Bazen kaçıp gitmek istiyorum bu şehirden, insanlardan, geçmişimden, bugünümden, yarınımdan. Her şeyden uzaklaşmak, kimsenin olmadığı bir yerlerde kafamı dinlemek istiyorum. Kalabalık… İçimi bunaltıyor bazen. Aslında içimi bunaltan daha çok, bu kadar kalabalığın içinde yapayalnız olmam. Bu kadar kalabalığın içinde kulaklığım ve kitaplarımdan başka hiç kimsemin olmaması. Gerçekten ”dost” diyebileceğim hiçbir yakınımın olmaması. İçimde çok büyük boşluklar var ve ben ne yaparsam yapayım dolduramıyorum o boşlukları. İçim acıyor. İnsanın içi acır mı hiç? Acıyor işte..
