Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 18

- Θες να παίξουμε τις 20 ερωτήσεις;
Ρώτησα ενθουσιασμένα.

- 20; Προτιμώ τις 10. Δεν υπάρχει περιπτώση να βρω δέκα ερωτήσεις για να απαντήσεις. Ενώ 5...
Απάντησε και εγω ολο αυτο το εξέλαβα σαν "ναι".

- Οτι πεις. Γκρινιάρη.

- Άντε ξεκινά.

- Κατι εύκολο. Ποιο ειναι το αγαπημενο σου χρωμα;
Ρώτησα και εκείνος έδειξε να σκέφτεται.

- Αγαπημενο χρωμα... Το ξερεις οτι ειμαι τυφλός ετσι;
Γέλασε.

- Εισαι τωρα. Παλιά ομως έβλεπες.

- Ναι σωστα. Λοιπον... Αν και εχω πολυ καιρό να δω κάποιο χρωμα εκτός απο το μαύρο, θα πω το γαλάζιο.
Είπε και χαμογέλασε.

- Δεν ειναι μια απο τις ερωτήσεις μου αλλα το εχω απορία. Είπες το γαλάζιο. Θυμάσαι πως ειναι το γαλάζιο. Εχεις κάποιο είδος αναμνήσεων ας πουμε.;
Ρώτησα.

- Ναι. Θυμάμαι για παράδειγμα το γαλάζιο του ουρανού ή το γαλάζιο κοκαλάκι στα μαλλιά της μητέρας μου, την ημερα πριν το ατύχημα.
Απάντησε με ήρεμη φωνή.

- Σειρα σου.
Είπα και ανακάθησα στο κρεβάτι, κοιτώντας τον.

- Τι χρωμα μάτια εχεις;

- Θα σου φανεί περίεργο. Τα μάτια μου ειναι γκρι. Σαν παρα πολυ ανοιχτό γαλάζιο και παράλληλα σκούρο προς το μαύρο.
Απαντησα.

Η αλήθεια ειναι οτι εχω πολυ περίεργα μάτια. Η μητέρα μου παντα έλεγε οτι ειμαι σαν φάντασμα.

- Ειναι όντως περίεργο. Αλλα πρεπει να ειναι και όμορφα. Αισθάνομαι πολυ άσχημα που δεν μπορω να τα δω.
Απάντησε σκυθρωπά.

Δεν μίλησα για λιγο. Δεν ήξερα τι να πω. Ηταν οντως άσχημο που δεν μπορούσε να δει αλλα δεν μπορούσα να κανω κατι για αυτό.

- Επόμενη ερώτηση. Σπουδάζεις κατι;

- Αν σπουδάζω; Ειναι λιγο δύσκολο να σπουδάσεις οταν εισαι τυφλός. Και ποσο μάλλον να βρεις δουλεια αργότερα. Σκεφτόμουν ομως να ασχοληθώ με τον στρατό. Κατι που πλέον δεν γίνεται.
Απάντησε και εγω έγνεψα συγκαταβατικά.

- Ναι... Δεν γίνεται.

- Σειρά μου. Τι μουσική ακούς;
Ρώτησε και εγω χαμογέλασα πλατιά.