Asla Geç Değil

Gerçeklik

Sıradan bir geceymiş gibi saat 01.30 da düşüncelerle boğuşuyordum. Her zamanki gibi... Bu sefer farklıydı. Umursamaz kişiliğim yerini olaylara farklı bakan bir kişiliğe bırakıyordu. Sevdiğim insanların kendi Hayatlarını sanki iyi bir yolu yokmuş gibi kötü yollarla yoluna koymaya çalışması aptallıktı. Etrafındaki kişilerin onları mahfetmelerinin elimden hic bir şey gelmeyerek sadece izliyordum. Ailemin kendini yıpratışını izliyordum. Neydi ki bu yaptıkları? Körmüydü herkes. Etrafındaki iyilikleri göremiyorlarmıydı. Yoksa kör olan benmiydim? İyiliğin bizi bulamayacağını göremiyormuydum? Yada herkes farkında olmadan, yapabilecekleri şeylerin önüne taşmı koyuyordu?

Ablam yine karakola düşmüştü. Neden? Yaptığı iş yüzünden. Kendini bataklığa çekmişti yaptığı her hareketiyle ve şuanda batmak üzereydi. Babamsa gitmeden önce anneme haber vermek için yanına gitti elinde sigarasıyla. Sinirliydi, hiperaktifleşmişti. Odaya direk girdi. Annem muhtemelen odasında bilgisaydan izlediği filmlerin kaçırdığı bölümlerini izliyordu. Bende onları salonun köşesindeki koltukta oturmuş uykulu bir şekilde dinliyordum. Ne dediklerini duyamadım ilk başta. Babam söylemiş olmalıydı fakat ne dedikleri anlaşılmıyordu. Annemin sesi yine bir anda yükselmişti. "Destursuz niye giriyosun odaya! Sigaranı git başka bir yerde iç! Ben senin Sigaranı koklamak zorunda mıyım?" Babamda iyice sinirlenmişti ve her zaman olduğu gibi sinirden kelimelerini toparlayamıyordu. Sesini yükseltmeden fakat sinirli bir şekilde "Ben burda bir şey diyorum beni bi dinlesene. Önemli bir şey diyicem herhalde. Duygu karakola gidiyormuş." dedi. Annemse bildiğini ve şuan onunla telefonda konuştuğunu söyledi yüksek bir sesle. Annem bir şeyler söylemeye devam ederken babam tekrar salona geldi. eşyalarını aldı ve bana döndü. "Ben karakola gidiyorum. Telefonunu açık tut birşey olursa haber veririm." dedi ve gittim.

O gittikten sonra düşünmeye başladım. İnsan aklı ya bu, birşeyler düşündüğümü biliyordum bu olayla ilgili fakat aklımda belirli birşey yoktu. Donuk bakışlarla etrafıma bakıyordum. yerinden kalkıp babamın evde bıraktığı açılmamış sigara paketini açtım ve bir tanesini aldım. Salonun ışığını kapatın pencerenin kenarına gittim ve caddeyi izlemeye başladım. Okuduğum hikayelere aklım kaydı bir anlığına. Yazarların hayallerinde kurguladığı kahramanlarla yaşattıkları korku, gerilim, aksiyon, macera ve dram dolu hikayelerin şehri konu aldığı şehir İstanbul... Geçmiş zamanlarda 'Dünya Başkenti' olarak anılan İstanbul. Bolca şan şöhret para bulunan, türlü oyunların döndüğü ve hepside bir zincirin parçasıymış gibi işledikleri bir döngünün merkezi haline gelmişti bu yer.

Sonra karakolda olan ablam ve onun peşinde sürüklediği babam ve annem.
Sigaranın dumanını içime çektiğim her seferde bir yere bakarak kısa bir dalgınlık yaşıyor sadece sigara dumanına oadaklanıyordu gözlerim. Ne gözlerimin baktığı yeri tam görebiliyordum nede üflediğim dumanı. Sonra bir nefes daha çektim içime fakat bu sefer ağacın dalına baktım gözlerimi buğulandırmadan. Sokak lambasının ışığında capcanlı renkleriyleydi her gece olduğu gibi. O anda farkettiğim şeyse şu oldu; önüme konan her olaya sigara dumanına buğulu baktığım gibi aynı bakış açısıyla sanki atgözlükleriyle bakıyordum. Olayların ne olduğunu kavrasamda ne onları olabildiğince geniş görmeye çalışıyordum nede tam olarak anlamaya. Fakat dumanı net görmeye başlayınca bunun tersine dönmesi gerektiğini anladım. Umursamaya başlamam, olayların gerçekçiliğini anlamam gerekiyordu. Artık hem kendime hem çevremdekilere dur demem gerekiyordu. Okullar tekrar başlayınca özgüveni yüksek dur ve hayır demeyi bilen ve mantığını daha fazla kullanabilen, en önemliside gözünün önündeki perdeler kalkmış olan bir Aysu ile karşı karşıya kalacaklar.

Sigaramın son dumanınıda üfleyip içeri girdim. Kendimi gelebilecek her kötü haber için hazırlamıştım. Her zaman olduğu gibi...