Διπλο Μπέρδεμα 2

Κεφάλαιο 5 - Νεφέλη

Είχα φύγει πλέον από την καφετέρια. Ενθουσιάστηκα με την παρέα των παιδιών και μου είπαν να ξανακανονισουμε. Ήταν ωραία παρέα αλλά μου έλειπε η παλιά μου, Δανάη, Θάλεια, Πάνος, Λιζα, Άλεξ και Δημήτρης. Τι ωραία που ήταν τότε! Αλλά εγώ δεν θα μπορούσα να τα αφήσω όλα ήρεμα! Απλώς πρέπει πάντα να μου καταστρέφω την ζωή.

Οι σκέψεις μου διακόπηκαν από τα έντονα κορναρισματα που αντιχουσαν. Γύρισα και είδα ένα αυτοκίνητο με έναν έξαλλο οδηγό που κάτι μουρμουραγε.

"Συγνώμη" φώναξα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να είμαι πιο προσεχτική.

Έφτασα έξω από το παλιό μου σπίτι και είδα μια κυρία να περιμένει. Πήγα την χαιρέτησα και της χαμογέλασα. Στεκομουν απέναντι της και την κοιτούσα χωρίς να λέμε τίποτα. Δεν είχα κάνει κίνηση να μπω στο σπίτι γιατί βαθιά μέσα μου το αίσθημα του φόβου και της ανασφάλειας με τρόμαζε. Με είχε επιρεασει πολύ εκείνο το όνειρο που είχα δει το βράδυ.

"Δεν θα ανοίξεις;" με ρώτησε η συμπαθιτικη κυρία.

"Ο ναι ναι φυσικά"

Ξεκλειδωσα την πόρτα και την άνοιξα σε πολύ αργούς ρυθμούς, ρίχνοντας κλέφτες ματιές στον χώρο. Η κυρία Καίτη, όπως μου συστήθηκε και κοιτούσε περίεργα αλλά δεν μπορούσε να πει κάτι. Καθόμασταν όρθιες, σε πλήρη αδράνεια στον σκοτεινό δωμάτιο. Η ενδιαφερόμενη περίμενε να τις δείξω τα δωμάτια ή να κάνω εστω μια κίνηση αλλα εγώ βράχος.

"Γλυκιά μου, μήπως μπορείς να ανοίξεις τα παντζούρια για να βλέπω καλύτερα;" ρώτησε δειλά.

"Πρέπει; Εννοώ ναι φυσικά τώρα" είπα μπερδεμένα. Στο όνειρο αφού άνοιξα τις πόρτες ακούστηκε ένας θόρυβος και μετά ακολούθησε η συνέχεια. Πλησίασα με ρυθμούς χελώνας την πόρτα και τελικά την άνοιξα. Ακούστηκε ένα απότομος θόρυβος κάνοντας με να βγαλω μια κραυγή τρόμου. "Τι ήταν αυτό;" Ψέλλισα με τρεμομενη φωνή.

"Μην αμησυχεις από τον πίνακα είναι. Μάλλον έπεσε κάποια ασφάλεια" είπε και έγινα κατακόκκινη από την ντροπη. Γιατί φερομουν τόσο ηλίθια; Ήταν απλά ένα όνειρο.

Έδειξα στην κυρία Καίτη όλα τα δωματια και φάνηκε πως της άρεσε. Την χαιρέτησα και αρχοσα να περπατάω για το σπίτι.

Στρίβοντας σε ένα στενό πιο κατω μου ήρθαν πολλές αναμνήσεις. Εγώ να περπατάω με ακουστικά ακούγοντας μουσική. Έπειτα η σύγκρουση με έναν τύπο που κρατούσε κούτες να με φέρει στο σημείο να πέσω φαρδύς πλατείς στο πεζοδρόμιο. Μετά να μαζευουμε τα πλαστικά και να αγκιζονται τυχαία τα χέρια μας. Αυτή ήταν μόνο η αρχή. Χαμογέλασα στην σκέψη. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ στον εαυτό μου αλλά ήταν η μόνη σκέψη στο μυαλό μου!