67.

23 6 0
                                    

ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΤΡΕΧΑΤΕ ΠΟΔΑΡΑΚΙΑ ΣΑΣ!

<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>
>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<

Το αυτοκίνητο του σταμάτησε δίπλα μου, αλλά εγώ συνέχισα να περπατάω, παίζοντας το αδιάφορη. Ω, όχι, δεν ήμουν. Αντιθέτως, ένιωθα γεμάτη που με κυνήγησε, σα να είχα πάρει το αίμα μου πίσω, για κάποιο λόγο. Συνέχισα να περπατάω, αγνοώντας τον.

《Νέλλη》φώναξε δυνατά, αλλά η καταιγίδα έκανε τη φωνή του να χαθεί μέσα της. Με το ζόρι τον άκουσα, αλλά και πάλι δεν έδωσα σημασία. Κοίταξα το στενό που ετοιμαζόμουν να περάσω, όταν τον άκουσα να φωνάζει πάλι το όνομα μου. Συνέχισα ακάθεκτη το δρόμο μου και πέρασα απέναντι. Μάρσαρε και λίγα δευτερόλεπτα μετά, το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά μου. Το παράθυρο του συνοδηγού άνοιξε αμέσως και το κεφάλι εμφανίστηκε την επόμενη στιγμή.《Μπες μέσα》επέμεινε, αλλά εγώ πάλι δεν του έδωσα σημασία.《Μπες μέσα τώρα.》απαίτησε, αλλά εγώ γέλασα ειρωνικά στον εαυτό μου, αν και από μέσα μου έκανα πάρτι. Άκουσα μία πόρτα να ανοίγει και παρ' όλη την περιέργεια μου, δεν άφησα τον εαυτό μου να γυρίσει και να κοιτάξει. Ξαφνικά ένα χέρι έπιασε το δικό μου και με τράβηξε πίσω,

Τι ένα χέρι, δηλαδή; Του Chris ήταν, πόσο μελοδραματική μπορεί να γίνω;

Χωρίς να του μιλήσω, το τράβηξα, ξεφεύγοντας του. Έκανα μερικά βήματα πιπ γρήγορα, αλλά με έπιασε από τη μέση, αγκαλιάζοντας με και σταματώντας με.

《ΑΣΕ ΜΕ, ΡΕ.》φώναξα, εκτός ορίων. Χτύπησα μερικές φορές τα χέρια του, μέχρι που μου πέταξε τη βόμβα.

《Πόσο με ανάβει όταν με χαϊδεύεις.》σχολίασε, στέλνοντας με. Εγώ θα φταίω μετά, αν τον σκοτώσω; Όχι βέβαια. Με έσυρε μέχρι το αυτοκίνητο, ενώ είχε πιάσει τα χέρια μου με τα δικά του. Και μετά σου λέει πως όλοι έχουν το δικαίωμα της ελευθερίας. Με έχωσε στα πίσω καθίσματα, αλλά δεν έκλεισε την πόρτα για να πάει μπροστά, όπως γίνεται στις ταινίες. Έκανα να φύγω από την άλλη μεριά, όμως έπιασε το πόδι μου και με τράβηξε πίσω. Κάτι πείραξε στο πλάι της πόρτας και την έσπρωξε απότομα, κλείνοντας τη. Αμέσως κουνήθηκα προς την άλλη μεριά, αλλά όταν άνοιξα την πόρτα, βρέθηκε ακριβώς μπροστά μου.《Ευχαριστώ》είπε χαμογελαστά και έκανε κάτι και σε αυτή την πόρτα. Προσπάθησα να τον σπρώξω για να βγω, αλλά με έβαλε καλύτερα μέσα. Έφυγε με άνετο βήμα από εκεί και αμέσως προσπάθησα να ανοίξω, μα μάταια. Κοίταξα την ασφάλεια, ανοιχτή. Δοκίμασα να τον κλείσω, σε περίπτωση που είχε πειράξει το μηχανισμό, αλλά πάλι τα ίδια. Άνοιξε και την πόρτα του συνοδηγού, χαμογελώντας μου με εκείνο το πούστικο χαμόγελο και ένιωσα τόσο μεγάλη ανάγκη να του κόψω το λαρύγγι! Προσπάθησα να βγω από την άλλη, αλλά τα ίδια. Όταν παράτησα τις προσπάθειες στα πίσω καθίσματα και σηκώθηκα -όσο μπορούσα- για να συνεχίσω στα μπροστινά, εκείνος μπήκε μέσα και με έσπρωξε πίσω.《Βάλε ζώνη》με πρόσταξε, βάζοντας τη ζώνη του; Ο Chris έβαζε ζώνη; Αυτά δεν πάνε μαζί. Ξαφνικά, το αυτοκίνητο ξεκίνησε απότομα, κάνοντας με να κολλήσω πίσω. Έκανα αυτό που μου είπε και βολεύτηκα καλύτερα.

