Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 17

POV Αντρέα

- Απορώ που δεν εχει ερθει κανένας για αυτη.

- Αφού δεν έδωσες σε κανέναν το ονομα της. Οι δημοσιογράφοι δεν μπορει να έχουν μάθει κάτι.

- Εννοούσα τους γονεις της γλυκέ μου. Είπες οτι τους ειδοποιήσες.
Ειπε η μητέρα μου κρατώντας μου το χέρι.

- Ναι σωστα... Υποθέτω οτι έχουν δουλειές.
Απάντησα αλλα δεν την ικανοποίησα.

Δεν μπορούσε να το δεχτεί.

- Σας ευχαριστώ που βοηθάτε. Δεν ήξερα τι αλλο να κανω απο το να ερθω σε εσας.
Εξήγησα και εκεινη με αγκάλιασε.

- Εισαι το παιδι μας Αντρέα. Θα σε βοηθήσουμε σε οτιδήποτε χρειαστείς.
Άκουσα την φωνή του πατέρα μου.

- Ευχαριστώ.

- Εχεις νέα;
Ρώτησε η μητέρα μου.

- Ναι. Θα τις κάνουν κάποιες ακόμα μεταγγίσεις και σε λίγες μέρες θα μπορει να φύγει. Έχει, ευτυχώς, κοινή ομάδα αίματος και βρήκαμε πολύ αίμα.
Εξήγησε παίρνοντας το χέρι μου.

Οι γονεις μου συνήθιζαν να με αγγίζουν. Είτε να με παίρνουν αγκαλιά, είτε να κρατάνε το χερι μου. Δεν μπορούσα να τους δω και ηταν ο μόνος τρόπος για να καταλάβω τα συναισθήματα τους. Μέσω της επαφής αισθανόμουν ποτε ηταν ήρεμοι, φοβισμένοι, αν γελούσαν ή αν ηταν χαρούμενοι.

- Ειναι καλά. Αυτο εχει σημασία.
Με καθησύχασε η μητέρα μου.

- Θελουμε κατι απο εσένα.
Ειπε ο πατέρας μου ξαφνικά και τον ένιωσα να κάθεται διπλα μου.

- Θέλουμε να μας πεις ποια ειναι αυτη η κοπελα και πως την γνώρισες.
Συνέχισε η μητέρα μου.

Η αλήθεια ειναι οτι τους χρωστούσα μια εξήγηση.

- Λοιπόν. Την λενε Λυδία Παπαστάυρου. Ναι... Της γνωστής οικογένειας.
Εξήγησα πριν ρωτήσουν.

- Την γνώρισα πριν ενα μήνα περίπου. Εκανα μια... Βραδινή βόλτα και την συνάντησα σε μια γέφυρα. Ηταν έτοιμη να πηδήξει αλλα την έπεισα οτι δεν ηταν και ο καλύτερος τρόπος.
Είπα και εκανα μια παύση.

Κανεις δεν αντέδρασε.

- Μετα απο κάποιο καιρό, την συνάντησα παλι τυχαία, για δεύτερη φορα, διακόπτοντας και την δεύτερη της απόπειρα. Πήγαινε να περασει τον δρόμο ενώ πέρναγαν αυτοκίνητα και εγω την τράβηξα πισω.
Συνέχισα και ξανα σταμάτησα.