Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 16

_________________________________
Τετάρτη αποτυχημένη προσπάθεια:
Σημαντική απώλεια αίματος
_________________________________

- Λοιπόν. Μην με ξεχάσεις.
Παρακάλεσα τον Χρήστο που με κοίταξε χαμογελώντας.

- Εσένα; Ποτέ.
Ειπε και με αγκάλιασε σφιχτά.

Πριν με αφήσει, μου έδωσε ενα φιλί στο μέτωπο και ψυθίρισε στο αυτί μου.

- Ότι και αν χρειαστείς... Ξερεις που να με βρεις.

Εγω έγνεψα και του χαμογέλασα.

Έσκυψε με αργές κινήσεις και σήκωσε την βαλίτσα του. Με κοίταξε και έγνεψε και αυτός.

Έπειτα ομως γύρισε στους γονείς μου.

- Ευχαριστω για την φιλοξενία Στέφανε, Πολυξένη.
Ειπε και τους έσφιξε τα χέρια.

Εκείνοι δεν απάντησαν. Ο Στέφανος χαμογέλασε και η Πολυξένη συνέχισε να τον κοιτάει σαν χαμένη αγελάδα.

Τον ειδα να απομακρύνεται με γρήγορα βήματα ώσπου έχωσε την βαλίτσα στο πορτ παγκαζ του αυτοκινήτου του.

- Θα σας δω σύντομα.
Φώναξε και μπήκε στο αυτοκίνητο του.

- Εμένα όχι...
Μουρμούρισα κοιτάζοντας τον να φεύγει.

- Καλα ηταν όσο κράτησε. Στις δουλειές μας τώρα.
Ειπε η Πολυξένη "σέρνοντας" τον Στέφανο στο εσωτερικό του σπιτιού.

Κοίταξα τριγύρω ξεφυσώντας δυνατά.

Κάθισα στο σκαλάκι μπροστα απο την πόρτα και κοίταξα τον κήπο. Δεν υπήρχαν πολλά λουλούδια, κυρίως δέντρα ενώ ο καυτός ήλιος έμοιαζε να γυαλίζει τα καλοσχηματισμένα πράσινα φύλλα τους.

Έφερα τα χέρια μπροστά απο τα πόδια μου και άρχισα να επεξεργάζομαι τα δάχτυλα μου. Έπειτα τους καρπούς μου και προσπάθησα να ακολουθήσω με τα μάτια την πορεία που χάραζαν οι φλέβες μου.

Ήρθε η ώρα. Σκέφτηκα και σηκώθηκα πάνω με ενα καταθλιπτικό χαμόγελο στα χείλη.

Τώρα τίποτα δεν θα με σταματήσει.