Life.

Little things.

De kleine dingen in het leven maken je gelukkig. Door een graanveld kunnen fietsen, een mooi zonnetje op je gezicht en de vogeltjes die fluiten. De wind die door het graan gaat en gouden golven creëert. De wind die door je haren gaat en het helemaal in de war brengt zodat je er later op kan vloeken. Een vogel vliegt over het graan en kwettert luid. Twee andere vogels vliegen op en vliegen naar de jagershut die wat verderop, achteraan in het veld staat. Ik stop mijn fiets en neem mijn gsm om een foto te nemen, maar steek die opnieuw weg om gewoon van het zicht te genieten. Geen gsm nodig om gelukkig te zijn. Je een dag kunnen bezighouden zonder gsm, maakt me extreem gelukkig. Toch maakt het mij ook zeer gelukkig om een super mooie foto te maken. Puur, ruw, niet te speciaal. Gewoon. Maar dat ging niet zijn in dit geval. Er hinnikte een paard een beetje verderop en hoevengetrappel was duidelijk hoorbaar. Ik zette mijn fiets aan de kant en liep naar de jagershut. De spinnenwebben waaide ik aan de kant en ik kroop de hut in via de ladder. Ik zette me neer op de grond en luisterde naar de vogels om me heen. Een vink landde op de rand van de jagershut en keek mij aan met twee grote glazige ogen. Hij opende zijn bek en begon zijn al zo bekende suskewietliedje voor mij op te voeren. Ik bekeek het uiterst uitzonderlijke fenomeen zeer zorgvuldig en probeerde het moment op te slagen zodat ik het nooit meer ging vergeten. Ik genoot met volle teugen van de zingende vogel en wanneer hij weg vloog leek het of hij nog verder zong in mijn hoofd. Een libelle zoemde vlak voor mijn gezicht de hut binnen, maakte een cirkel en verdween opnieuw. De natuur is toch zoiets mooi. Ik stond recht en keek neer over de uitgestrekte graanvelden die binnenkort alweer werden afgedaan. Gouden golven golfden heen en weer en strandden aan bij de hut waar ik in zat. Ik bleef zo een paar minuten staan, vol genietend van de natuur. Opnieuw vloog er een vogel kwetterend over het veld en verdween zo snel als hij gekomen was. Een paar schapen blaatten in de verte. Weer beneden aangekomen nam ik mijn fiets, trapte weg langs een kronkelende bosweg die uitkwam op de drukke straat en de mooie natuur achter mij latend. Nog even kon ik van het bos genieten tot ik auto's hoorde en uiteindelijk ook zag.

The little things? The little moments? They aren't little.