17 yaşında tanıştım onla aynı yaştaydık,aynı okulda olmamız ve her gün onu görmek bana inanılmaz mutluluk veriyordu hatta okula sırf onun için gidiyordum diyebilirim.
Bana olan iyi kötü her davranışı güzeldi ama en çok o güzel gözleriyle bana bakarken ona baktığımda gözlerini benden kaçırmasıydı her bunu yaptığında daha da aşık oluyordum.
İlk başlarda fazla dikkatimi çekmiyordu sonra yakınlaştık ve nolduysa ozaman oldu işte kalbim kalbini istiyordu,ağzım onla sohbet etmek istiyordu,gözlerim ona bakmak istiyordu,kulaklarım onu duymak istiyordu,kısaca onu istiyordum.
Bir gün ansızın gittim ve çekinerek onu sevdiğimi söledim,gözlerinden anlaşılıyordu şaşırdığı,kabul etti ve sarıldı işte o zaman kalbimin yerinden çıkacağı zaman ona aşık olduğumu kesinleştirdim.
Her günümüz süperdi çünkü beraberdik,mutluyduk ve en önemlisi aşıktık.
Her şey iyi güzeldi 1.5 senedir sevgiliydik ve artık mezun oluyorduk dışarda görüşürdük diyerekten hiç üzülmemiştim.
Mezun olduğumuzu kutladık ve artık tören bitmişti malesef.
Biraz dolaşabilir miyiz dedi hemen kabul ettim.
Gittik oturduk bir cafe'de içecek bi şeyler isteyecektim tuttu elimden dur dedi.
Gözlerini gözlerime odaklamıştı iki damla yaş süzüldü gözlerinden ve ardından babasıyla kavga ettiğini annesiyle beraber yurtdışına temelli olarak gidiceğini telefonda kullanmayacağını söledi ve ben ise sadece bakakaldım bir şey yapamadım ağlayamadım, gitme diyemedim ayağa kalktı ve son kez sarıldı bana ve  yavaş adımlarla ilerleyerek bakış açımdan kayboldu.
Artık her gece fotoğraflarına bakıp rüyamda görme umuduyla yatmak istiyordum, fotoğraflarına gözümü kırpmadan bakıyordumda yatamıyordum,ağlıyordum ve kısacası özlüyordum.