Yine sıradan bir okul günüydü. Annem bu sabah erkenden işe gittiği için kahvaltı yapmadan evden çıktım.
Yağmur yağıyordu. Arabalar hızlıca yanımdan geçip gidiyordu. Her an yerdeki o kirli sular üstüme gelebilirdi ki gelecekti de. Çünkü hayatımda o kadar şanssızım ki "hayatımdaki şansım" denecek türden bir yaşantım vardı. Aceleyle evden çıktığım için üstüme birşey almayı da unutmuştum. Resmen tir tir titriyordum. Bunları düşünürken yanımdan hızla lüks bir araç geçti ve tabiki üstüme çamurlu su geldi. Lanet olsun! Ağzımın şuan "O" şeklini aldığına kesinlikle emindim. Kısa bir şok geçirdikten sonra arkasından "Hayvan Herif" diye bağırmayı ihmal etmedim. İçimden o çocuğa saydırmaya başlayarak yürümeye devam ettim. Ama kısa bir süre sonra yanımdan bir aracın benimle aynı hizada devam ettiğini fark ettim. Sabah sabah sapık mı dadanmıştı başıma. Belki gider diye bir süre bekledim ama inatla gitmiyordu. Sinirle ona doğru döndüm. Ama dönmemle tekrar bir şok yaşadım. Kim miydi? Tabiki yeni çocuk. Bana sırıtarak bakıyordu. Ben hala ne olduğunu anlamaya çalışırken kalbim deli gibi çarpıyor ve kalbim küt küt atıyordu. Neydi beni bu kadar beni heyecanlandıran ? Hadi ama daha çocuğun adını bile bilmiyorum. Şuan dev saçmalıyorum. Evet evet saçmalık. Sonra yeni çocuğu beklettiğimi fark edip tamamen ona doğru döndüm. Ona "Ne" anlamında başımı salladığımda anlamış olacak ki
"Yağmur yağıyor üstünde hiçbirşey yok ve benim yüzümden ıslak bir şekilde dolaşıyorsun hasta olmanı istemeyiz değil mi ? Hem daha seninle tanışmadık."dedi ve sırıtarak arabanın kapısını açtı. Çok üşüdüğümden ve titrediğimden daha fazla üstelemeden kabul ettim.
Arkadaşımın çalışmaları olan
" Bizim Lise "
"Bir Karadeniz macerası/ Sevdaluk" okumayı unutmayın.
