Zeymirin 50 Tonu 1 kisim.Hikayenin Baslangici.

Hikayenin Baslangici.

Soydere ailesinin kucugu Zeynep Soydere.Genc,guzel,akili bi kiz.Fazlasiyla hayalperest.En buyuk hayali-----unlu bi oyuncu olmak.

Gunlerden bir gun:

-Zeynep kizim nereye?

-Anne okula gec kaldim sonra konusuruz.

-Zeynep dur bi dakka...Amaaan,beni dinleyen yok ki.

Zeynep aceleyle evden cikti.Aksilikten,bi tane bile taksi bulamamisti.Tam umudunu kaybetmisken bi anda bi taksi gordu.Aceleyle yola bile bakmadan firladi ve ona bi araba az daha carpicakti!

-Ya yuh ya yola baksaniza!

Ve tam o anda arabadan bi adam iner...Yakisikli,boylu poslu bi adam.Karizmasi desen zaten Allah yaratmis..O adam basarili is adami Emir Kozcuogluydu!

-Kucuk hanim pardon ozur dileriz.Ama siz de pat diye yola firlamayin-gulumseyerek Zeynebin gozlerin icine bakiyordu Emir

Zeynepse donup kalmisti.Sanki o an dunya durmustu,zaman akmiyordu...Tam da o anda bi araba tornavidaya basti ve Zeynep kendine geldi.Hic bisey soylemeden ordan uzaklasti.

Zeynep okulda butun gun Emirini gozlerini,gulusunu dusunuyordu.Sapsal gibi kendi kendine gulumsuyordu.

Emirde toplantida Zeynebi dusunuyordu ve dusundugu zaman:"Ne yapiyorsun oglum kendine gel sen evli bi erkeksin"diyordu.Ama kalbine,aklina soz geciremiyordu...Aksam olmustu.Emir eve hic gitmek istemiyordu.O anlarda Zeynep karsina ciksin diye nerdeyse dua ediyordu.Kozcuoglunun mutlu bi evliligi yoktu.Emirle Nihan zorla evlendiler.Ailelerinin baskisiyla evlendiler.Emir Nihani hic sevmemisti.Nihaninsa kalbi sadece Zeynebin abisine Kemale aiti.

Emir eve doner.Yine klasik bi aksam.Hem Nihan hem Emir bir birlerine katlanmak zorundadirlar.Yemekten sonra Emir odasina cekilir.Uyumak icin yatagina uzanir.Gozlerini kapatir kapatmaz Zeynebin yuzunu goruyordu.Ama gozlerini acmak istemiyordu!Cunku Zeynebin yuzu ona huzur veriyordu.Ilk kez Kozcuoglu rahat,derin bi uykuya dalmisti...

Zeynep eve gelir gelmez ilk is bilgisayara girip Emirle ilgili bilgileri ogrenmege baslamisti bile.Emirin evli oldugunu ogrendiginde sanki dunyasi basina yikilmisti...Ilk kez Zeynep yemege gelmemisti.Uyudugunda ruyasinda Emiri gormustu...Zeynepte Emir gibi derin bi uykuya dalmisti.

Ertesi gun Emir evden sabah erkenden cikmisti.Ne tesaduf ki Emir Zeynebin evinin yanindan geciyordu ve ikili yeniden karsilasti.Sanki ikiside bu ani bekliyordu!Emirinde Zeynebin de yuzunde derin bi gulumseme vardi.

-Merhaba kucuk hanim.

-Merhaba-sesizce soyledi

-Adiniz ne sizin?

-Sey,Zeynep

-Zeynep.Cok guzel isim.

-Tesekkur ederim.

-E benim adimi sormayacakmisin?-gulerek sordu

-Gerek varmi?Sizi butun dunya taniyor!

-Ahaha,dogru ya.Sacmaladim biraz

-Yooo o manada soylemedim-utanarak soyledi.

-Tamam tamam,merak etme saka yaptim.Nereye gidiyorsun?

-Sey,okula.

-Gel seni ben birakiyim.

-Ya yok,ben sizi isinizden etmiyim.

-Birincisi gel seninle "sizi"bi kenara birakalim.Bana "Sen"diyebilirsin.Ikincisi acelem yok,gel seni birakiyim.

Zeynep cok sasirmisti.Ne cevap verecegini sasirmisti.Emirde Zeynebin saskinliginda faydalanarak:

-Suskunlugunla onayliyorsun.Gec bakalim kucuk hanim.