《Τι έκανες και δεν μπορώ να βγω;》ρώτησα τελεσίδικα κι εκείνος με κοίταξε από τον καθρέφτη. Γέλασε λίγο, ενώ έστριψε για να βγούμε στον κεντρικό.

《Ξέρεις, υπάρχει ένας μηχανισμός στα αυτοκίνητα, όπου μπορείς να κάνεις όλες τις πόρτες να μην ανοίγουν από μέσα και τα παράθυρα να τα χειρίζεται αποκλειστικά ο οδηγός.》μου εξήγησε κι αμέσως άναψαν τα λαμπάκια. Κλασσικός Chris. Δεν τον ένοιαζε τίποτα, μέχρι να καταφέρει αυτό που θέλει, όποιες επιπτώσεις κι αν είχε.

《Κι εσύ ξέρεις πως αυτό λέγεται απαγωγή. Ηλίθιε. Άσε με να φύγω ΤΩΡΑ!》φώναξα στο τέλος σαν υστερικά και τον χτύπησα στον ώμο. Γέλασε, σαν αναίσθητος γάιδαρος που είναι και γύρισε το κλειδί στη μίζα, ξεκινώντας το αυτοκίνητο.《ΒΛΑΚΑ, ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟ ΤΩΡΑ》συνέχισα, όταν εκείνος έβαλε τη ζώνη του. Με το χέρι του με έσπρωξε πίσω, ώστε η πλάτη μου να χτυπήσει στα καθίσματα.

《Δε με ενδιαφέρει πως λέγεται. Ίαν θέλω να πάρω κάτι, το παίρνω. Κι αυτή τη στιγμή, θέλω να πάρω εσένα》απάντησε με ένα πούστικο μειδίασμα. Βγήκε στον κεντρικό και άρχισε να τρέχει πιο γρήγορα από το όριο.

《Chris, πιο αργά.》του ζήτησα, προσπαθώντας να κάτσω την ψυχραιμία μου. Φαινόταν να έχει τρελαθεί για μία στιγμή. Έπιασα τη ζώνη και την πέρασα γύρω μου, αλλά δεν κούμπωνε. Δοκίμασα μερικές φορές ακόμα, μέχρι που πήγα στο μεσαίο κάθισμα.《Chris, αν συνεχίσεις έτσι, θα τρακάρεις》του είπα λίγο πιο δυνατά, κοιτώντας το κοντέρ. Έγραφε πως πήγαινε με 160km/h. Ήθελα να τον σκουντήξω, για να ξυπνήσω το κοινισμένο μυαλό του, αλλά δεν ξέρω πως θα αντιδρούσε. Σε μια στόμα το βλέμμα του είχε αλλάξει και έμοιαζε ψυχασθενικό.

《Έλεος, δε Νέλλη, χαλάρωσε》αναφώνησε και έστριψε απότομα το τιμόνι, κάνοντας μία ριψοκίνδυνη προσπέραση.

<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>
>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<•>•<

Μικρούλι, I know, αλλά ήθελα να το ανεβάσω. Αφήστε το κρεβάτι για το επόμενο κεφ.

Λοιπόν

ΤΣΕΚΑΡΕΤΕ ΤΗ ΝΕΑ ΠΙΟ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!

Την ανέβασα τώρα, τελικά

Κισιζ 😚

Only With HimWhere stories live. Discover now